Redactioneel.
In de schrijvende pers wijzen de politieke commentatoren eensgezind op de toenemende radicalisering van de publieke opinie in Vlaanderen. Die ”radicalisering” wordt vooral gevoed door het “ça suffit”-gevoel: het is nu al welletjes geweest. Dat blijkt ook voldoende uit een rustige analyse van de talrijke opiniepeilingen.
De karaktermoord op de premier was al voltrokken toen hij met zijn regering aantrad, die dan ook meteen het etiket “Leterme I”meekreeg.
&
Bij het illustreren van deze aflevering gaf onze huistekenaar gestalte aan een beeld dat zich spontaan bij hem opdrong. Zijn vrije vogels kennen geen grenzen, vliegen vrij rond en komen de rust verstoren van de viervoeters. Die bizarre kraaien die prat gaan op hun keuze voor de open lucht (“le droit des gens”) zijn echter ook heimelijke voorstanders van het “le droit du sol”: ze nestelen zich comfortabel in bomen met stevige wortels…
-“Zo eenvoudig is het natuurlijk niet, maar dat is dan toch het beeld dat ik kreeg bij de lezing van de kranten, zowel Frans- als Nederlandstalige…”, aldus RodeS.
&
Prof. Matthias E. Storme reflecteert over dezelfde problematiek:
“Jarenlang hebben we het moeten horen: de (valse) tegenstelling die Franstalige media, academici en politici maakten tussen een Vlaanderen dat alleen maar kan denken vanuit “le droit du sol” en de morele superioriteit van de Franstaligen voor wie “le droit des gens” geldt, voor wie de mensen voorrang zouden hebben op de grond. Daarbij misbruikte men doelbewust de dubbelzinnigheid van de uitdrukking “droit des gens”. Die betekent namelijk ook “volkenrecht” in de zin van volkenrecht, d.i. het internationaal recht dat Franstaligen in België al enkele decennia proberen voor de kar te spannen van hun revanchisme, van hun reactie tegen het feit dat “on nous a pris la Flandre”. Dat volkenrecht wordt bewust op één lijn gesteld met een andere invulling van de uitdrukking, die zou inhouden dat waar mensen zich ook vestigen, de overheid aldaar en de omgeving zich maar moet aanpassen – althans wanneer die mensen tot de “hogere” Franse beschaving natuurlijk. Want, zoals wij ook al lang weten, bestaat die invulling van le droit des gens in geen enkel land of gewest waar de Franstaligen het alleen voor het zeggen hebben, niet in Frankrijk, niet in de Franstalige kantons in Zwitserland, niet in Wallonië en al helemaal niet in Québec. En bij de uitdrukking “droit du sol” (ius soli) vergat men ook uit te leggen dat die de tegenpool vormt van “le droit du sang” (ius sanguinis) en rechtshistorisch op de eerste plaats te maken heeft met de regels inzake verwerving van nationaliteit. Men vergat ook dat het “territorialiteitsbeginsel” het tegendeel is van het “personaliteitsbeginsel”: de tegenstelling tussen het beginsel dat iedereen op een bepaald grondgebied onder dezelfde wet leeft en gelijk is voor die wet tegenover het beginsel dat de wet niet dezelfde is voor iedereen maar afhankelijk is van de etnische (of religieuze) groep waartoe men behoort. Ik breng het maar even kort in herinnering voor wie niet meer weet dat hier natuurlijk veel meer achter zit.”
&
Ondertussen is het duidelijk dat de opstelling van de Franstalige politici verschuift van de verdediging van individuele rechten van de Franstaligen (in BHV) naar een uitbreiding van territorium.
Inhoud
Opinie: Mgr. André-Mutien Léonard over het einde van België.
Actueel: Derde Gravensteenmanifest: Politieke solidariteit: een noodzaak voor de democratie.
Dagboek van Henri-Floris Jespers 1979-1982 (II)
Misdaad loont: De Diamanten Kogel 2008; de Internationale Vereniging van Misdaadauteurs (AIEP-IACW).
Door de leesbril bekeken: Bulletin de la Fondation ça ira ; Kris Humbeeck over Louis Paul Boon in AlfabetA en Alumni.
Citaat: Matthias Schoenaerts
Agenda
Een proefnummer van de Mededelingen en de abonnementsvoorwaarden kunnen aangevraagd worden via hfj@skynet.be.
