Vooral het feit dat het gerecht ook binnenviel  bij  de commissie-Adriaenssens, die gevallen van seksueel misbruik binnen de Kerk onderzoekt, roept bij velen vragen op. Het parket garandeert alvast dat de privacy van de slachtoffers niet zal geschonden worden. Daar gaat Willem Debeuckelaere, voorzitter van de privacycommissie, mee akkoord.

"Het gerecht heeft een heleboel zaken in huis om precies die privacy van die slachtoffers te beschermen", aldus Debeuckelaere. Hij begrijpt de reactie van Peter Adriaenssens niet. "Misschien te begrijpen in een eerste reactie van schok na een huiszoeking. Maar toch zeer merkwaardig", voegt hij er aan toe.

De directeur van Child Focus, Kristine Kloeck, stelt zich wel vragen bij de actie. Haar organisatie krijgt ook soms te maken met onderzoeksdaden van het gerecht. Als dat zorgvuldig en correct gebeurt, is er geen probleem. Maar was dat wel zo bij de huiszoeking donderdag? "Ik vraag mij af of het nu echt noodzakelijk was om al die dossiers mee te nemen. Ik denk dat hier het evenwicht tussen een justitiele benadering en een welzijnsgerichte benadering tochwel doorbroken is", aldus Kloeck.

(Bron: VRT)

Beslist te lezen (en te bekijken):

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/100626_huiszoeking_zaterdag

*

“Het gerecht heeft een heleboel zaken in huis om de privacy te beschermen”.

Lekken bij “het gerecht” of de politiediensten? Neen, nooit, never, jamais! Dat weet toch iedereen die de voorbije jaren de actualiteit heeft gevolgd...

Ik ben het volkomen, maar dan ook volkomen eens met mijn vriend Piet Teigeler, die mij meldt: “Ik ben antiklerikaal, maar de actie van het parket is er ver over.”

Nu is het wachten op de eerste lekken in de gretige media.

Henri-Floris JESPERS

MagnItrIpLICIs

operIs phILoLogI

IngenIosa haeC

spLenDet Corona

Prof. em. dr. Andries Welkenhuysen

Bart Mesotten o.praem. (°Diepenbeek, 1923) uitvoerig voorstellen zou ons te ver leiden; ik beperk mij tot enkele summiere gegevens. Deze licentiaat in de theologie en de klassieke filologie gaf vijftien jaar les aan het Sint-Michielscollege te Brasschaat. Hij blijft in eerste instantie de man die in Vlaanderen de Japanse haikoe introduceerde en bekend en geliefd maakte. Hij publiceerde in dit genre eigen poëzie, maar tevens twee standaardwerken errond: Haikoe-boek(1986) en Duizend kolibries(1993), naast Een verre vogel (1998) en Boven de wolken(2003). Hij is de stichter van het ‘Haikoe-centrum Vlaanderen’ (1976) en de oprichter van het tijdschrift Vuursteen (1980), eveneens gewijd aan deze Japanse dichtvorm.

Voor de schoolradio en –televisie verzorgde hij enkele uitzendingen rond de grote literaire meesterwerken (b.v. rond de Divina Commedia).

Bij een groot publiek is hij echter bekend om zijn religieuze rubriek in Knack, die hij gedurende zestien jaar verzorgde, en door zijn taalkundig-etymologische bijdragen in tal van kranten en weekbladen. Deze “etymologische verkenningen” vonden hun neerslag in twee lijvige bundels: Binnenkijken in woorden (1997) en Rondneuzen in woorden (2000).

De nu 87-jarige Mesotten publiceerde de afgelopen zes jaar echter wat wellicht als zijn magnum opus omschreven kan worden, nl. drie woordenboeken: Van aalmoes tot Zwitserse garde(2004, Etymologie en betekenis van duizend woorden rond religie), Valse profeten(2007, Honderden Bijbelse woorden en uitdrukkingen in het Nederlands), en ten slotte vorig jaar Rari nantes. Honderden Griekse en Latijnse gevleugelde uitdrukkingen, afkortingen, voor- en achtervoegsels te gast in het Nederlands– het voorlopige sluitstuk (?) van een prachtig(e) lexicografisch(e) ‘trio’, ‘trits’, ‘triade’, ‘trilogie’.

Het chronogram of ‘carnacioen’ (jaardicht) van professor Welkenhuysen (de opgetelde kapitalen vormen het jaartal 2009) zegt dan ook heel terecht: “Over een grootse driedelige filologische onderneming straalt hier de geniale bekroning.”

