Ze was introvert, tuk op haar zelfstandigheid, vrij onverschillig tegenover haar compagnons en leek soms stuurs. Op het einde van haar lang leven werd ze milder. Tot op het laatste moment vocht ze verbeten tegen de genadeloze ziekte die ouderdom heet, gulzig en wellustig etend om haar falende krachten te ondersteunen, niet begrijpend waarom ik haar nét nu niét kon helpen.
In de vroege ochtend van woensdag overleed Natasja, “radarbesnorde, dubbelgepuntmutste, mevrouwogige poezin”, haast twintigjarige lapjeskat die de warmte van het bed gekozen had voor een laatste gesprek en vervolgens, uitgeput, waardig en discreet de laatste adem uitblies. Toen ik voor het open raam stond, haar warme lichaam ik de arm, dacht ik aan de “hemelse mevrouw Ping” van Fritzi Harmsen van Beek:
Het is nu beter te zitten zonder weemoed in
de rauwe geurige ochtendlucht, nu de zon nog
teder is en de gordijnen levendig in de goede
vrolijke wind.
De “zwijgzame zwakzinnige allerliefste” werd naast Chatty begraven in de geheime necropool aan de Schelde.
*
Raymond Chandler had in de jaren dertig een zwarte Perzische kat, Taki genaamd. Hij sprak het dier vaak toe als was het een mens en noemde het ook zijn secretaresse, omdat ze vaak zat op juist die bladzijde die hij nodig had. Ik weet niet of hij ze dan wegjoeg, maar ik vermoed van niet. Hij was een gentleman, en wist dat een kat belangrijker is dan een velletje papier.
*
“À fréquenter le chat, on ne risque que de s’enrichir”, schreef Colette.
15 december 2004
