Violiste, Tatiana Samouil en pianiste Irina Lankova zijn twee top musici. Met werk van Tchaikovsky, Bartok, De Sarasate, Saint-Saëns en Kreisler brengen zij in Love2Arts Gallery op zaterdag 16 november virtuoze pareltjes uit het romantisch repertoire.

Tatiana Samouil

Tatiana Samouil werd in Sint Petersburg in een muzikale familie geboren. Zij begon op haar zesde viool te studeren. Op haar negende maakte ze haar debuut bij het Nationaal Symfonie Orkest van Moldavië waarna ze in Moskou aan het Tchaikovsky Conservatorium in de leer ging bij Sergey Fatkulin en Maya Glezarova.

Haar masterdiploma behaalde ze aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel bij Igor Oistrakh. Ze vervolledigde haar studies bij José Luis García aan het Escuela Superior de Música Reina Sofíate Madrid.

In 2002 werd ze derde op The International Tchaikovsky Competition. Ze werd eerste op de prijs Henry Vieuxtempsen de Tenuto Competitions. Verder nam ze deel aan de Michael Hill, deJean Sibeliusen de Koningin Elisabeth wedstrijd.

Als soliste trad zij wereldwijd met verschillende orkesten op: het Fins Symfonisch Radio Orkest, het Kamerorkest van Toulouse, het Auckland Filharmonisch Orkest en het Orquestra Metropolitana de Lisboa, het Russisch Nationaal Orkest en het Symfonisch Orkest van Sint Petersburg. In ons land werkte zij samen met het Nationaal Orkest van België en het Brussels Filharmonisch Orkest.

Als een gedreven kamermuzikante werkte zij regelmatig samen met Gérard Caussé, Augustin Dumay, Frans Helmerson, Katia and Marielle Labèque, en Sonia Wieder-Atherton. Zij nam deel aan het Festival van Mentonin Frankrijk en het LudwigsburgerSchlossfestspielein Duitsland.

Haar debuut cd met de volledige opname van de viool sonates van Prokofiev dateert van 2006. Deze was goed voor vijf sterren bij Diaposon in Frankrijk.

In 2009 werd zij gevraagd voor de opname van het “Aymara” vioolconcerto van Luis Gianneo. Het werd een unieke samenwerking van het platenlabel Sonymet het Argentijns Salta Symfonisch Orkest.

Tatiana speelt op een Stradivariusuit 1714 die ooit eigendom was van de legendarische Fritz Kreisler. Sinds 2010, speelt ze eveneens op een prachtige moderne viool die Christian Bayon speciaal voor haar heeft gebouwd. Tatiana Samouil woont in België en doceert aan de Artesis Hogeschool Antwerpen.

Irina Lankova

Irina Lankova is gezegend met een uitzonderlijk muzikaal gevoel. Geboren in Rusland, studeerde ze eerst in Moskou bij Irina Ternchenko, Vladimir Tropp en Lev Naumov, de opvolger van de legendarische Heinrich Neuhaus. Aan de vermaarde Gnessin Muziekschool studeerde zij af met de hoogste onderscheiding. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel studeerde zij bij Evgeny Moguilevsky en Vitaly Margulis waar zij haar Eerste Prijs eveneens met de hoogste onderscheiding behaalde. Zij is een van de weinige jonge musici die muzikaal door Vladimir Ashkenazy persoonlijk wordt begeleidt. 



Irina Lankova woont in België waar zij haar carrière als soliste begon op het Festival Midi-Minimes, het Festival de Wallonie, Europalia-Russiaen op de Rencontres Internationalesd'Enghien.Als soliste speelde zij met vele orkesten waaronder het Moskou Kamer Orkest, de Nijnij Novgorod Philarmonic en het Novosibirsk Symfonisch Orkest.

Irina Lankova’s eerste CD (2004) met werk van Rachmaninov en Liszt kon in de Belgische pers op veel belangstelling rekenen. Haar tweede CD (2006) "Alexander Scriabin - from Romantic to Mystic" kreeg uitstekende internationale recensies.

In Februari 2008 verscheen haar derde cd met de mooiste pianowerken van Frederic Chopin. In juli van hetzelfde jaar debuteerde ze in Wigmore Hall (GB). Sindsdien werd zij regelmatig gevraagd in St Martin-in-the-Fieldste London. In 2009 werd Irina Lankova een van ‘the elite worldwide Steinway Artists’ zoals de grote Rachmaninov.

Sinds 2012 verzorgt Lankova de Master Classes van de Académie Internationale d'Étéin Nice.