“Ter repetita placent”? Ten eerste is die ‘ter’ enigszins misplaatst in het bekende gevleugelde woord; secundo: van een echte ‘repetitio’ is er natuurlijk ook geen sprake, wél veeleer van drie werken die organisch groeiden vanuit Mesottens opleiding en belangstelling als theoloog en classicus.

Een derde woordenboek of lexicon dus, dit keer boordevol met klassieke ‘sententiae’, woorden (en naamwoordelijke verbindingen), afkortingen, voor- en achtervoegsels, eigennamen, eponiemen en geoniemen, en “talloze andere vreemde drenkelingen op de zee van het Nederlands” (zoals de kafttekst vermeldt).

Net zoals in de vorige twee lexica krijgen we ook hier een voortreffelijke inleiding waarin de lexicograaf de selectiecriteria, de inhoud en de structuur van de lemma’s en nog enkele andere kleinere problemen (o.m. ‘Overlapping’, ‘Transliteratie’, ‘Spelling van eigennamen’ of ‘Klemtoon’) bondig en helder behandelt en verantwoordt (pp. 7-16).

Bij nagenoeg elk trefwoord geeft de auteur in volgorde: de vorm, de context en de betekenis waarin of waarmee het nu gebruikt wordt; vervolgens de bron (-nen) of vindplaats (-en); en ten slotte zelfs lexicaal-grammaticale toelichtingen bij het woord of de spreuk in kwestie.

Vaak komt daar nog eens de etymologie bovenop en “een of ander leuk weetje dat erbij hoort” (p. 13); en doorgaans is het geheel uiteindelijk voorzien van overvloedige verwijzende voetnoten.

Het boek sluit met handige registers: een alfabetische inhoudsopgave van alle trefwoorden; een register met godennamen en één met de geciteerde Bijbelboeken; een lijst van eigennamen; een ‘beknopte’ bibliografie; volgt dan, alfabetisch op naam van de klassieke auteurs, een register met vertalingen, en ten slotte een korte bibliografie van etymologische woordenboeken.

Aantrekkelijk bij dit alles is het feit dat Mesotten – ook in dit derde lexicon – al deze wijsheid niet brengt op een saaie en droge, puur wetenschappelijke manier of in een voor leken al te cryptische stijl, zoals wel vaker gebeurt in dit soort boeken. Integendeel: de taalkundige en literair-historische toelichtingen en verklaringen worden ingebed in heldere, plezierige en soms erg uitvoerige ‘verhalen’ en levendige anekdoten. Dat is, om maar iets te noemen, b.v. het geval bij ‘veni, vidi, vici’ (2 blz.), ‘veritas’ (dat zelfs 5 blz. beslaat) of ‘gaudeamus igitur’ (meer dan 4 blz.). En als dan nog af en toe ironie opduikt, hetzij als een knipoogje, hetzij als een nogal pijnlijk prikje – maar dan wel volstrekt onvoorzien en ongewild, denk ik (zie b.v. ‘ab uno disce omnes’) – dan ben je vertrokken voor urenlang puur leesgenot.

Eén van de moeilijkste aspecten van zo’n woordenboek is de keuze van de trefwoorden: wat neem ik op, wat niet (zoals de auteur trouwens zelf vermeldt op p. 9)? Mesottens keuze is gebaseerd op het feit dat woorden of uitdrukkingen hun ‘vreemde’ voorkomen hebben behouden. Woorden als ‘tafel’ of ‘zolder’ hoef je hier dan ook niet te zoeken – en terecht. Maar stellen dat ‘manuscript’ en ‘gymnastiek’ “even doorzichtig” (p. 10) zijn geworden als ‘handschrift’ en ‘lichaamsoefeningen’ berust m.i. op een nogal subjectieve, i.c. nét iets te positieve beoordeling van de vertrouwdheid van de modale lezer met zulke Griekse of Latijnse woorden. Maar goed, wellicht is het arbitraire doorhakken van knopen in dit soort werken op een bepaald moment gewoon onvermijdelijk.

Mesotten schrijft overigens uitdrukkelijk: “Ik behandel alleen de woorden die ik om een of andere reden boeiend en/of onduidelijk vind, en waarvan ik veronderstel dat zulks voor vele lezeressen en lezers ook het geval kan zijn.” (p. 8).

