Gisteren viel de jongste aflevering van Meervoud in de bus, “links Vlaams-nationaal maandblad” hier meermaals gesignaleerd. Aan hoofdredacteur Christian Dutoit (1956), auteur van Jef van Extergem en de Vlaamse beweging (Antwerpen,Soethoudt, 1983), koester ik een warme herinnering: we waren jaren collega's, eerst op het kabinet van minister Hugo Schiltz en dan bij het weekblad De Nieuwe. Sinds het begin van de jaren tachtig volgt hij op de voet een aantal nationaliteitsconflicten.

In het redactioneel van de jongste aflevering van Meervoud onderstreept Christian Dutoit dat een Grexit niet langer onwaarschijnlijk is en zou trouwens meer de EU dan Griekenland zelf in zijn blootje zetten:

'Het “Griekse virus” rukt op in andere richtingen. De overwinning van Syriza mag dan een opdoffer zijn voor eurofiele rinkelrooiers, ze kon op sympathie rekenen in heel wat politieke kringen in opmars, in Spanje, Italië, Frankrijk, Ierland, Portugal, Nederland... In Spanje rukt Poedemos op, in Frankrijk piekt Marine Le Pen naar de 30 % in de opiniepeilingen. Het is een fenomeen dat niet langer in exreemlinkse of extreemrechtse verdomhoekjes kan geduwd worden, want het virus lijkt wel immuun voor de politieke correctheid. […] Op termijn zal er zich her en der een soevereinistisch immuunsysteem ontwikkelen, laat ons dat minstens hopen. En laat ons vooral hopen dat Vlaanderen deze trein niet mist. En laat het nu maar eens geen”trein der traagheid” wezen.'

Ook Lukas De Vos, Miel Dullaert en Mireille Leduc reflecteren op het 'Griekse virus'. Miel Dullaert aarzelt niet de voorzitter van de ECB (Europese Centrale Bank) 'en zijn vrienden' te bestempelen als “een deel van het probleem”.

'Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen Voor de Koran', zo luidt de titel van een niet mis te verstaan bijdrage van Jef Turf over de islamisering.

Mark Grammens schrijft een diplomatiek commentaar zoals je er zelden eentje lezen kan.

Schotland na het referendum wordt deskundig belicht door Jef Nyssen en Bernard Daelemans bijt zich vast in de zogeheten 'plebiscitaire' Catalaanse verkiezingen van 27 september 2015.

De lezer geniet eens te meer met volle teugen van de geschakeerde vaste rubrieken: 'Nieuws uit het derde gewest en zijn riante omgeving. (Euro-) Brussel kroniek', 'Kort genoteerd', 'Volkeren in beweging', 'Het goede leven'.

Het kritische commentaar van Luc Pay en Lukas De Vos op Hoe Vlaams mag uw Nederlands zijn?v – het Gele Boekje van De Standaard – werd integraal opgenomen in de rubriek 'Polemiek'. Beide opstellen stonden hier al (en staan nog te lezen):

Luc Pay: Een schouderklopje voor het Belgisch Nederlands? (6 februari):

http://mededelingen.over-blog.com/article-een-schouderklopje-voor-het-belgisch-nederlands-125495677.html

Lukas De Vos: Zwabberend gezwets (8 februari):

http://mededelingen.over-blog.com/article-zwabberend-gezwets-125505213.html

De onvolprezen essayist Nico van Campenhout publiceert een portret in zakformaat van Luc Devoldere (Ons erfdeel), 'een publieke intellectueel'. Bernard Daelemans bespreekt Patriottisme kent geen grenzen (Kalmthout, Pelckmans, 2014) van Ludo Abicht, die 'een nieuwe progressieve agenda voor Vlaanderen' wil opmaken.

Tot slot een gedicht van Hendrik Carette: 'De laatste bezoeker', eerder al verschenen in het tijdschrift Mededelingen van het CDR, nr. 242-243 de dato 26 januari).

*

Meervoud blijft nu al 23 jaar lang een verfrissend antidotum tegen de dominante, zachte mediatieke hersenspoeling. Verdient dus alle steun.

Henri-Foris JESPERS

Meervoud, Drukpersstraat 20, 1000 Brussel. Jg. 23, nr. 204, februari 2015, ill., 43p., 3 €.

Abonnement (10 nummers): 30 €.

Administratie en abonnementendienst: Peter Plas, tel. 02 466 72 68.

Een van de mooiste compromissen die er in EU-verband al gesloten is betreft een agrarisch. In Portugal vinden ze, wij kennen die hier niet, wortelconfituur enorm lekker. Op zeker ogenblik werden er in Brussel subsidies verdeeld om de verwerking van fruit te steunen. Daarbij zou Portugal omdat daar vrij weinig om vruchten wordt gegeven een flinke som gelds mislopen, behalve…. Juist: behálve als de Europese Commissie zou beslissen dat wortels fruit zijn. En zulks geschiedde. Officieel is een wortel voor Brussel geen groente meer, maar fruit! Maar ís een wortel fruit? Fruit is altijd de vrucht van een plant, zoals een aardbei. Groente kan ook een ander deel zijn, bijvoorbeeld het blad, de knol, de stengel of de wortel. Maar er zijn ook hier natuurlijk uitzonderingen: tomaten en komkommers zijn ook vruchten, maar die noemen we weer groente. Er is nog een verschil tussen fruit en groente: fruit kan je altijd rauw eten, maar groente niet altijd. Ook aan die definitie beantwoordt de wortel: je kunt die rauw eten. Ik vind dergelijke oplossingen altijd fascinerend. Nu nog even afwachten hoe de EU de verdere politieke integratie aan gaat pakken. Maar da’s natuurlijk een ander paar mouwen. Niet dat het cura posterior  is, maar het definiëren van wortels is daarbij vergeleken natuurlijk wel klein bier….

Bert BEVERS

In een van mijn vorige opinies, n.a.v. de halve marathon van Brussel [Filip loopt] heb ik geopperd dat het hof aan een charmeoffensief begonnen is, om prins Filip ‘dichter bij de mensen’ te brengen. Mijn woorden waren nog niet koud of de prins werd in een café gedropt.

Links zakenlui, rechts fotografen en pal voor zich de cameraploegen van de nationale en commerciële zenders. Ze brachten een prins in beeld die met een stijve nek de match van de Rode Duivels volgde, op het hoger opgehangen scherm, zoals dat in kroegen de gewoonte is. De kroonprins had een glimlach om de mond. Hoelang heeft hij die moeten ophouden? Als het een kwartier was zit hij nu met kaakkramp. En hij had een pint in de hand maar een slok bier heb ik hem niet zien nemen.

Filip symboliseert niet enkel de nutteloosheid van een koningschap, maar vooral het absurde ervan. De geboren houten Jan Klaasen moet wel héél dom zijn om niet te begrijpen dat het trompetgeschal van het offensief van de hofhouding, recent gewassen en geschoren, contraproductief werkt. Evenwijdig daarmee lopend vraag ik mij af, waarom slechts een kleine minderheid van de bevolking inziet dat een land met een koninklijke familie nooit serieus kan worden gevonden. In de 21^ste eeuw is een erfelijk monarch even bespottelijk als een erfelijk filosoof en loopt het land hierdoor continu het risico dat het wordt gepatroneerd door een imbeciel en zijn discipelen.

Engeland klampt zich vast aan tradities en rituelen, maar de Britse overheid heeft het slimmer aangepakt. Het charmeoffensief dat ingezet is na de dood van Prinses Diana, koos niet voor de popularisering van de Queen en haar edele verwanten. De schijn werd wel verwekt, maar in de grond werd de koninklijke familie en al wat erbij hoort omgevormd tot een toeristische attractie. De politieke verantwoordelijkheid is zero komma nul. Willian Pitt [1759-1806], hij werd in 1783 de jongste premier in de Britse geschiedenis, had de moderne rol van een koningshuis al zeer goed begrepen, maar hij hield zijn mening binnenskamers. Maar een nicht, Lady Hester Stanhope, heeft hierover getuigd. Volgens haar zei haar oom ‘dat een monarchaal heerser waardeloos was, maar wat ben ik daarmee? Het zal maar leiden tot revolutie.’ De dood van een prinses in een Parijse tunnel, gaven de Britse regering, het is hard om te zeggen maar het is de naakte waarheid, de juiste context voor een hervorming. Geen revolutie volgde, niet eens gemor. Het begreep zeer goed de commerciële waarde van een toeristische attractie met glitter en gespetter.