Dit uniek en virtuoos recital wordt georganiseerd door de v.z.w. Sorodha, de afkorting van de Société Royale d’ Harmonie te Antwerpen

Zaterdag 16 november, Love2Arts Gallery, Desguinlei 90, 2018 Antwerpen

Tickets: 10 € / –12j gratis.

Vanaf 18u wordt u voor slechts 15 € in het restaurant Opus4 een concertschotel aangeboden. Graag reserveren op 0498 30 60 10

Frank DE VOS

Nuttige links:

www.tatianasamouil.com

www.irinalankova.com

http://sorodha.be/

http://www.facebook.com/Sorodha1814

Wilfried Westerlinck en Lucien Posman

Het is de derde maal dat ComAV (Componisten Archipel Vlaanderen), het initiatief neemt haar leden uit te nodigen om een kort werkje te schrijven voor een bepaalde bezetting. Ditmaal was het Gentse kamerorkest Timur und seine Mannschaft, dat zich leende voor het idee dat resulteerde in een caleidoscopisch concert in de Miryzaal van het Gentse Conservatorium.

Timur Sergeyenia is sinds geruime tijd leraar piano aan het Conservatorium van Gent en heeft al een aantal jaren talentvolle strijkers rond zich geschaard waarmee hij zich manifesteert met de meest diverse programma’s.

Ditmaal gingen er 22 componisten in op de mogelijkheid hun werk te laten horen aan collega’s en belangstellenden, die ruim waren opgekomen op deze reeds kille herfstavond.

In zijn eigen ironiserende en soms wat onbehouwen stijl lichtte voorzitter Lucien Posman de componisten en het project even toe, waarna de muzikale ontdekkingstocht kon beginnen.

Ik zou mij hier kunnen beperken tot enkele werken op te noemen, maar daarmee zou ik een aantal collega’s te kort doen, en het gelijkheidsprincipe schenden dat ruim gehuldigd wordt door het ComAV. Er is al quasi geen belangstelling in onze media voor jonge componisten of voor nieuwe werken. Dan wil ik dat toch even rechttrekken op deze pagina. Op die manier kan u tenminste kennis maken met de rijke diversiteit van ons componistenlandschap.

Karel van Marcke en Jan-Hendrik van Damme

Flink als een openingstune van een film werd ingezet met ‘Die Mannschaft geht los‘ van Michiel De Malssche, die zich ook verdienstelijk maakt als producer en soundscape-maker. Het vrolijke scherzo van Jan-Hendrik Van Damme borstelde een genereus en stevig portret van de schilder Sam Dillemans, wiens leeftijdsgenoot hij is. Uitgangspunt van dit scherzo is het ritme dat verscholen ligt in ‘Dillemanssam’.

Alex Hoterlei, sloot aan bij de atmosfeer die je ook in films van Hitchcock kan vinden. Het was dan ook een proloog tot zijn epos ‘Horror on the Orient Express’. Een zelfde filmische benadering was er te vinden in het ‘Gerausche aus dem Zimmer’, waarbij de componist zich al op voorhand verontschuldigde voor het plakkerige van de muziek die ontstond tussen lijn en behangersrollen.

Maarten van Ingelgem

Van de jonge Benjamien Lycke beluisterden we ‘Révolue’ dat zich aandiende op kousenvoeten en na 3 minuutjes verdween in het hoge ijle. Voor de verjaardag van 40 jaar huwelijk wist Maarten van Ingelgem (1976), zijn ouders te verrassen met ‘DeSmaragden Klok’, een vrolijk werkje waar de klok doorlopend tikt en de tijd meet, zoals de beiaard van Aalst ! Met ‘L’empire des petites lumières’ hadden we te maken met een stuk dat zich afspeelt op een ander plan, en zo klonk het ook, ietwat onwezenlijk. Ruben De Gheselle had hiervoor zijn inspiratie gehaald uit het gelijknamige schilderij van Magritte.

Van de Hasseltse componist Paul Steegman was er een traditioneel-modernistische ‘Allegro Scherzando’ als inzet voor een luik van 4 werken voor kamermuziek-bezettingen. Met ‘Hangmat’ wil Hannes Vanlancker existentiële vragen stellen van een gefrustreerde componist, en deed dit in een pointillistische taal. Karel van Marcke was de enige componist die de piano opzij schoof, zodat Timur ook even rust kreeg. Het werd ‘Jeu de boules’ voor strijkkwartet dat in zijn ironie aanleunde bij de sommige kleine werkjes van Sjostakovitsj. Ook hier konden we een zeker filmisch karakter ontwaren. Slot van het eerste deel werd ingenomen door ‘Power RangerBlitz’ van Jasper Van Paemel. Een complexe partituur waarbij het zaak was voor elke uitvoerder om ‘superheld’ te zijn in deze klankenvloed.

