Lucienne Stassaert over Philippe Cailliau

Philippe Cailliau (Foto:Live Mussche)

Met de nodige ironie heeft Philippe Cailliau in Niets verloren een toestand tussen leven en dood ingeschat en als een schaakspel met een onzekere afloop tot uitdrukking gebracht. Dankzij een eigenzinnige zegging zonder enige concessie aan wat er momenteel op poëtisch gebied in de mode is, wordt de dood met al zijn tentakels meer dan eens in het leven van een gedicht geroepen. En toch is dit geen zwaarwichtige bundel. Verdeeld in drie cycli vormt het geheel een grote spanningsboog waarin een zeer intensieve alleenspraak, vol meerduidige elementen, al evenzeer een meerstemmigheid inhoudt die voor afwisseling zorgt. Wat tot een morbide visie had kunnen leiden, wordt terdege ingetoomd en bestreden vanop een zekere afstand ('Flatscreen'):

Waarom hij met een stem meerstemmig

is. Betekenis verschuift. Hij ziet niet

waarom wat. Hij weet wat spaarzaam is.

Zwemt als een beeld op straat.

Juist die verschuiving van betekenissen typeert Cailliau's karakteristieke manier van zeggen... en zwijgen. In het diepst van een vers schuilt “een woord dat vraagt om zwijgzaamheid”.

Er is ook sprake van tegenspraak in het aanwenden van beelden zoals o.a. : “De boekentas is leeg, weegt boordevol afwezigheid” ('Een brooddoos met verdriet') In bijna elk gedicht zit wel een waakvlam verscholen die de verzen belicht met het risico dat ze vuur zouden kunnen vatten. Zo komt er in een gedicht, dat ik integraal wil citeren, een kind voor “dat uit de tijd verkregen is / en schamel as zal blussen met herinnering”.

Neen, er is geen winnaar en geen verliezer:

Te binnenhuids is ons karkas

Het leven zal niet lang onhoorbaar zijn.

Val van de trap, kneus dan een rib of

drie: eenzucht laat pijnlijk voelen dat

je alsnog leeft met spier en pees.

We zijn geen Vliegend Hert: te

binnenhuids is ons karkas daarvoor.

In de gedaante van de scarabee

wordt het gebalsemd hart geschonken

aan het kind dat uit de tijd verkregen is

en schamel as zal blussen met herinnering.

Als ze veel ouder zijn, citeren dochters

graag hun oude vader. Moeders leven

langer; dat is hun open kaart.

Zoals gewoonlijk is ook deze uitgave van Kleinood & Grootzeer een bijzonder mooi uitgegeven boekje. Via internet rechtstreeks te bestellen bij de uitgeverij:

www.kleinood-en-grootzeer.com

Lucienne STASSAERT

Zie ook:

http://mededelingen.over-blog.com/article-philippe-cailliau-niets-verloren-124672421.html