Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
8 avril 2010 4 08 /04 /avril /2010 16:06

 

Michael.jpg

 

Michaël Vandebril [Turnhout, 23 mei 1972] is van opleiding jurist.

Na begin van de jaren negentig het literaire wereld te zijn geïnfiltreerd, viel hij op door zijn organisatietalent. Het bleef niet zonder gevolgen. Sinds 2003 is hij coördinator van Antwerpen Boekenstad, de stadsdienst die literaire initiatieven ondersteunt, verwante organisatoren laat samenwerken en vaak ook voor tipgever speelt wanneer groeperingen geblokkeerd raken, wegens gebrek aan ervaring. Vandebril is een stille diplomaat. Zijn voorstellen formuleert hij zo dat de organisator ze ervaart als details, terwijl ze in wezen de sleutelbos zijn die de binnendeuren opent. Zonder het openen ervan blijft elke droom een wolk. Vanuit zijn stille diplomatie heeft hij gemaakt dat de stadsdichters van Antwerpen de status van ambassadeur hebben verworven.

Zijn ster als literair curator is de laatste jaren dan ook pijlsnel gestegen. Minder bekend is dat hij een talentvol dichter is. Het feit dat hij het organiseren niet kan laten, en uit overtuiging voor boottrekker speelt, heeft gemaakt dat zijn poëzie naar de achtergrond verhuisde. Gelukkig heeft hij het laatste jaar een evenwicht gevonden tussen het buiten- en het binnenwerk. Wat resulteerde in nieuwe gedichten, na een lange periode van stilte. De nieuwe gedichten werden voor het eerst het publiek aangeboden tijdens een tournee onder de benaming BOEST, een soort club van gelijkgestemde dichters zoals de Vijftigers: Allemaal verschillend van aard en toch voor eeuwig verwant. Aan het gebeuren was de uitgave gekoppeld van een bundel en een vinylplaat. De keuze van de elpee verwijst naar hun grote voorbeelden, bekend als de leden van de Beat Generation. En als enige vergelijking toegelaten is, lijkt de poëzie van Vandebril op deze van Gregory Corso.

Net als Corso, maar dan minder wollig, weet Vandebril persoonlijke ervaringen harmonisch te combineren met thema’s die alle taalminnaars eigen zijn: de onvermijdelijke tederheid onder de poëzie als instrument, het maniërisme van ons gedrag als harnas, en het eeuwig zoeken naar de sporen van de vrije wil.

Deze drie thema’s worden mens in de vrouwelijke engelennaam Muriël, afgeleid van Muireall, Schots-Geal voor ‘zeeglans’. En, zijn eigenheid getrouw, plaatst hij zich in de schaduw, zonder echter zijn contouren te verliezen. Al is hij een dichter, een engel [= androgyn], met het stof van de hemelse verbeelding in zijn vleugels, ‘de verpulverde gloed van een lichtgevende stad’, hij blijft een dandyeske jager, die wapens zoekt die geen wonden maken. Vandebril beseft dat ze niet bestaan, maar moet dat het zoeken stoppen?

Een eerste bundel is in de maak. Verschijning is voorzien voor 2011.

Guido LAUWAERT


Stofwisseling


als een dandy spuw ik kwik

zilveren gedichten in mijn hongerige hand


ik tooi mijn voorhoofd

met de verpulverde gloed van een lichtgevende stad


alle ogen glijden langs de lijnen

van het androgyne schepsel dat in me dringt


met de ademhaling van een tussenpersoon

bijt ik heldere vleugels af –


transparant als een magere wolk


o maar ik vergat het niet

je engelennaam is muriël, felle


toegewijde ster


Michaël VANDEBRIL

Partager cet article
Repost0

commentaires

Présentation

  • : Le blog de CDR-Mededelingen
  • : Nederlandse en Franse literatuurgeschiedenis, onuitgegeven teksten, politieke en culturele actualiteit
  • Contact

Recherche