Het omvangrijke boek van Vincent Gounod over François Mitterrand oogstte heel wat lof. “Goed gedocumenteerde biografie” (De Groene Amsterdammer, 20 februari 2009); “een juweel van een Nederlandstalige politieke biografie; […] overstijgt het eenvoudige politieke portret. […] Dit is ook; een 'handboek politiek' door de onthutsende kijk in de keuken van het verschijnsel machtspolitiek” (NRC Handelsblad, 27 maart 2009).
“Een schitterend verhaal”, vond Kurt van Eeghem, en Claude Blondeel sprak op Klara van “een schitterend verhaal, dat leest als een roman. Pure Honoré de Balzac”.
Wat blijkt nu? Het boek is niet van de hand is van een “diplomaat, wonend en werkend in Genève”, maar werd geschreven door Koen Dillen, Europees parlementslid voor het Vlaams Belang.
Hierover ondervraagd verklaarde Koen Dillen vanuit Straatsburg: 'Ik zou veel liever onder eigen naam publiceren. Maar welke uitgeverij zou het dan uitgeven? En als we het bij onze eigen Vlaams Belang-uitgeverij Egmont publiceren, wil geen enkele boekhandel het te koop aanbieden. Ik vind het erg dat het cordon sanitaire zo ver gaat. Zou de recensent van Klara het boek tien minuten hebben besproken mocht hij geweten hebben dat het door een VB'er is geschreven? Ik vrees van niet.' (De Standaard, 25 maart 2009).
Karl van den Broeck meldt op Knack.be dat de Antwerpse boekhandel De Groene Waterman het boek alvast uit de rekken nam.
Koen Dillen is niet aan zijn proefstuk. Hij schreef ook al onder de nom de plume Maarten van der Roest een biografie van Nicolas Sarkozy, “een nuttig en interessant achtergrondboek, dat enige voorkennis over de Franse politiek vereist. ”(NBD / Biblion) “Iedereen die de Franse taal niet machtig is maar toch geïnteresseerd is in het fenomeen Sarkozy kan er zijn voordeel mee doen”, aldus historicus Arend Jan Boekestijn in Internationale Spectator (jg. 62, nr. 2, februari 2008).
“Maarten van der Roest is freelance journalist en volgt de Franse politiek al twintig jaar voor verschillende Nederlandse dag- en weekbladen. Hij woont en werkt momenteel in Parijs”, zo staat te lezen op de webstek van uitgeverij Aspekt.
Cultuurfilosoof, republikein en autonomist Johan Sanctorum, die in de Mededelingen vaker geciteerd werd (cf. o.m. de afleveringen 89, 93, 103 en 106), publiceerde op de blog In Flanders fields (27 maart 2009) een lezenswaardig bijdrage waarin hij het geval Gounod/Dillen in een breder perspectief situeert. Hierna volgen een aantal ruime citaten.
Het boek over Mitterand werd in Vlaanderen en (vooral) in Nederland enthousiast onthaald. Claude Blondeel spaarde in het Klara-programma “Ramblas” de superlatieven niet voor Gounod’s onthullend portret van de Franse ex-president. […] De vraag die nu op de lippen ligt van elke onbevooroordeelde waarnemer: zou dit boek evenveel aandacht en positieve commentaar gekregen hebben, als men op voorhand de ware identiteit van de auteur gekend had? De vraag stellen is ze beantwoorden: natuurlijk niet. Geschriften van VB-intellectuelen zijn gedoemd om een stille dood te sterven, met de huisuitgeverij Egmont als tussenstation. Het maakt helemaal niets uit, hoe goed of hoe slecht ze zijn. Geen enkele Vlaamse uitgever wil er zich mee inlaten, wellicht uit vrees om zelf in het cordon terecht te komen. Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het “cordon”) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. [...]
Het is eigenlijk een formidabele grap, en vanzelfsprekend zet die sluwe vos van een Koen Dillen de VRT voor een probleem. Moet die lovende Klara-recensie nu gereviseerd worden? Zijn het dan toch niet allemaal zo’n achterlijke imbecielen bij dat Vlaams Belang? Neen dus. De genaamde Koen Dillen blijkt een fijnbesnaarde, francofiele intellectueel te zijn, die ook al een Sarkozy-biografie publiceerde (onder de schuilnaam Maarten van der Roest). Het huis van vertrouwen beschouwt evenwel intellectuelen met een VB-signatuur als paria’s, en heeft zich ook uitgebreid ingegraven in dat discours van political correctness. [...]
Het is een veeg teken aan de wand dat in onze "democratie" pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het betekent dat we (terug) in een feitelijke staat van censuur zijn beland. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het “cordon sanitaire”, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen. Mijn linkse vrienden zullen het me wel weer kwalijk nemen, maar ik weiger een cultuur, een politiek systeem, of een zogenaamde rechtsstaat au serieux te nemen, die één bepaalde partij én haar kiezers diaboliseert, met het anti-racisme als alibi. Want laten we wel wezen: de échte ontstaansreden van het “cordon” ligt in een Belgicistische paniekreactie, zoals ex-Standaard redacteur Manu Ruys ooit stelde: “Is het zo vermetel te veronderstellen dat het Vlaams Blok ook en vooral wordt vermaledijd, geboycot en in een schutskring geneutraliseerd, omdat het onvoorwaardelijk en ondubbelzinnig opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen en bijna 800.000 kiezers achter zich kon verenigen?” (De Tijd, 26/4/2004)
Ik geloof dus wél in polariteit en conflict, zonder dat we elkaar de hersenpan hoeven in te slaan. Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan. Ik vind het ongezond dat schrijvers zich moeten camoufleren om mediagewijs aan bod te komen. Laat duizend bloemen bloeien en ideëen botsen, dat is de essentie van democratie. Van zodra men mensen uitsluit van het debat, omwille van hun achtergrond, hun naam, hun maatschappelijk etiket, is men eigenlijk met cultureel racisme bezig, een zwart wit-denken dat finaal tot een bewustzijnsvernauwing leidt. De media dragen hier een verpletterende verantwoordelijkheid. Ondertussen suggereert Koen Dillen een boeiende, postmoderne strategie om dat domme cordon met zijn verborgen politieke agenda’s te omzeilen: een even dubbelzinnig spel van persoonsverwisselingen, schuilnamen, quiproquo’s. De maatschappij van de censuur zal een dolle maskerade voortbrengen, waarin niet alleen ministers er ghostwriters op nahouden, maar waarin ook de als politiek-incorrect bestempelde intellectueel verstoppertje speelt met de media. Voor mij niet gelaten, dat kan nog amusant worden, zeker als de maskers af en toe vallen zoals nu is gebeurd. Of de recensenten en de verzamelde redacties van de kwaliteitspers daar gelukkig mee zullen zijn, dat is nog wat anders. Misschien dus toch maar beter eens proberen om elkaar terug recht in de ogen te kijken en ons terug de geest van de eigenzinnige vrijdenker Voltaire eigen te maken, in plaats van deze van de tiran Robespierre? Sindsdien zwijgt de VRT tot vandaag in alle talen en op alle netten over deze zaak van de schrijver-met-de-foute-familienaam. Het splitten van K-3 is blijkbaar interessanter nieuws.
Vincent GOUNOD, François Mitterrand, een biografie, Soesterberg, Aspekt, 2008, ill., 633 p., geb., 34,95 € ISBN 978 90591 747 6
Maarten VAN DER ROEST, Nicolas Sarkozy, Soesterberg, Aspekt, 2007, 237 p., 16,95 €. ISBN: 9789059116023