Dat woorden als ‘anorexia’, ‘sinecure’ of ‘status-quo’ wél opgenomen werden, lijkt dan ook een evidentie. Maar het in het lijstje (p. 10, r. 6) eveneens vermelde ‘telefax’ (waarvan de component ‘–fax’ wellicht velen kan intrigeren) heb ik tot mijn spijt niet teruggevonden, wat ik ook zoek (ik bedoel dus: op basis van de woorden ‘fax’ of ‘telefax’ in het corpus of in de registers). Natuurlijk wordt het woord opgehelderd onder het lemma ‘facsimile’, maar iemand die dat niet reeds weet, zal het woord moeilijk kunnen localiseren.

Een ander ‘minor problem’ vormt voor mij soms de opname van een lemma in één van de twee grote delen van het woordenboek. Deel 1 bevat “gevleugelde uitdrukkingen”, deel 2 “afkortingen, voor- en achtervoegsels, woorden en eigennamen”. Goed, ik kan mij bij elk van deze concepten wel een en ander voorstellen en op basis daarvan ga ik dan grasduinen in één van beide delen.

In deel 2 vind ik dus, zoals te verwachten valt: ‘ad rem’, ‘ad valvas’ of ‘a fortiori’ naast ‘alibi’ en ‘allochtoon’. Maar tot mijn verbazing ontmoet ik er ook ‘est modus in rebus’ (Horatius), ‘ex abundantia cordis’ (Mattheus), ‘exegi monumentum’ (Horatius), ‘gaudeamus igitur’ (studentenlied 18^deeeuw) en ‘laudator temporis acti’ (Horatius).

Anderzijds werden in deel 1 uitdrukkingen opgenomen als ‘cum grano salis’, ‘cum laude’ of ‘Damokles (het zwaard van -)’, wat mij nu precies géén ‘gevleugelde woorden’ lijken te zijn maar gewoon (min of meer versteende, vandaar wellicht hun ‘impact’) naamwoordelijke uitdrukkingen of (zoals in dit geval) ook een eigennaam.

Mesotten was zich van het probleem echter zelf bewust: “Het was niet altijd duidelijk waar de lijn moest liggen”, en iets verder: “Wie in het eerste deel vergeefs zoekt, wordt vriendelijk naar het tweede deel […] verwezen” (p. 21).

De auteur vergeve mij deze ongetwijfeld pietluttige aanmerkingen; ze verzinken gewoon in het niet bij zoveel boeiende en plezierige wijsheid die ons, dit keer via de Nederlandse taal, vanuit de Oudheid toeschittert en verheft: utile dulci mixtum, zoveel is zeker.

Ik wens dit woordenboek van pater Mesotten, dat barst van puur vertelplezier én van erudiete liefde voor taal, voor geschiedenis en voor de Oudheid, dan ook heel veel enthousiaste lezers toe. Ex abundantia cordis!

Ik betuig ook graag mijn oprechte waardering aan de uitgever, de typograaf en alle andere boektechnische medewerkers voor de erg leesbare én tegelijk oogstrelende vormgeving van dit boek.

Luc PAY

Bart MESOTTEN, Rari nantes. Honderden Griekse en Latijnse gevleugelde uitdrukkingen, afkortingen, voor- en achtervoegsels te gast in het Nederlands, Averbode, Uitgeverij Altiora, 2009, 765 p., 39,90 €.

In Zomergasten van Maksim Gorki brengt een groep vrienden uit de gegoede klasse de zomer door in een buitenverblijf op het Russische platteland. Zij praten over de kinderen, de liefde, het leven onder het nuttigen van een hap en een slok. Toch gedraagt het gezelschap zich nerveus. Hun positie is in gevaar door de onvrede van de arbeiders- en boerenstand. Onze recensent is gaan kijken en ventileerde zijn mening op een niet gebruikelijk wijze.

Guido Lauwaert, Antwerpen, 28 mei 2010

Lauwaert: Jij bent vorige week naar de voorstelling Zomergasten van tg Stan geweest.

Guido: Klopt.

Lauwaert: Ik dacht dat jij uitgekeken was op dit gezelschap.

Guido: Klopt nogmaals.

Lauwaert: Heb je dan geen avond verspild?

Guido: Theater is mijn leven. Mijn moeder zei ooit: Zet onze Guido in een theater en hij is gezond.

Lauwaert: Was er dan geen andere voorstelling die dag?

Guido: Misschien. Maar de zaak is dat Gorki mij uitermate boeit.