Een land dat zich serieus neemt schaft het koningsschap af. In Amerika gebeurde dat via de revolutie van 1776, in Frankrijk in 1789, in Rusland in 1917 en in Duitsland in 1918. In dat laatste land niet door opstand maar gewoon door een reorganisatie. Van de ene op de andere dag kon keizer Wilhelm zijn boeltje pakken. Hij verhuisde naar Nederland waar hij onderdak kreeg in een klein kasteeltje, en na een verhuizing naar een iets groter, waar hij tot zijn dood verbleef. Hij heeft nog geprobeerd vriendje te worden van Hitler, de idioot. Heeft Nederland nog overbodige kastelen? Dat kan haast niet anders, want er gaan er nog bijkomen. De reorganisatie van het Oranjehuis is in volle gang, en wordt momenteel op gejuich onthaald, maar lang kan dat niet duren. Eenmaal het volk inziet dat zelfs een koning de hoofdrol speelt in een revue, en beseft wat die revue kost, zal het ook kiezen voor een simpeler regeersysteem.

Niet in alle stilte, maar op een zacht vuurtje wordt ook in ons land een hervorming ingezet. Niet meteen wegens het ontbreken van verstand en zelfs instinct bij prins Filip, maar door de stupide financiële kuren van koningin Fabiola. Haar hofhouding klungelt erop los en moet voortdurend beslissingen herroepen. Dat het geklungel mogelijk is bewijst andermaal dat niet enkel Filip een flop is, maar de hele Belgische tak van het Huis Saksen-Coburg-Gotha. Ook koning Boudewijn was in wezen een misdienaar met despotische trekjes. De vierdelige serie die momenteel uitgezonden wordt door Canvas toont dat zeer goed aan. De staatkundige reorganisatie gaat stapsgewijs. Hij is ingezet met de vermindering van de dotatie van de Spaanse begijn. De afschaffing van het royaal zakgeld van Astrid en Laurent is de volgende stap.

Helaas, een verbanning is – naar het zich laat aanzien – niet voor deze eeuw. De enige oplossing om verlost te zijn van de greep uit de staatskas door de Coburgse club is een revolutie vanuit het volk. Niet met de colt en de dolk, maar met de tong en de pen. Wat moet leiden tot een volksraadpleging. Hopelijk is Vlaanderen deze keer wijzer dan in 1950, toen het koos voor de terugkeer van Leopold III. Want politieke vrijheid gaat vooraf aan gehoorzaamheid. En gehoorzaamheid aan koningen en adel wijst op een infantiele gesteldheid van zowel de overheid als de burgerij.

Ik zal het niet meer beleven, maar ik hoop dat mijn kinderen ooit op de televisie zien hoe de sleutel van het koninklijk domein van Laken ooit opgehangen wordt aan de muur van de werkkamer, the oval office, van de eerste president van België. Met het uitgespaarde bedrag kunnen alle daklozen van België verhuizen van een portaal naar – op z’n minst – een container. Met een bed, een toilet, een primitief ingerichte keuken en een televisie om de matchen van de Rode Duivels te volgen met de hond aan de voeten en een blik pils in de hand. Meer moet dat niet zijn.

