Gruwelijk doods en poëtisch mooi. Dat vind ik van de installatie, uit de reeks Les Animaux stellaires, van Julien Salaud (° Parijs, 1977). Het betreft een opgezette hinde. Ze is met dikke zware nagels bespijkerd, er is een netwerk van spinnenwebben en dauwdruppels onder een mager berkenboompje, bevederd met dons en touwen waaraan kleine afgehakte fazantenkopjes hangen. Het is wreed en tegelijkertijd prachtig mooi om te zien.
De draadjes van dauw zijn snoertjes met kleine pareltjes van plastic. Onderaan twee schedels van mensenhoofden met fraaie veders getooid. Aan de muur een ander werk, maar dat past perfect in de opstelling: een hertenkopje met een overgang van vleugels en veren van fazanten en andere bontgekleurde vogels. Ik hou van sprookjes, wel: dit oogt er als een. De gebroeders Grimm zouden het buitengewoon mooi gevonden hebben.
De dood zit verweven in het werk en is omfloerst door iets dat mij aan ijdelheid doet denken. Er zijn dit jaar trouwens veel kunstenaars die de dood graag als onderwerp nemen op ART Brussels. Ostentatief, soms vies of agressief. Wat uiteraard hun bedoeling is. Of het werkt is een andere vraag. Salauds object vind ik echter zeer geslaagd.
Maar ik denk wel dat hij moet uitkijken voor herhaling. Die zou weliswaar de herkenbaarheid vergroten, maar ook het risico op verdenking van ‘massaproductie’. Galerie Suzanne Tarasieve, die Salaud vertegenwoordigt, heeft steeds bijzonder werk. Soms heel erg moeilijk en delicaat, maar zeker de moeite om te blijven opvolgen.
Van de gevestigde waarden is De Zwarte Panter van de partij met klinkende namen als Fred Bervoets (deze keer met een zeer mooi paars dat heel sterk aanwezig is), maar ook Jan Vanriet, en mijn favoriet Nick Andrews. Ook Axel Vervoordt Gallery en Galerie Xavier Hufkens hebben hun eigen, zeer herkenbare, specifieke keuze.
Jan SCHEIRS
