verslagen breng ik aan.
elk woord heeft zo zijn onderkant.
laag na laag kunt u het vers
bezien: schikken, bewegen
totdat het staat zoals het staat.
Dit gedicht uit de cyclus ‘Verslagen’ las ik in Afglans dat ter gelegenheid van zijn 25-jarig dichterschap (1972-1997) werd uitgebracht. (1) Het was meteen mijn eerste kennismaking met de poëzie van Bert Bevers. Tot nu toe heb ik geen mooiere ode aan het meerlagige van poëzie gelezen. Er volgden nog meer gedichten die me bijbleven, zoals 'Matrijs voor Herinneringen', 'Gebruiksaanwijzing', 'Gelovige Gedichten', 'Kreunende Tijd'…
Ik ontmoette Bert in het najaar van 2008. Dat was in mijn hoedanigheid van aanstaande DorpsDichterDoel, een titel die ik tussen 2009 en 2011 mocht voeren. Ik blijf Bert dankbaar voor de 18 monotypes waarmee hij als beeldend kunstenaar mijn Doelbundel Trek de wind niet van de wieken illustreerde.
Wat ik in Bert bijzonder waardeer is zijn terughoudendheid. Verre van een tafelspringer is hij vooral een stille werker die het literaire circus schuwt. De poëzie is hem te lief. En ook daar is hij in de ik-vorm zelden aanwezig. Geen zelfadoratie, geen monotone anekdotiek.
Bert Bevers is niet allen de auteur van vele bundels maar ook de vader van een aantal projecten zoals Dubbeltalent, De Tafel van 1, en De Onbewoond Eilandkeuze. Mede onder zijn impuls verschijnen in De auteur, het ledenblad van de VVL (Vereniging van Vlaamse Letterkundigen) degelijke recensies in de rubriek ‘De Boekhouding’Hij is tevens een gewaardeerd medewerker aan Mededelingen van het Centrum voor Reëvaluatie en Documentatie.
40, 50, 60 zijn magische getallen, kapstokken waaraan we onze tijd ophangen. Ze laten het leven in zijn volle glorie voorbij razen. Niettemin heeft ouder worden ook zijn voordelen: niemand noemt je ‘jongen’, het aantal mooie vrouwen stijgt, knoken worden betrouwbaarder dan de weerman, als je iets vertelt ben je meteen een brok orale geschiedenis, de C&A wordt met de dag modieuzer, de hits van toen zijn nu ‘Golden Oldies’, men wordt een ervaringsdeskundige in het schrijven van rouwbrieven, seksueel overdraagbare ziekten vormen niet langer een gevaar, niemand vraagt je nog voor strippoker, je wacht soms aan het groene licht op groener, garantiebewijzen hoef je niet meer bij te houden, de apotheker is bijzonder vriendelijk, je hebt geen last van kinderziekten, je krijgt een hekel aan het woord “nog’ zoals in de zin ‘Je ziet er NOG goed uit’.
Bert noem je best geen ‘Hollander’ want hij is een Brabander die naar Antwerpen is uitgeweken. Je zegt nu eenmaal niet ‘banaan’ tegen een ‘Chiquita’. U kunt hem dagelijks op zijn blog ‘Gemengde Berichten’ beleven. (2)
Samen met Bert Bevers is er deze maand nog een BB jarig: Benno Barnard, eveneens een oranjeling die met een briljante pen werd gezegend.
Met Benno Barnard en Bert Bevers
‘Il y a soixante coups qui ont sonné à l'horloge
Je suis encore à ma fenêtre, je regarde, et j'm'interroge'
Aan beiden draag ik ‘Maintenant je sais’ van Jean Gabin op
Zestig rijmt wel niet op herfst, maar het zingt als het seizoen waar Bert samen met zijn geliefde Geertje ontzettend veel van houdt. Mogen er nog vele najaren volgen…
Frank DE VOS
(1) Bert BEVERS, Afglans. Gedichten 1992-1997, Bergen op Zoom, Uitgeverij WEL, 1997, 132 p. ISBN 9789062300808