Met een kort en snel werkje, dat de naam ‘Ophiuchus’ mee kreeg van Kenneth Sabo wou de componist het dertiende en verborgen dierenriemteken tot leven brengen. Werkje 2 en 3 van het deel na de pauze werden omgewisseld waardoor er een behoorlijk verwarring ontstond. Spijtig voor beide componisten. Maar ‘Madrugada’ van ondergetekende werd mooi, zacht, onbeweeglijk en met een minimum aan spanning ten gehore gebracht, zoals het past bij een ochtendgloren. Het contrast met Gerards’ De Clercq ‘Prelude en Toccata’ met zijn licht vleugje jazz op het einde, werkte daardoor eens te meer. Bij Jan Vandenheede, was ‘Drama en Lyricism’ de juiste titel voor deze sterk expressionistische klanken. Kris Baerdemaecker kon boeien met zijn ‘Canto’, die hijzelf beschouwd als de aanzet voor een tweede deel van een concerto, en Annelies Van Parys was herkenbaar door de exploratie van klankkleuren en de uitdieping van allerlei mogelijk effecten van het beschikbaar ensemble in haar ‘Aphorisme’.

Stephane Van de Ghinste vertolkte in zijn werk de weemoed in een beklijvende elegie ‘A prayer for A.’ bij de moord op de stiefdochter van onze Gentse collega D.B. Deze sfeer werd verder bevestigd door het werk van Piet Swerts, die in ‘L’ Absence’ een 3 minuten lange orkest-pedaalnoot liet horen om heen een zwevende pianoprelude. En als afronding waren er ‘3’ just for fun’ van Jan Van Landeghem dat klonk als een vrolijke en onbezorgde knipoog aan Darius Milhaud.

Het zou fijn zijn moesten er nu wat Culturele Centra en verenigingen zijn die dit project ook in hun stad of regio zouden willen brengen. Uit al die werken kan telkenmale een stevige helft van een concert samengesteld worden, dat twinkelt van creativiteit en afgesloten kan worden met wat ijzeren repertoire. Het zou een stevige ruggensteun zijn voor de initiatiefnemers en voor onze componisten.

Wie bezorgt deze Mannschaft een nieuwe match?

Wilfried WESTERLINCK

Foto's: Frank Ivo van Damme

zie ook:

http://mededelingen.over-blog.com/article-timur-und-seine-mannschaft-120568473.html

Paul Hindemith (1895-1963) is één van die componisten die voor de oorlog in Duitsland het leven werd zuur gemaakt. In 1938 week hij uit naar Zwitserland en vanaf 1940 was Amerika zijn thuishaven en werd er staatsburger.

Zijn sterk moderne toonspraak heeft hij duidelijk uiteen gezet in zijn Unterweisung im Tonsatz uit 1937, dat ook kan gelezen worden als een inleiding tot zijn componeertechniek, die zich ver hield van de dodecafonie van Schönberg.

Hindemith was ook een begenadigd altviolist, een instrument dat men regelmatig op de voorgrond zit verschijnen in zijn werk, zoals in Der Schwanendreher uit 1935, een rapsodisch werk gebaseerd op vier middeleeuwse volksliederen.

Maar niet minder is Hindemith’s belangstelling voor de cello. In de CD die Judith Ermert bij Fuga Libera pas heeft uitgebracht, brengt zij naar aanleiding van de vijftigsteverjaardag van zijn overlijden een gepast hulde aan deze moderne grootmeester , door verschillende van zijn kamermuziekwerken op overtuigende manier uit te voeren. Zij geeft ons een blik in de enorme muzikale vreugde die Hindemith in zijn muziek heeft gestopt. en zij is een gedroomde uitvoerster.

Judith Ermerth studeerde in Essen en was leerling van Ralph Kirschbaum in Manchester. Zij woont en werkt in ons land. Op haar 26 werd zij solocello van het toenmalige VRO . Ondertussen heeft zij een bloeiende klas aan het Conservatorium in Gent , en is zij medeoprichtster van ESTA Vlaanderen (European String Teachers Association). Regelmatig geeft zij recitals in ons land met o.m. Severin von Eckardstein. Maar het buitenland is voor haar uiteraard geen onbekend terrein.