Lauwaert: Om zijn literaire kwaliteiten?

Guido: Integendeel. Die zijn niet erg groot. Geboren in 1868, groeide hij op in een sociale broeitijd. Daar maakte hij gretig gebruik van. Maar diepgaand is zijn werk niet. Zijn artikelen over politieke en maatschappelijke vraagstukken zijn niet erg interessant en volgen de politieke evolutie. Hij liep dus niet voorop in de stoet maar aan het achtereinde. Zijn zuiver literaire werk zijn oppervlakkige schetsen uit het volksleven. Daar had hij flink wat succes mee, omdat het publiek verhalen en toneelstukken met een tragische ondertoon beu was. Het had wat anders aan zijn hoofd.

Lauwaert: Maar hij was een socialist tot in de kist.

Guido: Dat dacht je maar. Hij had twee gezichten. Langs de ene kant was hij een steunpilaar voor progressieve schrijvers als de dichter Majakovski – langs de andere kant was hij een communist die trouw de lijn van de partij volgde. Dat voel je zeer goed aan in zijn uitspraken. Tegen Majakovski zei hij een jaar voor de oktoberrevolutie dat hij ‘een grootse, maar een heel moeilijke toekomst tegemoet ging.’ Dat klinkt als een waarschuwing. Ongetwijfeld gefocust op de levenswijze en het literair gehalte van de dichter, maar beide zouden hem in conflict brengen met de partij. Wat ook gebeurde. Gorki was dus eerder een opportunist dan een socialist. Cru uitgedrukt, een lafaard.

Lauwaert: En voor zulke kerels maak jij tijd?

Guido: Het is beter je vijanden te kennen dan je vrienden.

Lauwaert: Zijn toneelwerk wordt nochtans regelmatig opgevoerd.

Guido: Zeer onregelmatig. Wanneer een gezelschap een paar jaar geen stuk van Tsjechov wil programmeren.

Lauwaert: Hij is kwalitatief van een ander niveau?

Guido: Ongetwijfeld. De stukken van Tsjechov zijn scherper, graven dieper, tot op het merg van het gebeente. Er staat geen woord teveel in. Gorki daarentegen is langdradig en de sociale aanklachten in zijn romans als in zijn toneelstukken zijn oppervlakkig. Psychologie moet je bij Gorki niet zoeken. Daardoor is zijn werk gedateerd, niet relevant meer, historisch onbruikbaar, kortom, verouderd.

Lauwaert: En toch is zijn Zomergasten op het repertoire van tg Stan beland?

Guido: Gorki en Stan zijn twee handen op één buik.

Lauwaert: Is dat niet wat arrogant uitgedrukt?

Guido: Voor wie niet verder kijkt dan zijn neus lang is. Kijk, tg Stan heeft duidelijk gekozen voor het vulgaire, niet in de betekenis van ‘gemeen’ maar van ‘volks’. Daar is niets mis mee. De fout die het gezelschap echter maakt is dat het pronkt met die keuze, en de keuze van zijn stukken ook afhankelijk stelt ten dienste van de parade van zijn acteurs. Een parade die zowel lichamelijk als taalkundig is. Extreem gelul, in een bedje van sarcasme en relativering. Het bedje kraakt echter en het zakt ineen door herhaald gebruik.

Lauwaert: Kortom, een verspilde avond?

Guido: Helemaal niet. Ik heb mij kostelijk geamuseerd. Geen leedvermaak. Soms ga ik kijken om na te gaan of mijn eerdere standpunt aan bijsturing toe is. Dat zou ik maar al te graag willen. Verrassing en verbazing zijn pijnstillers voor iemand die gruwt van routine en voorspelbaarheid.

Lauwaert: Maar dat is met deze voorstelling van tg Stan niet het geval?

Guido: Mijn standpunt werd versterkt. Hoewel ruim een derde van het stuk werd geschrapt, blijft het gevoel hangen dat een zin wordt gezegd in functie van de volgende. Daar is een publiek voor, een zeer jong publiek, wat ik dan weer begrijp. We leven opnieuw in een tijd van oppervlakkig vertoon. De jeugd is gauw tevreden. Om met de woorden van Céline uit zijn Voyage au bout de la nuit te spreken: ‘Jonge mensen hebben altijd zo’n haast om een nummertje te maken, dat ze niet erg kieskeurig zijn als het om stijl en decor gaat. Om te beginnen komen ze op bevel klaar.’

Lauwaert: Boden het decor en de rekwisieten dan geen troost?

