Luc Pay heeft mij hier (Mededelingen 161 van 19 juli, pp. 8-10) al nieuwsgierig gemaakt naar Vulkaanvrucht, de debuutroman van de 22-jarige Y. M. Dangre die in september bij Meulenhoff / Manteau verschijnt.
In het najaar verschijnen er ook enkele sterke dichtbundels. Zo publiceert uitgeverij P nieuwe gedichten van Marleen de Crée-Roex (°1941) die al kan terugblikken op wat gerust een oeuvre mag genoemd worden. Net als bijv. Hubert van Herreweghen (°1920) en Lucienne Stassaert (°1936) kan ze gerekend worden bij de dichters die zich zelden herhalen maar alert blijven werken aan de verdieping van hun poëticale en persoonlijke problematiek. Ziehier alvast een gedicht uit de nieuwe bundel van Marleen de Crée, Het is niet de lava:
Süsze Stille
de winter speelt zijn parten.
staat op hoge poten te blikkeren.
Bloed bevriest. woorden stollen
in de mond. stilte in het hart.
Het wachten is begonnen, een rimpel
in de sneeuw. takken zingen de
droge noten. stemmen staan strak.
de een gaat niet naar de ander.
wit verslaat het zwart. ijs dooft
het water, stropt de keel, sluit.
in het donker glinstert het wak.
geen enkel geluid dwaalt nog
over de vlakte. we zwijgen
nu samen, ademen in, ademen uit.
*
Na Dooraderd licht (1998) en Kantelingen (2006) brengt uitgeverij P een derde bundel van Vera Alexander Beerten (°1957), een dichteres die zuinig en bedachtzaam publiceert maar telkens opnieuw weet te verrassen door een geheel eigen zegging. Dat is nu ook het geval met de sterke, donkere en bij wijlen hooghartige bundel Slechts kwaad wind.
Hier, uit de cyclus 'Het lijkt alsof winter een uitverkoren grafsteen is', in memoriam W. A. & M. B., het gedicht 'Het lijkt...':
Mensen op tram 6 vinden het niet erg
Om geen verdriet te hebben –
Op dit uur is het veel te vroeg
En bovendien nog winter.
Aan hun ontbijt ontbraken niet
De vrienden dichters –
Ze hebben geen last van lood in de tong,
Van woede die alsmaar over boeken streelt
En luistert naar Brahms, Bartók of Bach
Terwijl licht zich licht verdeelt en valt.
Aan diepgang schijnbaar geen behoefte –
Ze keffen wat, schikken hun haar, ruiken.
Het liefst van al geven ze pootjes
Dat loont.
(HFJ)
