Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
12 mai 2010 3 12 /05 /mai /2010 17:27

Naar aanleiding van zijn tienjarig bestaan heeft het Vlaams Fonds voor de Letteren [VFL] een boek uitgegeven. Een half jaar moet een commissie zich over de titel hebben gebogen, en vervolgens de hulp hebben ingeroepen van een extern adviesbureau, anders kom je toch niet op dergelijke briljante titel: Dat spreekt boekdelen.

Boekdelen.jpg

Het jubileumboek is fraai uitgegeven, al is het nu ook weer niet fabuleus. Voor wie enigszins vertrouwd is met het grafisch vak merkt, dat voor de goedkoopste formule werd gekozen. Veel moet het niet zijn, maar een beetje franje moet toch kunnen. In zijn tienjarig bestaan is het bestuur van het VFL er blijkbaar nog niet achter gekomen dat de uitgave van een boek gebouwd is op drie pijlers: inhoud, uitzicht en impact. In de vorm zoals het er nu uitziet is het niet meer dan een boek dat een maand op het bijzettafeltje ligt en dan verhuist naar een plank buiten handbereik.

Dat spreekt boekdelen is eerder een kijk- dan een leesboek. Niet enkel omdat de verzamelde stukjes één maximum twee pagina’s beslaan, dankzij het grote lettertype, maar vooral omdat ze al te duidelijk verzoeknummers zijn. Het is zonneklaar dat de aangesproken auteurs er niet zijn voor gaan zitten. Geen enkel moment word je geraakt, blijft het plakken aan het plafond van het geheugen.

143 auteurs hebben een stukje gemaakt en daar ze uit diverse disciplines afkomstig zijn, is het een bont allegaartje geworden. Korte prozaïsche beschouwingen worden afgewisseld met gedichten en illustraties, het een al braver dan het andere. Zelfs de onvermijdelijke cartoon heeft geen enkel geurtje. In een catalogus van sanitair zit meer verrassing dan in dit boek, en Dat spreekt boekdelen is bovendien nóg saaier dan de klas van Frieda.

De stofvrije bijdragen zijn niet de schuld van de schrijvers en tekenaars, maar van het VFL zelf. Het VFL is een instelling dat bij de minste kritiek naar de wc holt, zonder de zweep te lossen. Het is dan ook logisch dat de deelnemers er over hebben gewaakt een bijdrage te leveren die hun positie bij de VFL niet in gevaar brengt. Welbeschouwd kan je stellen dat de teneur van het VFL van elk blad springt: conservatisme naast terreur. Voor experiment en anarchie heeft het VFL in zijn tienjarig bestaan nooit oog en oor gehad. Ook niet dat er in ons heerlijk vaderland sinds een paar jaar mensen leven en werken uit het Verre Westen, het Nabije Oosten, het Diepe Zuiden en het Hoge Noorden. Een uitzondering niet te na gesproken, maar die is al flink ingeburgerd en niet onlangs aangemeerd.

De alfabetische volgorde is naar lemma’s. Literaire lemma’s, voor de hand liggende en vergezochte, om toch een schijn van verbeelding op te wekken. Van A-vierformaat, over Td-fout, langs plagiaat, tot Zwerfhond, wat slaat, volgens Johan de Boose, op een literaire kelder van Sint-Petersburg. Door af te zien van een volgorde volgens naam is jaloersheid dus vermeden, nog een gevoel waar de VFL als de dood zo bang voor is. Geen vragen, geen verhitte mails, geen verwijten. Elke dag moet een zonnige zijn en aan het eind van elke werkdag moet duidelijk zijn dat geen mening veruit de beste keuze was.

De auteurs en tekenaars liggen mij zo na aan het hart dat ik haast compassie met hen heb. Hebben zo voor dit prul energie en tijd moeten vrijmaken. Het hele opzet toont ook aan dat het VFL, bij monde van directeur Carlo Van Baelen, want hij heeft het eerste en het laatste woord, meer aandacht heeft voor het kasboek dan voor een lees- of kijkboek.

Klap op de vuurpijl is een formulering op de colofonpagina vooraan in het boek. ‘De auteurs die een bijdrage hebben geleverd aan dit boek staan hun auteurshonorarium af ten voordele van het Sociaal Fonds van de Vlaamse Auteursvereniging.’ Tiens. Van dat Sociaal Fonds heb ik nog nooit gehoord. Ongetwijfeld bestaat het, maar sinds zijn ontstaan in de donkerste schaduw van de verste achtergrond. Maar nu het toch even is komen piepen had ik graag geweten wie en wat een snoepje heeft gekregen uit de pot van dit onderfonds. Ach, domme Lauwaert, leden van de Vlaamse Auteursvereniging, want zo staat het geschreven en gedrukt.

Maar zijn het géén leden van deze vereniging die juist nood hebben aan sociale bijstand? Conclusie: de VFL is een apartheidsbeweging.

Guido LAUWAERT

Dat spreekt boekdelen – Vlaams Fonds voor de Letteren – Antwerpen - 277 p. - ISBN 9789077076002 – www.vfl.be


 

Partager cet article
Repost0

commentaires

Présentation

  • : Le blog de CDR-Mededelingen
  • : Nederlandse en Franse literatuurgeschiedenis, onuitgegeven teksten, politieke en culturele actualiteit
  • Contact

Recherche