Guido LAUWAERT

Dat de provincie een geheimzinnige bestuurslaag is waarvan elk weldenkend mens zich het nut afvraagt is bekend. Vroeger had ze misschien nog enige zin, maar tegenwoordig lijkt ze me toch een eerder te passeren station. Een provincie kan ook op het beeldscherm echter uiterst verwarrend werken. “Nou ja, het kan ook niet allemaal even betrouwbaar zijn als Google,” dacht ik toen ik op Wikipedia Trooz had opgezocht. Ik wilde me er van vergewissen waar in de Ardennen dat dorpje precies ligt. Wikipedia geeft, wist ik uit ervaring, namelijk in een oogopslag uiterst inzichtelijk praktische gegevens als coördinaten, inwoneraantallen, vlaggen en de plaats van dorp of stad in kwestie in arrondissement en/of provincie. Uiterst inzichtelijk? Bij Trooz kwam ik steeds ergens tussen Mechelen en Brussel uit. Ik begreep er helemaal niets van. Trooz ligt ook helemaal niet zo centraal, maar oostelijker. Onder Luik ergens. En ja, toen zag ik ineens waardoor ik in verwarring was geraakt: de provincie Luik lijkt, grensdetails daargelaten natuurlijk, voor een niet-Luikenaar in eerste instantie als twee druppels water op België!

Bert BEVERS

Ministers

Veel Nederlanders gaan er van uit dat ieder land in elkaar steekt zoals hun eigen land, en schudden dan soms ook meewarig het hoofd als het België weer eens de nodige moeite kost een deftige federale regering op poten te krijgen. Want wat ze daar niet allemaal hebben? Een Vlaamse regering, een Brusselse regering, een Duitstalige regering, een Franstalige regering, een Waalse regering....Echter: het is niet zo vanzelfsprekend dat landen net als Nederland maar één minister-president hebben. Frankrijk, Luxemburg, Zweden bijvoorbeeld. Maar neem, bijvoorbeeld, Oostenrijk: négen Bundesländer! België heeft 6 regeringen, die in totaal 58 ministers tellen. Ter vergelijking: het Verenigd Koninkrijk heeft 4 regeringen, met 65 ministers. Duitsland heeft 17 regeringen, met 175 ministers. Spanje heeft 18 regeringen, met 222 ministers. Maar je hebt natuurlijk altijd nog baas boven baas: Zwitserland heeft, met 163 ministers iets minder zwaar bezet dan die in Spanje weliswaar, niet minder dan....27 regeringen! En dat terwijl de Confœderatio Helvetica maar iets meer dan 7,5 miljoen inwoners heeft. België telt er ondertussen bijna 11 miljoen. Het kán hoor, dat er effectief een nieuwe federale regering komt, na de 'splitsing' van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik hoor het door de fils à papa Bruno Tobback opgevolgde monstrum Caroline Gennez zelfs al úitspreken dat ze best wel een 'toffe' federale ministersportefeuille begeert. Alsof we dat al niet al lang wisten. Zucht....Hetgeen me de Calimero-reflex in gedachten brengt van Vlamingen die niet willen horen van een onafhankelijk Vlaanderen: "Maar we zíjn al zo klein!" Natuurlijk is België klein, en Vlaanderen nog kleiner. Maar men vergeet dat de Vlamingen in dit land waarvan de koninginnen geen Nederlands spreken met meer dan 6 miljoen zijn. En da's een heel levensvatbaar bevolkingsaantal. Ter vergelijking: Albanië telt 3.639.453 ingezetenen, Andorra 83.888, Bosnië en Herzegovina 4.613.414, Cyprus 796.740, Denemarken 5.500.510, Estland 1.299.371, Ierland 4.203.200, IJsland 306.694, Finland 5.220.275, Kroatië 4.489.409, Letland 2.231.503, Liechtenstein 34.761, Litouwen 3.555.179, Luxemburg 491.775, Malta 405.165, Moldavië 4.320.748, Monaco 32.965, Montenegro 672.180, Noorwegen 4.660.539, San Marino 30.324, Slovenië 2.005.692, Slowakije 5.463.046 en Vaticaanstad 826. Dat zijn 23 souvereine Europese staten met mínder inwoners dan Vlaanderen....

Bert BEVERS