Shine Shivan, Glimpse of thirst, 2012
In de herentoiletten zag ik een jongeman zich opmaken. Hij was theatraal geschminkt, alsof hij uit een Indonesisch schouwspel gedropt was. Zijn eigengemaakte kleding met allemaal kleine beestjes op de trui was opvallend. Het bleek dat deze jongeman Shine Shivan (°1981, Mumbai) was, en een solotentoonstelling had waar ik sterk van onder de indruk raakte. Glimpse of thirst (2012) bestaat uit prachtige maskers met daaraan een indrukwekkend gewaad. De eerste indruk: ‘Zo zien maskers daar er uit.’ Tot je beter kijkt en ziet dat het gezicht ettelijke valse gebitten heeft, en meerdere ogen. Een akelig fantoom? Een boze geest? Een tovenaar die door er angstaanjagend uit te zien de boze geesten verdrijft? Ik weet het niet. Het werk laat mij de vrije keus en ik voel hier een samensmelting van oude cultuur en nieuwe interpretatie. Zeer verrassend.
Damien Deroubaix
Art Brussels is steeds in twee zalen opgedeeld. De meer chique en gevestigde galerieën in zaal 2, en de jongere in zaal 1. Aangezien er zoveel te bekijken is ben je meestal uitgeput als je zaal twee bereikt. Daarom is het mijn gewoonte om onmiddellijk de hoogste kwaliteit te gaan zoeken in zaal 2 en dan vlot door zaal 1 te gaan waar je echt heel snel het beste werk eruit haalt. Zoals ik al zei was Shivan op het einde van de route een verrassing. Maar bij binnenkomst botste ik op het werk van Damien Deroubaix (geen titel, geen techniek).Ik was verkocht. Waarom? Inkt of zwarte verf op hout. Uitgesneden zoals een kleine houtsnede. Alleen de kwaliteit van het hout is niet van dat waar bijvoorbeeld Masereel in sneed. Het is industrieel hout. Maar het is een prachtig snijwerk van grote oppervlakte. De tekeningen zijn fijn en tegelijkertijd bruut uitgewerkt. Ze tonen een vreemde wereld met dieren, een skelet, een nog kloppend uitgerukt hart. Dit soort verhalende bevreemding vind je ook in de Mayakunst.
Ik ben blij met de evolutie dat er terug veel figuratieve dingen in de kunst mogen, zonder dat het voorgaande zomaar afgeschreven wordt. Figuratieve kunst mag weer! Schilderijen, foto's, sculpturen en spielereien. Het is goed verdeeld dit jaar! Bekende namen zoals Fabre, jongere bekenden zoals Carlos Aires, nieuwe kunstenaars. Ja, we mogen blij zijn dat Art Brussels er is.
Het is natuurlijk wel een galerieënbedoening. Zij bepalen wie het is, wie het wordt! Wie mag en wie niet. Er zijn er velen niet! En er zijn er velen steeds opnieuw. Er zijn er veel te zien die een variatie van een variatie op hun eigen succes laten zien zoals bijvoorbeeld een doodskop van Damien Hirst: nummer xx/50 kost 11.000 €. Wat begrijpelijk en herkenbaar is wordt vermoedelijk verkocht.
Een belevenis op zich was tijdens de opening dit jaar de modeshow in de wandelgangen. Soms was het interessanter naar de mensen te kijken dan naar het werk. En ik ben niet de enige die dat dit jaar opmerkte. Zalig voor de observator! Een ding wat mij wel heel erg stoorde: de slordigheid van kaartjes naast het werk. Dure galeries die gewoon snel met een potlood de naam van de artiest op de witte wanden schrijven. Arty? My ass! En heel erg storend is ieder jaar de slechte catering. Om aan een duur drankje te geraken moet je soms een half uur aanschuiven, en dan word je ook nog eens bediend door onvriendelijk personeel. Al bij al echter is en blijft Art Brussel een belevenis. Ik ga elk jaar graag terug om enkele nieuwe parels te ontdekken.
Jan SCHEIRS
