Cover: Torma Cauli

Een paar dagen geleden viel de jongste aflevering van Ballustrada in de bus, een literair tijdschrift voor het Nederlandse taalgebied, ontstaan en volwassen geworden in Zeeland. De redactie bestaat uit: André van der Veeke, Johan Everaers en Jan J.B. Kuipers.
Twee keer per jaar verschijnt er een uitgave van minstens honderd pagina’s. Ballustrada wil een podium bieden aan jonge schrijvers, aan minder bekende auteurs met verrassende kwaliteiten en aan een kring van bekende auteurs die zich verbonden weet met het periodiek. Karakter: onafhankelijk, dus zeg maar dwars.

De in het oog springende reeks 'Laaglandse Poëzie' biedt telkens een inkijk in de poëzie van een groep dichters die zich op grond van leeftijd, opvattingen of geografie onderscheidt. En dat steeds met een verklarende inleiding van een gastredacteur.

In de jongste aflevering is Hendrik Carette (°1946) te gast als redacteur van de veertiende aflevering van 'Laaglandse poëzie'. Carette heeft al altijd iets gehad met Zeeland. Hij dacht dus eerst een aantal gedichten van Vlaamse dichters te bundelen en te presenteren die een Zeeuwse connotatie vertonen. Uiteindelijk koos hij “voor een tiental gedichten van mijn geliefde dichters die in Nederland ten onrechte vergeten of onbekend zijn gebleven”.

Tot mijn verbazing verkeer ik daar in het gezelschap van eerbiedwaardige klassiekers als Michiel de Swaen, Hugo Verriest en Arnold Sauwen, maar eveneens van inderdaad al te zeer ondergewaardeerde dichters als Herwig Verleyen en Frans Deschoemaeker.

Of Hubert van Herreweghen “onbekend is gebleven” laat ik voor rekening van Carette. Hoe dan ook, ik voel mij vereerd in zijn gezelschap te mogen vertoeven.

Dat geldt ook voor Renaat Ramon, die ik niet alleen bijzonder waardeer als (visueel) dichter en erudiete, schrandere essayist maar ook als begenadigde constructieve beeldenmaker.

Ik moet bekennen dat de Zuid-Afrikaanse dichteres Wilma Stockenström (°1933) mij onbekend was. Dankzij Hendrik Carette heb ik die leemte nu aangevuld.

Benno Barnard sluit die eigenzinnige bloemlezing af.

Uit mijn bundel De tijd van een vreemdeling (Antwerpen, Contramine, 1976) koos Carette een gedicht waar ik nog altijd achter sta. Uit bescheidenheid moet ik u echter het treffende commentaar van Hendrik onthouden.

*

Ballustrada herbergt ook “Art for the millions”, een mail art project van Ko de Jonge, waar o.m. mijn vriend Luc Fierens aan meewerkte. De omslag werd dan ook geïllustreerd door twee tenoren: de voorzijde door Torma Cauli (Hongarije), de achterzijde door Keith Bates (UK).

De uitgave van Ballustrada is mede mogelijk gemaakt dank zij een bijdrage van de Provincie Zeeland.

Henri-Floris JESPERS

Cover: Keith Bates

Almar Otten getekend door Jan Scheirs

De Diamanten Kogel 2012, de prijs voor de beste Nederlandstalige thriller van het afgelopen jaar, is gewonnen door de misdaadroman Blauw Goud  van de Nederlandse misdaadauteur Almar Otten, verschenen bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff.

Naast Otten waren dit jaar nog vier auteurs genomineerd, te weten:

Louis van DIEVEL – Hof van Assisen  (uitgeverij Vrijdag);

ENCKELS & DEWIT – De Mayonaisemoorden  (uitgeverij Witsand);

Aad van den HEUVEL – De vuile bom  (uitgeverij De Geus) en

Charles den TEX– De vriend  (uitgeverij De Geus).

*

Almar Otten oogstte eerder alom lof voor zijn vier politieromans over de Deventer moordzaken: het vierde deel, Lied van angst, werd in 2010 genomineerd voor de Diamanten Kogel, aldus jurylid Jos van Cann, die het juryrapport maandagavond bekend maakte. Na dit kwartet koos Otten voor een andere uitgever en een andere protagonist. Een vrouwelijke, Lineke Tesinga, van beroep historica en als zodanig verantwoordelijk voor de middeleeuwse collectie van de Atheneumbibliotheek in... hoe kan het ook anders, