Koningin Fabiola is dood. Ben ik daar blij om? Hoegenaamd niet. Ben ik daar bedroefd om? Al evenmin. Het is een van de vele berichten die ons dag na dag overspoelen. En die me soms wél beroeren, ja, heel diep beroeren zelfs. Zoals de moord op 14-jarige Béatrice Berlaimont. Of het verkeersongeval dat de 14-jarige Liezel Belmans uit Geel wegmaaide. Of alle ellende die moeder Van der Plaetsen te dragen kreeg. Of de levensberoving van Tibeautje Vanhauwaert. Of het kaalhoofdige Dorientje van twee straten verder dat in het kinderkankerziekenhuis ligt te wachten, te bidden, te hopen, te vechten. Of de 4-jarige Bennet die tussen zijn chemosessies door met de hulp van zijn mama een briefje schrijft naar zijn klasgenootje: "Je bent zo mooi als een lieveheersbeestje. Wil je kaas bij mij komen eten?" Zulke tijdingen ontroeren mij tot tranen toe. Maar de dood van een bejaarde ex-koningin, met wie ik nooit enige fysieke of geestelijke band heb gehad? Laten we zeggen dat het mij onverschillig laat. Wat echter nog geen reden is om aan het schelden te gaan, zoals al te vaak gebeurt in de sociale media. Is het niet betamelijker én vruchtbaarder tot de kern van de zaak komen?
Aldus… Dat van die bijenkorf op Fabiola's hoofd, dat van die manoeuvres om haar rijkdom (bestaande uit Belgisch belastinggeld) naar Spanje te versluizen, dat van die vriendschap met "el Caudillo de España por la Gracia de Dios" Franco (die een notoir Hitler- en Mussolinifan was), dat van het gesjoemel omtrent het klooster van Opgrimbie, dat van de talrijke vakanties in het buitenland, dat is allemaal waar, even waar als de ingefluisterde grap met het appeltje van Willem Tell. Maar het zijn slechts symptomen. Symptomen van de Belgische ziekte om in de 21e eeuw nog altijd een middeleeuws koningschap te huldigen. Als we nu eens begonnen met dààr komaf te maken en België op een moderne d.i. republikeinse leest te schoeien.
Uiteraard zou dat ook voor de berooide staatskas een slok op de borrel maken. Tot aan de hervormingen in 2013 kreeg Fabiola van de spaarzame Belgskes zo maar even 1 463 000 euro. Wat volgens haar boekhouder juist voldoende was om rond te komen: 25 171 euro voor gezondheidskosten (die de laatste jaren wel behoorlijk opgelopen zullen zijn, vermoeden we), 28 851 euro voor garage en auto, 36 800 euro voor administratie, 47 692 euro voor verzekeringen en 'allerlei', 59 468 euro voor huishoudelijke uitgaven, 60 038 euro voor energie, 83 904 euro voor onderhoud, 87 144 euro voor reizen en bezoeken, en 1 033 932 euro voor personeel (Bron: Gazet van Antwerpoen, 31.01.08).
Voeg daarbij de staatsuitgaven voor veiligheid (264 agenten en militairen), verwarming en verlichting van allerlei kastelen en verblijven, geschenken voor prominenten, vliegreizen (waarvan de helft vakantietripkes) en eretekens bij officiële reizen, en we komen aan een jaarlijkse Coburgse kostprijs van 55,67 miljoen euro, hetzij 2 miljard 245 miljoen 698 duizend oude befkes (ofte 152 520 euro hetzij meer dan 6 miljoen oude befkes per dag).
In 2013 is er wel wat geknabbeld aan de koninklijke dotaties (die in het crisisjaar 2012 nog met 3% omhooggegaan waren!). Zo kreeg Fabiola in plaats van 1 463 000 euro voortaan nog maar 461 500 euro, waardoor ze ongetwijfeld op haar 25 personeelsleden en kapper moest bezuinigen. En Albert, die op het einde van zijn regeerperiode gewend was aan 11,5 miljoen euro, krijgt 'nog maar' 923 000 euro – bestaande uit een jaarloon van 180 000 euro, waarop hij persoonsbelasting moet betalen, en 743 000 euro jaarlijkse werkingskosten, waarop hij btw en accijnzen moet betalen. De arme man (aangespoord door zijn eega?) heeft uiteraard gereclameerd tegen die ondankbare behandeling en gevraagd dat wij, Belgskes, tenminste het onderhoud en de verwarming van zijn residentie kasteel Belvédère en de brandstof van zijn koninklijke jacht zouden willen betalen. Waarop wachten wij toch om de armlastigen bij te staan in hun zorg voor het dagelijks brood?
Frans DEPEUTER
