Duet for two dancers
Drie voorstellingen voor de prijs van één. In het raam van Jong Werk. Maar zo jong zijn de dansers niet. Rond de dertig. Gemiddeld. Wat het jong wel erg oud maakt. Dan verwacht je een ervaring waar je niet onwel van wordt. Wat bij deze trilogie in twee van de drie gevallen het geval is.
WAT JE NIET ZIET
Oom Promo: Fleur van de Bergh maakt theater waarin filosofische, existentiële vraagstukken ter sprake worden gebracht in een fysieke en beeldende wereld.
Tante Analyse: Zulke tekst kan je opmaken vóór je één idee, een concept op papier hebt staan. Kan je zelfs Faust van Goethe mee naar je hand zetten. Het resultaat is jammer genoeg geen duivels spel waar de bibber je ziel mee raakt, maar aan de oppervlakte blijft plakken. Geen moment dringt de voorstelling door je huid, scheert die langs je hersens. Één brok verveling, een vormloos pak pretentie, vergezocht spel met licht en muziek, een paar plukjes uit het werk van Friedrich Nietzsche en die schat van een Fernando Pessoa, abominabele dictie, dans van man en vrouw die lomp noch elegant is, en een hond die geen woord zegt, maar wel medelijden verdiend. Waar heeft hij het aan verdiend, om op te draven als side car ? Waar is Gaia? Een leiband kan een zweep zijn. En wie dit rommeltje op de affiche heeft gezet, verdient volgend jaar een job als plongeur. Een nutteloos uur in een mensenleven. ‘Twee lichamen worden één’, heeft ooit iemand over deze voorstelling geschreven. Dat is zo, zonder een seconde een eenheid te worden. Dan zou een applaus verdient zijn. Nu was het enkel uit beleefdheid. Dat het niet langer duurde dan een uur.
WHAT’S LEFT
Oom Promo: Welke rol speelt kunst en de kunstenaar nog en waarover moet er, juist in deze tijd van crisis, gecommuniceerd worden? Hoe gedragen we ons, hoe verhouden we ons tot elkaar en de maatschappij? Wat betekenen intimiteit en verbondenheid nog, of meer dan ooit? In What’s Left vertaalt choreografe Liat Waysbort haar fascinatie voor deze verschuivingen in een directe, sterk fysieke danstaal.
Tante Analyse: Vijf dansers; drie mannen en twee vrouwen. Die bij de kinesist [v] zijn lang geweest, en huisoefeningen hebben meegekregen. Zij, Liat Waysbort, heeft ze zelfs muziekjes meegegeven, om het pijnlijke draaglijk te maken. Wat de connectie is tussen de vijf turners, is een verbondenheid in hun lot. Daarom springen ze op elkaar, klitten samen, scheiden al vallend. De kinesist heeft hun oefeningen onderverdeeld in vijf blokken. Een truc om een evolutie en interpretatie, of een combinatie van beide, te suggereren. Al te doorzichtig. En dan de muziek! Een dagschotel uit een gaarkeuken. Van smaak en geur geen spoor op tong en gehemelte. Tenzij je ‘gekrijs van meeuwen en een zeebries à la flamande en piano voor drie vingers en één elleboog’ muziek noemt. Net zoals een ranzige stilte, een repetitieve tok uit een stenen pot en het gebonk van een ritmebox met gefileerd orgelsap, geflambeerd op een bedje van een gong. Aan het eind tweemaal vijf wapperende handjes à volonté en als toemaatje een tekst in het Engels die onverstaanbaar is door een abominabele dictie, het zich enkel richten op de toeschouwers die vlak voor je zitten en de slechte akoestiek. Dat die er is, kan geen verontschuldiging zijn. Elke locatie heeft een gedrag. Daar pas je je aan aan. Doe je dat niet dan ben je fout bezig.
DUET FOR TWO DANCERS
Oom Promo: Een zoektocht naar de angst om niet te voldoen aan je eigen verwachtingen, aan wat je beroep of medemens van je vraagt. Een zoektocht naar wat er overblijft, als alle ‘kunde’ wegvalt. De vrijheid om tussen verschillende beroepen en identiteiten te kunnen kiezen, leidt tot onzekerheid en twijfel. Duet for Two Dancers bevraagt in die zin het ‘danser zijn’, maar ook het ‘niet danser zijn’.
Tante Analyse: Een zware brok maar vederlicht vertaalt in dans en contradans. Met veel relativering, humor. De spontane lach bij het publiek valt niet te vermijden. Verlucht het geheel. Gedurende ruim een half uur vermengt poppenkast zich met rituele dans, woede-uitvallen, m.a.w. machteloze lichamelijke expressies. Een supersnelle mélange zorgt voor vreugde en warmte in een kille wereld. De belichting is sober maar oprecht, het totaal van prentjes smelt naadloos in elkaar. De prachtige lichamen van de Slowaak en de Italiaan krijgen naar het eind toe een superbe schoonheid door het zweet dat als een Japanse laklaag op hun lichaam kleeft. Eenmaal uitgedanst zorgt de Zwitserse choreografe Tabea Martin voor een toetje, Russian Maiden’s Song, van Igor Stravinsky, dat iets over de helft langzaam wegglijdt. Een bewerking voor piano en viool – door Stravinsky – van zowat het meest geliefde lied uit een opera van de componist. Het balanceert tussen sentimentaliteit en ironie. Een spiegelbeeld van deze dansvoorstelling. Het applaus was dan ook welverdiend en redde deze trilogie van een complete afgang.
Guido LAUWAERT