Judith Ermert 1

Voor deze CD ging ze een samenwerking aan met Daan Vandewalle, gerenommeerd pianist voor de literatuur van de twintigste eeuw. Een gelukkige samenwerking, die je voelt en hoort in elke maat. Die speelvreugde is aanstekelijk in de Drie stukken voor cello en piano op.8, wat men een jeugdwerk van Hindemith zou kunnen noemen, maar waar duidelijk al de kiem van zijn heel specifieke taal in te bespeuren valt, al kijkt soms Richard Strauss en Max Reger mee om het hoekje.

Pas in de Verenigde Staten schreef Hindemith een celloconcerto, kort daarop gevolgd door een reeks variaties op een Engels kinderliedje A frog he went A-courting, - (over het huwelijk tussen een kikker en een muis). Met de nodige humor en parodie en uitbeelding volgen de 12 variaties elkaar op, steeds inspelend op het verhaal om uiteindelijk de slang de kikker te laten verslinden. De herneming van het thema klinkt dan als een eresaluut.

De twee sonates die deze CD compleet maken bewijzen overtuigend het grote talent van Judith Ermert.

In de Sonate voor cello en piano, geschreven in 1917 horen we een Hindemith die de twee kenmerken van zijn muziek briljant weet te combineren: nl. een formele ernst en een grote dosis speelvreugde. De musici weten dat treffend en op een krachtige en virtuoze manier naar voor te brengen.

Niet minder virtuoos pakt Judith Ermert de vijfdelige Solo sonate uit 1922 aan, die op deze CD een prominente en centrale plaats krijgt. Het is een heel erg afwisselend werk, die de celliste de kans geeft haar rijk muziekaal talent ten toon te spreiden. Zij zingt ten volle zijn soms langoureuze melodieën, overwint met alle gemak de technische moeilijkheden en geeft telkenmale het juiste karakter aan elk frase van deze boeiende muziek.

Hindemith heeft met Judith Ermert en Daan Vandewalle gedurfde en gedroomde uitvoerders gevonden, die de ziel van deze muziek weten bloot te leggen voor elke luisteraar met open oren.

De CD kan je in elke goede platenzaak zeker vinden en op Fuga Libera – FUG713.

Wilfried WESTERLINCK

Een origineel concert gisteren in de Miryzaal van het conservatorium Gent! Trefpunt en vzw Comaf vroegen aan 22 componisten om een stuk voor strijkorkest te schrijven met een maximum duur van drie minuten.

Timur Sergeynia

Dirigent en pianist Timur Sergeynia en het strijkorkest van het Conservatorium Gent speelden deze composities in drie blokken met daartussen een korte en een langere pauze.

Organisator Lucien Posman gaf bij elk blok een korte introductie over de componisten. Het rijke en gevarieerde programma werd door het uitmuntende strijkorkest gebracht met veel brio en in tempi die door de componisten soms als te snel werden ervaren. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het temperament van de bevlogen Russische dirigent die ook de pianopartij vertolkte.

Van l. naar r.: Jan Van Landeghem, Lucien Posman en Wilfried Westerlinck

Een spijtig minpunt voor de organisatie was een fout in het programma waardoor we de compositie van Wilfried Westerlinck hoorden onder de naam van Wilfried en het werk van Wilfried op naam van Gerard De Clercq. Dit was voor beiden een onaangename ervaring, hoewel kenners van het werk wel onmiddellijk hun twijfels hadden. Vooral Wilfried was achteraf erg aangeslagen en ontgoocheld.

Na afloop van het concert kwamen alle componisten op het podium, waar ze samen met het orkest vergast werden op een daverend en langdurig applaus.

L. Posman vroeg nog de aandacht voor een componist wiens werk niet aan de vereisten had voldaan, maar die toch tijd noch moeite gespaard had .De componist die niets had ingediend wegens tijdgebrek kreeg geen applaus, want zo zegde Posman, tijdgebrek geeft net een adrenalinestoot, noodzakelijk voor kunstenaars!

Van l. naar r.: violiste Jenny Spanoghe, componisten Jan Van Landeghem en Jan Hendrik Van Dame, redacteur Joke van den Brandt

Componist Piet Swerts en filosoof Silvio Senn

Er werd nog lang nagepraat met publiek en kunstenaars. Deze formule is zeker voor herhaling vatbaar.

