Gisteren is Christine D'haen (°Sint-Amandsberg, 25 oktober 1923) overleden. Ze leed al twee jaar aan een slepende ziekte, aldus Paul Claes, kenner van haar oeuvre.
Op knack.be meldt Frank Hellemans dat Claes in een telefonische reactie op haar overlijden onderstreept dat vooral haar dichtbundel Mirages (1989) haar meesterwerk was en zal blijven.
“Het is ook opvallend, zo Claes, dat ze de laatste tien jaar haar betere werk maakte, daar waar veel andere poëten op hoge leeftijd serieus verzwakken. Toch was D'haen meer dan een klassieke dichteres. Haar absoluut proza dat werd verzameld in Uitgespaard zelfportret (2004) is een eigenzinnige mix van autobiografische flarden en uitgepuurde, strak gestileerde beeldtaal.”
In De Kwadratuur van de Onyx. Over de dichtkunst van Christine D'haen (Leiden, Dimensie, 1986 = Leidse opstellen nr. 1) citeert Paul Claes een brief van de dichteres:
Wij schrijven gedichten omdat we in gedichten dezelfde liefdesverenigingen kunnen bewerken als met ons lichaam: paringen van klanken, versmeltingen, verleidingen, distanties en hevige toenaderingen van syntaxes, onderwerpingen en beheersingen van casussen, ornamenten en exhibities, geheime uitstallingen van verboden objecten, terughouding en overgave, castraties en deliria: la poésie fait tout et plus que tout.
In tegenstelling tot wat de VRT meldt, debuteerde Christine D'haen niét in Dietsche Warande & Belfort. Voordien had ze reeds onder talrijke pseudoniemen gepubliceerd. (Cf. Matthijs DE RIDDER, 'Van Golfslag tot Arkprijs. Het opmerkelijke debuut van Christine D'haen in de Vlaamse Letteren', in: Spiegel der Letteren, jg. 45 [2003], nr. 3, pp. 217-240).
Henri-Floris JESPERS