Guido: Armoede en miserie! Opzettelijk ongetwijfeld, maar waardeloos en door de opzettelijkheid dubbel zo pijnlijk. De acteurs sleurden aan en af met bric-à-brac, een minuut stilstaan was er niet bij, wat zeer storend was voor de concentratie. Zoals stilte, volgens Elsschot, niet verbeterd kan worden, is stilstaan een bewijs van stijl. Bovendien ging een ton tabak in rook op. Pijnlijk voor de rokers in de zaal, zegt deze niet-roker.

Lauwaert: En de acteerprestaties, vielen die een beetje mee?

Guido: Uit een harnas is het moeilijk raken. Iedereen speelde op automatische piloot, waarvan sommige slijtagetrekjes vertoonde. Zoals Damiaan De Schrijver die voor de zoveel maal pronkte met zijn dikke pens, Tine Embrechts wiens raderwerk een radar mankeert, waardoor ze om de vijf voet een motorische storing vertoont. Dat kon er nog mee door. Erger was de schabouwelijk dictie van Minke Kruyver. De enige die er mee door kon was Sarah De Roo. Zij beperkte haar actie tot een minimum en had veel variatie in de stem.

Lauwaert: Af te raden dus, deze productie.

Guido: Au contraire! De lezer moet gaan kijken of er enige waarheid schuilt in mijn mening. Kritische kritieke zijn hoe dan ook interessanter dan lovende. Let vooral op voor lovende met een hoog hoeragehalte. De nieuwste trend by the way van De Morgen. Via de hoofdredactie zijn de recensenten opgedragen alleen nog enthousiasmerende recensies te schrijven. Kritiek is duidelijk in de verdrukking. Op twee fronten. Het front van de hoofdredactie en die van gezelschappen in de rimpels van de marge. Dat mocht uw dienaar ondervinden na de voorstelling.

Lauwaert: Zo! Is er wat voorgevallen?

Guido: Niets om wakker van te liggen, maar wel vervelend. En vooral beschamend voor sommige leden van tg Stan. Ruim een kwartier scholden ze uw recensent het vel van zijn lijf. Om eerdere kritieken. Vooral deze over een vorige productie, We hebben een/het boek [niet] gelezen had hun blijkbaar diep geraakt. Eindelijk konden ze hun gram kwijt.

Lauwaert: Arme man.

Guido: Maak je geen zorgen. Het was een voorstelling uit het leven gegrepen. Zonder dat ze het zelf beseften. Want daar moet je nuchter voor zijn. Ook als je een glas teveel op hebt.

Guido LAUWAERT

Lees de gewraakte kritiek:

http://mededelingen.over-blog.com/article-guido-lauwaert-we-hebben-een-het-boek-niet-gelezen-

Delphine Lecompte (Londen, 22 januari 1981) is de winnaar van de C. Buddingh’-prijs 2010, een literaire prijs die jaarlijks op het Poetry Festival in Rotterdam uitgereikt wordt. Hij bekroont het beste poëziedebuut van het voorbije jaar. Haar inzending verscheen bij de kleine Nederlandse uitgeverij De Contrabas en draagt de titel De dieren in mij.

Haar gedichten vertellen het verhaal van de jongste generatie dichters dat verdeeld is in twee categorieën. Enerzijds de protesterende en anderzijds de conservatieve. Lecompte behoort duidelijk tot de tweede. Het is geen verwijt, zuiver een vaststelling. Die is ook niet zo moeilijk te vinden voor wie haar familieverhaal kent. Ze is de dochter van een Franse vader en een aan heroïne verslaafde moeder. Daar heeft ze zich duidelijk tegen afgezet, want momenteel woont ze in een piepklein huisje in de Brugse binnenstad, de wereldberoemde sprookjesstad, overwegend bevolkt door mensen met een portemonnee op de plaats van het hart.

Delphine Lecompte heeft zich omgeven met opgezette dieren. Haar leven is een droomwereld waaruit ze kan treden, maar niet te lang. Het veilige nest blijft het oord waar ze niet geconfronteerd wordt met miserie en mensen, niet eens met de buurman, waar ze een lauwe verhouding mee heeft. Uit zelfbehoud. Tot hier en niet verder.