Joke VAN DEN BRANDT

Foto’s Frank Ivo van Damme

Muziek en poëzie in Den Hopsack op 26 oktober

Mijn geliefde is gek op blues en folkmuziek. Via facebook had ze een optreden van The Epihany Brothers vernomen. Op een miezerige zaterdagavond in juni, na een optreden voor Orgel in Vlaanderen stond ik in smoking onaangepast te blinken in de Molly Blooms Irish Pub te Antwerpen. Na Bach en Buxtehude op het orgel van de Sint Pauluskerk, werd het een magische verderzetting van een muzikale avond met de nodige glazen Guinness.

Deze “tweevuldigheid” met de Engelsman, Robin Rowley en de Schot Ruary Mac Killop bezorgde me bijwijlen die plotse, diepe en overweldigende ervaring van een epifanie.

Robin Rowley ( Liverpool, 1946 ) begon op zesjarige leeftijd met piano. Tijdens de Beatlesjaren schreef hij poëzie waarmee hij optrad in Liverpool. Relatief laat - hij was drieëntwintig - kocht hij zijn eerste gitaar waarmee hij zijn liedjes bracht in diverse folk clubs. In de late jaren zeventig werd hij vaste zanger in “Bunjies” de legendarische club in het hart van Londons West End.

In 1980 verliet hij zijn job als lector aan de University of East London en trok als professionele straatzanger de wereld in. Zeven jaar toerde hij door Ierland en Europa. Zowel in tv-shows als in theaters, op straat en in bars trad hij op. Zijn gitaar was de wonderlijke reispas waarmee hij uiteindelijk in Antwerpen aanspoelde. In 1988 ontmoette hij er zijn vrouw Martine. In de roerige Antwerpse scene van de jaren tachtig, ontmoette hij schilder Tony Mafia, Mick Donaldson, Derroll Adams, Jacques Smets, en Jonathan Swift van The Honey Bus met hun wereldhit ‘I can’t let Maggie go’ in 1968 (1). Robin Rowley won in 1989 de tweede prijs op het Nederlandse Vara-songfestival en in 2004 de Euro-songprijs in de categorie ‘Country and Folk’

De Schot Ruary Mac Killop (Glasgow,1960) is op gitaar, banjo en mondharmonica de begeleider van Robin Rowley.

Voor ex-straatmuzikanten zoals Derrol Adams en Jonathan Swift was Antwerpen de eindbestemming. Na het melancholische “Refrain for Derrol” – een hommage aan zijn vriend Derroll Adams – bezong Robin Rowley die avond Antwerpen als The Old Busker’s Graveyard (2). Het zalfde mijn weemoedige dichtersziel en het lied werd meteen de titel voor een muziek en poëzieavond in mijn vaderland, Den Hopsack.

Als poëtische rode draad van de avond dacht ik natuurlijk aan mijn dichtersvriend, Richard Foqué ( Willebroek, 1943) (3) Hij leest voor uit zijn Engelstalige cyclus ‘ At Walking Distance’.

Richard Foqué (Foto: Bert Bevers)

Be now my travel companion

time has come to depart for the ultimate quest

there will be no rewards nor memories left

we all are marching in the same direction.

(Richard Foqué, ‘Exploring the Darklands’)

Met enkele van mijn lievelingsverzen van William Wordsworth, W. H. Auden en mijn Memories for sale (4) sluit ik als gastheer de avond.

Antwerp, the Old Busker’s Graveyard op 26 oktober om 20.30u in Den Hopsack, Grote Pieter Potstraat 2000 Antwerpen. De inkom is zoals altijd gratis. Niettemin wordt een menslievende bijdrage in ‘De Hoed’ ten zeerste gewaardeerd.

Frank DE VOS

1. The Honeybus I can’t let Maggie gohttp://www.youtube.com/watch?v=ih4zwp-0GeQ

2.. Refrain for Derroll en The Old Busker’s Graveyard op You Tube:

http://www.youtube.com/watch?v=NIB5rX4HuMM

http://www.youtube.com/watch?v=3xo6aF9OG_Q

(3) Over Richard Foqué in de encyclopedie van Mededelingen van het CDR:

http://mededelingen.over-blog.com/article-andre-goezu-hans-foque-equinox-91990341.html

http://mededelingen.over-blog.com/article-nieuwe-bundel-van-richard-foque-bij-kleinood-grootzeer-68633573.html

http://mededelingen.over-blog.com/article-richard-foque-rentree-op-het-poeziepodium-72204837.html

http://mededelingen.over-blog.com/article-guy-commerman-over-richard-foque-110988295.html

http://mededelingen.over-blog.com/article-richard-foque-start-serieus-door-109913841.html

(4) Memories for saleop You Tube:

http://www.youtube.com/watch?v=MUm-EAnITMk