De folkgroep De Elegasten was in hoofdzaak gegroeid uit een familie-aangelegenheid. Ze werd gevormd door de broers Ivan, Paul en Raymond Poppe, door de echtgenote van deze laatste, Rita Bracke, en door Herman Van Caeckenberghe.
In 1964 debuteerde dit vijftal onder de naam The Campground Singers met negrospirituals en gospelsongs, en ook bredere Angelsaksische folksongs. Geleidelijk evolueerde de groep steeds nadrukkelijker naar een Nederlandstalig repertoire, wat hen in 1967 deed besluiten om een naamwijziging door te voeren en definitief over te schakelen naar het Nederlandstalige lied. Voortaan zouden ze door het leven gaan als De Elegasten (een verwijzing naar het middeleeuwse ridderverhaal 'Karel ende Elegast').
Gedurende een twaalftal jaren werkte het kwintet samen. Benevens een tiental singeltjes, werden zes elpees en een verzamelelpee uitgegeven. Het repertorium gaat van het meest ernstige gedicht over enkele klassiekers naar de parodie, de humor en het engagement. Zangtechnisch opteerden ze voor alternerende solo-zang, waarbij de andere groepsleden voor vocale en instrumentale ondersteuning zorgden. Ook de vrouwenstem zorgde voor een andere klankkleur.
De bekendste Elegast, en tevens de belangrijkste arrangeur en componist, is Herman Van Caeckenberghe, die in 1969 een ferme duw gaf aan de populariteit van de groep toen hij als Herman Elegast op het laatste nippertje Mary Porcelijn moest vervangen in de Belgische ploeg van de Europabeker voor Zangvoordracht in het casino van Knokke en meteen met de persprijs ging lopen.
Het bekendste nummer van De Elegasten, Wat heb je vandaag op school geleerd, dateert eveneens uit 1969. Herman vertaalde samen met Hugo Verhulst en Willy Evenpoel deze song van de Amerikaanse folksinger Tom Paxton ('What did you learn in school today'), en zong de solo-partij.
De in 1971 verschenen derde elpee van De Elegasten 'Kathmandou' was een enige gebeurtenis. Het is een soort oratorium dat één volle zijde van de plaat vult terwijl de andere zijde een zestal liedjes in Elegastenstijl bevat. Her en der werd geschreven dat De Elegasten een mijlpaal vormden in opvatting, muziek en tekst.
In 1973 pakten De Elegasten uit met 'Praten, Zingen, Dansen". Het optreden was een klank- en lichtspel, totaal nieuw in de Vlaamse muziekwereld, laat staan show-gebeuren. De sfeer werd mede opgebouwd door Hugo Aeyels en Hugo De Vriendt, die respectievelijk licht- en klankinstallatie bedienden. Einde 1974 werd een gelegenheidselpee opgenomen" KER(st)MIS " met een aantal klassieke maar herwerkte kerstnummers, een vertaling en een drietal nieuwe liedjes.
Rustig bouwden De Elegasten hun repertoire uit met vertalingen van gedegen, populaire artiesten (Joe Dassin, Ralph McTell). Voor de verkoop van 50 000 elpees werd hun in 1975 een gouden plaat, gegraveerd op de matrijs van Kathmandou, overhandigd. En ongeveer op hetzelfde tijdstip kwam een zesde elpee ''n Ogenblikje' op de markt, een plaat tot in de details verzorgd, technisch perfect en zwaar orkestraal onderlijnd, waarmee het kwintet het kwintet zowel in Nederland als in Vlaanderen aardig scoorde.
Een jaar later, in juli 1976, besloten ze evenwel, voornamelijk als gevolg van professionele besognes van de meeste leden, om te stoppen met optreden en platen te maken. Het was goed geweest, zij hadden een stempel gedrukt op een periode in de Vlaamse muziekwereld en konden terugblikken op een succesvolle liedjesloopbaan
Drie van de leden (Herman, Ivan & Paul) brachten nadien nog de LP Madrigals op de markt. Ivan Elegast (Ivan Poppe) schreef ook nog een kindermusical, "Locotof" . En ook Herman Elegast begon aan een solo carrière. In 1982 richtte hij het ensemble Gospodi (in het kerkslavisch de aanroepende vorm van God, ‘Heer’) op met Guido Cassiman, Jos Simal en Paul Nieuwdorp (later vervangen door Frederik Meireson). Dit kwartet maakt een tocht door de de Slavisch-Byzantijnse liturgie vol stemmige a capella klanken en verinnerlijkende muziek. Daarnaast is Herman ook de leider van het Ensemble Herman Elegast.
Frans DEPEUTER
Wilfried Westerlinck, Ludo Simons en Jo Gisekin