Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
12 janvier 2009 1 12 /01 /janvier /2009 21:15

Van Maele nam al na de eerste jaargang (oktober 1962 - juli 1963) ontslag uit de redactie van Labris om in september 1963 toe te treden tot de vernieuwde Tafelronde. Kazan getuigt:

Weldra zou blijken dat de karakters van Marcel en Leon onverenigbaar waren en hun visies op de functie van de poëzie totaal tegengesteld.

Was Hugo Neefs de theoreticus van de groep, Van Essche was zonder meer de goeroe, die niet alleen verkondiger en bewaarder was van de esoterische leer, maar ook genadeloos de harten en nieren van zijn volgelingen proefde. Hij vertoonde nogal wat sectarische trekjes, en Van Maele hield het voor bekeken.

De solidariteit met Labris belette Kazan niet samen met Van Maele de overstap naar De Tafelronde te zetten. In een pijnlijk incident hadden ze trouwens beiden stelling genomen ten gunste van De Vree.

Adriaan de Roover, Ben Klein, Adriaan Peel, Tony Rombouts en ene Mil S’Jongers hadden in een scherp pamflet, De Vree: de dood van een criticus, Paul genadeloos in zijn hemd gezet: “Wij laten hem vallen… Wij hebben hem begraven”.

Werner Spillemaeckers reageerde met De Vijf tegen De Vree, een schotschrift waarin hij betoogt dat de aantijgingen van “de Vijf” als “boemerangs” op hun hoofd terecht kwamen:

Dit document is uniek in zijn voze humor en zijn aanstellerij, in zijn idiote en leugenachtige bewijsvoering en symptomatisch voor de artistieke en essayistische kritiek die wij beleven. Wat mij heeft aangezet tot de ontleding van dit geval van verdwazing en collectieve miniatuurmoed is niet zozeer de appreciatie van een gewetensvol en geleerde criticus, dan wel de lol, die vijf potsenmakers mij bezorgden.1

Spillemaeckers verontschuldigt “de piepjonge Rombouts en de totaal onbekende S’Jongers” voor hun voortvarendheid: “zij weten niet beter”. De Roover dicht hij “vissenverstand” toe, Peel en De Roover worden afgedaan als “derderangsdichters” en Klein wordt inconsequentie aangewreven.

In het collectieve manifest De vre(dige) dood van enkele huichelaars poneerden Max Kazan, Hugo Neefs, Leon van Essche, Marcel van Maele en Ivo Vroom:

… er is in Vlaanderen niemand die door zijn aktie, zoveel inspanningen voor het avant-gardisme heeft geleverd. […] Paul de Vree heeft de verdienste het avant-gardisme in Vlaanderen in kaart te hebben gebracht.

Het was dus een hete zomer geweest in de Antwerpse kringetjes. Binnen de redactie van De Tafelronde had trouwens de jongste jaren iets plaatsgevonden dat erg op een afvalrace leek, en het bestaan zelf van het tijdschrift kwam op de helling. Op 21 september 1963 kon De Vree echter melden:

De Tafelronde kan opnieuw van wal steken. De vaste medewerkers zijn: Henri Chopin, Freddy de Vree, Henri-Floris Jespers, Max Kazan, Jan van der Hoeven, Frans van der Linde en Marcel van Maele.2

Paul de Vree stelde zich bescheiden tevreden met de titel van redactiesecretaris, maar het blad werd meer dan ooit zijn persoonlijke spreekbuis: hij was gewoon het tijdschrift, waarvan hij niet alleen de redactionele maar ook de financiële last droeg. De formele toestand had hij nu aan de reële aangepast: als redactiesecretaris zonder redactie maar met vaste medewerkers was hij nu omringd door een nieuwe ploeg. Het voordeel was alvast dat met een spookredactie niet vergaderd hoefde te worden, waardoor alleszins ruzies vermeden werden. Voor zover er überhaupt overleg gepleegd werd, gebeurde dat bilateraal bij een borrel aan de lage tafel bij Pauls thuis.

Henri-Floris JESPERS

Wordt vervolgd)

1 Werner SPILLEMAECKERS, De Vijf tegen De Vree, juli 1963.

Opgenomen in: W. SPILLEMAECKERS, Vanaf alfa, s.l. [Deurne], Artisjok, 1970, pp. 12-14.

2 Brief van P. de Vree aan H.-F. Jespers, 21 september 1963.

Partager cet article
Repost0

commentaires

Présentation

  • : Le blog de CDR-Mededelingen
  • : Nederlandse en Franse literatuurgeschiedenis, onuitgegeven teksten, politieke en culturele actualiteit
  • Contact

Recherche