Haar moeilijke jeugd heeft ze van zich afgeschreven in de Engelstalige roman Kittens in a boiler. ‘De Delphine uit de roman is grotendeels verzonnen,’ zegt ze zelf. ‘Ik moest grof uit de hoek komen omdat ze me anders niet zouden publiceren. Die Delphine is wel de vrouw die ik had willen zijn: stout en onverschrokken. In werkelijkheid ben ik bedeesd, lusteloos en laf.’

De drie typeringen vindt men terug in haar poëzie die draait rond variaties op huis, tuin en keuken: auto, dier en buurt. Vanuit die driehoek verraadt ze op onbevangen wijze haar angst. Ze verbergt die achter een relativerende toon en gekke plotwendingen. Elke gedicht is een kort verhaal dat ruikt naar de grootmeester van dat genre, Raymond Carver. Zijn verhalen zijn gebouwd op een raadselachtige, vaak dreigende sfeer. Dat is bij Lecompte niet het geval. Bewust, vermoed ik. Poëzie is voor haar een appel. De appel uit het Engelse gezegde an apple a day keeps the doctor away.

Hebben de psychiatrische instellingen waarin ze in haar pubertijd gezeten heeft haar geïnspireerd voor haar junkroman, Brugge [la morte] is noodzakelijk om haar poëzie een vliegend tapijt te geven. Het openingsgedicht van de bekroonde bundel vat het voorgaande samen. Dat er echter zielsmatig in haar iets broedt waar ze zowel bang als nieuwsgierig naar is, zoals de jonge bruid uit het sprookje Blauwbaard van Charles Perrault, is terug te vinden in de tweede regel van het derde vers. Ze mag dan wel alle mysterie uit haar leven hebben gebannen, hij is er wel. Hoe conservatief de onderhuid ook is, men ontsnapt nooit aan de duivel in het brein.

Guido LAUWAERT

Ademloos

Toen je auto de tunnel indook

hielden we onze adem in

dat hadden we afgesproken

nog voor ik het licht aan het einde zag

had ik al opgegeven en driemaal mijn longen gevuld

maar zonder jouw adem naast mij

voelde het alsof ze werden gevuld met natte aarde.

Ademloos bereiken we de parking

van een vijandige meubelketen

waar je gerookte zalm op Zweeds brood kan eten

terwijl je kinderen of die van een ander

verdrinken in een bad van ballen

of simpelweg worden meegelokt.

Je kocht een sofa voor je dochter

die alle mysterie uit haar leven heeft gebannen

en dus werkt aan winsten op varkenskoteletten

het werd een beige sofa met rode spikkels

waar je geen aanstoot aan kan nemen.

Op de terugweg werden we bevangen

door smog en weemoed

jij door smog

ik door beide.

Delphine LECOMPTE

Op 11 juni werd in de historische Nottebohmzaal van de Erfgoedbibliotheek te Antwerpen een nieuwe vzw aan de pers voorgesteld.

Directeur An Renard

De vzw Erfgoedbibliotheek werd opgericht door de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience (een hele hap voor wat in de volksmond toch steeds de Stadsbibliotheek zal blijven!), de Openbare Bibliotheek Brugge, de Provinciale Bibliotheek Limburg en de Universiteitsbibliotheken van Antwerpen, Gent en Leuven. Ze richt zich tot iedereen die een hart heeft voor de geschreven, gedrukte en digitale erfgoedcollecties van bibliotheken.

Prof. dr. Pierre Delsaert ontvouwde de plannen van deze nieuwe netwerkorganisatie. Jan Vermassen, raadgever van cultuurminister Joke Schauvliege, las blijkbaar zijn tekst voor de eerste maal en maakte een kapitale verspreking die aan ’t eind van de toespraken door directeur An Renard werd rechtgezet. Eva Wuyts stelde op een efficiënte wijze, zonder veel omhaal een exclusieve prentkaartenreeks voor: “Een ABC van Erfgoedbibliotheken”. Fotograaf Stefan Tavernier vertelt met zijn foto’s een verhaal van verzamelen, bewaren, onderzoeken, ontsluiten en koesteren. Een schitterend idee, de thema’s beginnen telkens met een andere letter van het alfabet : A voor Aquisitie, B voor bibliofiel, C voor catalogus enz.

Het is echter doodjammer dat de kaarten zo slecht gedrukt zijn (druk. Van Maele Brugge). De foto’s van S. Tavernier verliezen hierdoor hun contrast en helderheid.

De plechtigheid werd besloten met een feestelijke receptie op het Conscienceplein die echter niet gezegend werd door de weergoden.

Ludo Simons, Jo Gisekin en mevrouw Delsaert