Onlangs verscheen het derde nummer van STAALKAART. Het wil de cultuurminnaar informeren over de wereld van de cultuur in onze contreien.
Ondanks het feit dat het blad fraai blinkt, very glossy, is de vormgeving ietwat belegen. Van hetzelfde niveau als de pr-magazines van Agfa, Barco, of onze nationale staaldraadfabrikant Bekaert.
Bij nader inzien blijkt Staalkaart waarlijk een cultuurmagazine te zijn, overeind gehouden door vijf pijlers van gewapend beton: Muziek, Literatuur, Theater & Dans, Beeldende Kunsten en Partners.
Gedegen artikels bevat het, geschreven door vakmensen, maar hun bijdragen missen helaas scherpte, en het extra laagje stijl dat de redacteurs van het kunstblad Hollands Diep wel hebben, al moet gezegd dat de eerste generatie dat veel sterker had dan de huidige.
De algemene indruk is er een van ‘een aangeklede agenda’. Die mening wordt versterkt door de vijfde pijler. De programma’s van de adverteerders, herdoopt tot partners, krijgen wel heel veel ruimte. Storend is tevens dat medewerkers nauwelijks geïdentificeerd worden. Zoals Hennie Lenders. Zij kruipt in de huid van Domenikos Theotokopoulos, bijgenaamd El Greco. De Spaanse schilder van Griekse afkomst en de paus hadden een moeilijke relatie en ‘de Griek’ had nogal wat kritiek op het Sixtijnse werk van Michelangelo. In het artikel in de ik-vorm wordt daar niet op ingegaan, hoewel paus en collega er uitvoerig in aan bod komen. Een kaderstukje met afkomst en palmares van de auteur had heel wat vragen bij het lezen vermeden. Als zij – of is zij een hij? - een hoogleraar blijkt dan is het artikel een typisch voorbeeld van klein-academisme. Is zij daarentegen een amateur-speleoloog, dan is het bijzonder vermakelijk.
Het interview van Elke Brems met Charles Ducal is dan weer een verademing. Aanleiding is het derde poëziepleidooi, n.a.v. Gedichtendag op 28 januari, en de recente verschijning van Ducals zesde dichtbundel Alle poëzie dateert van vandaag. Elke Brems combineert documentatie met informatie, op zulke wijze dat het interview eerder een onderonsje is dan een verhoor.
Het essay ‘Het Belgisch Filmjaar 2009’ van de hand van Erik Martens is boeiend, maar jammer genoeg stroef, en er stijgt een pedante geur uit op. ‘200 jaar Frederic Chopin’, gecomponeerd door Bart Tijskens, is alles behalve een treurmars. Het huppelt en het heeft een gezonde bekeringsdrang.
Voor de cultuurminnaar die wil weten wat er aan artistieke koopwaar staat aan te komen, of net op de kade gelost werd, is Staalkaart een prachtige informatiebron. Twee vragen spookten bij de vorming van het blad door het hoofd van de hoofdredactie en de uitgever, zoveel is wel duidelijk: A – voor wie is het bedoeld? en B – heeft de doelgroep er iets aan?
Het grote gevaar voor Staalkaart is de aankoopprijs. Prijzig. Wat voor aarzeling kan zorgen bij wie aanschaf overweegt. Kioskhouders houden daar niet van. Onlangs, wachtend op de trein, doorbladerde ik Vrij Nederland in het Centraal Station van Antwerpen. Prijs/kwaliteit overweging. De dame aan de kassa hield mij nauwlettend in de gaten en ik was niet eens halverwege of haar hinnikende stem beschadigde mijn trommelvliezen: Meneer! Het is hier geen bibliotheek!
Mits enige bijsturing zou Staalkaart wel eens een blijvertje kunnen zijn. De cultuurminnaar heeft altijd honger. Maar hij wil kwaliteit, geen fastfood. En hij wil allerminst gepaaid worden door een hoofdredactie die hem tot aanschaf tracht te overtuigen met een cadeau. Aan een cadeau is niks fout. Aan het prominent in beeld brengen van het cadeau – tot in de kop van het openingswoord! - daarentegen wel. Dat is zaak van de promotie. Ook voor een medium geldt voor de geloofwaardigheid een scheiding van Kerk en Staat. Of algauw komt de geest van de Grote Lijmer spoken, Willem Elsschot. In het dagelijkse leven Alfons De Ridder. De man die doelgroepen uitvond als hij advertenties rook.
Guido LAUWAERT
Staalkaart – cultureel magazine – verschijnt 5 x per cultureel jaar. In de zomermaanden is er een extra editie. – los nummer: 10 € / abonnement: 40 € - www.staalkaart.be
