Van l. naar r.: HFJ, Guy Vaes en Bart Vonck
Woensdag 4 september met Thierry Neuhuys op bezoek bij Lydie Vaes, Scheldebuilding op Linkeroever, vijftiende etage. “Jamais deux sans trois”: na de Lange Noordstraat en de Jan van Rijswijcklei, nu de Beatrijslaan.
Guy Vaes (1927-2012) was een overtuigde wandelaar – of moet ik zeggen: straatslijper? Zolang hij nog in mijn buurt (nou ja...) woonde, kwam hij geregeld aan de Marialei onverwacht aanbellen, ook, vooral, in de late avond.
Een exemplaar met eigenhandige opdracht aan grootvader in groen inkt van zijn eerste dichtbundel, (Ce qui m'appartient, 1952, uitgegeven door Saint-Rémy, toen nog Remy de Muynck) bevond zich in de bibliotheek van grootvader. Jaren geleden leende ik dit zeldzaam exemplaar uit aan een of andere promovendus en kreeg die nooit terug.
Tsja, de hel is geplaveid met goede bedoelingen, en op dat vlak ben ik nogal genereus (geweest). Het door grootvader uitvoerig geannoteerde exemplaar van Mark Edo Tralbauts Van Gogh-reflekties op Van Ostaijen leende ik uit aan promovenda – en kreeg ik ook al niet terug, niets eens een exemplaar van haar proefschrift. Een paar jaar later kocht ik haar (duur) boek. Zij had niet eens gebruik gemaakt van de bijzonder relevante aantekeningen van Floris Jespers. Jaren later, eind vorige eeuw, kocht ik een exemplaar (nr. 1 van de 70 op Hollands geschept Van Gelder) van Tralbauts boek bij een gerenommeerd antiquariaat. Kostprijs: 2.500 F (ca 63 €). Ach, ik heb er geen spijt van, boeken zijn er om een eigen leven te leiden. Habent sua fata libelli. Ik ben wel voorzichtiger geworden met het uitlenen van boeken, vooral dan aan studenten... Schluss damit. Ik ben weer eens zijpaden aan het bewandelen!
Thierry Neuhuys en Guy Vaes waren tijdens de bezetting klasgenoten in het Koninklijk Atheneum Berchem, waar ik ook school liep. Ik heb Guy exact een halve-eeuw geleden voor de eerste keer ontmoet. Hij was toen journalist bij het Antwerpse liberale dagblad Le Matin, waarin hij zich probleemloos kon veroorloven culturele artikels te publiceren die vandaag in de zelfgeproclameerde kwaliteitskranten meteen geweigerd zouden worden wegens té highbrow ofte elitair. In een plaatselijke, provinciale krant kon dat destijds wél. (Dat was nota bene ook het geval voor andere Antwerpse dagbladen als Het Handelsblad, Gazet van Antwerpen of De Nieuwe Gazet.) Een loutere vaststelling. Ik ben écht geen laudator temporis acti, maar die zorgvuldige culturele berichtgeving verscheen toen gewoon binnen de krant, niet in het glanzende papieren ghetto van allerlei bijlagen die niemand nog leest (ook al omdat ze onderling zonder meer verwisselbaar zijn).
Tsja, ik ben weer aan het afdwalen. Mijn ontmoeting met Guy was zoiets als een “coup de foudre”. Mijn eerste kritische benadering van zijn werk publiceerde ik op 30 januari 1964 in Le Courrier d'Anvers: 'Guy Vaes ou les mystères de Londres'. Op 29 februari 2012 publiceerde ik hier zijn in memoriam.
Werk van Guy Vaes werd vertaald door Chris Van de Poel (Eindeloze zondag in oktober, Haarlem, In de Knipscheer, 1988) en Bart Vonck.
Guy Vaes, De verzegelde tijd. Vertaling en voorwoord van Bart Vonk, Brugge, Pablo Nerudafonds, 1993, 63 p.
*
Daags na mijn gesprek met Lydie vergaderde de jury van De Diamanten Kogel 2013 voor de vierde keer. Terwijl we van gedachten wisselden over de merites van de 122 kandidaten dacht ik af en toe aan Guy, net als zijn neef Alain Germoz (1920-2013) amateur en kenner van thrillers en strips.
Henri-Floris JESPERS
Zie: http://caira.over-blog.com/article-guy-vaes-decede-100325714.html
En, op deze blog:
http://mededelingen.over-blog.com/article-guy-vaes-overleden-100392680.html
