Het is niet moeilijk me een verblijf op een onbewoond eiland voor te stellen. Integendeel zelfs. Ruim vijfentwintig jaar geleden verbleef ik ongewild en daarom met meer negatieve dan positieve gevolgen op een onaanzienlijk stukje omspoeld rimboe in de Indonesische archipel. De visser die me er volgens afspraak met z'n gemotoriseerde perahu had afgezet, kwam door een misverstand niet tegen de avond terug. Pas na ruim een week verscheen hij weer, met zo'n snode verontschuldigende grijns als alleen een Buginees kan tonen. Ik vergat alle opgekropte woede, was blij en dankbaar als een kind. Ik ben nooit zo bang geweest als toen, hoewel ik steeds kokosnoten kon kraken, en weliswaar geen vis wist te verschalken maar wel vette krabben. Ik had geen boeken, muziek of papier en pen bij me, daar zou ik door het getob, de lichte paniek soms, sowieso geen of te weinig interesse voor gehad hebben. M’n aansteker was van onvergelijkbaar groter belang. Ik gebruikte hem zelden en toch bleef ik gebiologeerd naar het peil van de vloeistof in de donkerrode houder kijken.
Nu ik er in gedachten terug naar toe ga, neem ik graag in deze volgorde mee: 1) de Œuvres Complètes inclusief de Correspondances van Charles Baudelaire in de uitvoering van de Pléiade, dit vanwege het onverminderd belang van deze auteur voor onder andere evocatieve beeldspraak, technisch raffinement en spirituele overgang, 2) Das Lied von der Erde volgens Haitink, met zang van Janet Baker en James King, omdat ik uit de van oorsprong Chinese verzen in combinatie met Mahlers grillige en indringende instrumentalisatie al tientallen jaren geluk en troost kan putten, 3) Sundanese angklung, aangezien die ingenieuze klankpatronen vol suggestieve variaties en parallellie me in een rustgevende en toch ook inspirerende trance kunnen brengen, 4) een dikke salontafeluitgave met foto's, zonder tekst, van Expressionistische schilderijen en 5) m’n eigen boeken, in elk geval de poëziebundels; die geven me veel van wat ik anders zou missen, onder meer de koppeling van de baan van de wereld en het eigen traject. Dit volstaat, denk ik nu, zorgeloos thuis, op een eiland dat groot genoeg is om vasteland genoemd te mogen worden.
Albert Hagenaars, Yogyakarta/Java, augustus 2014
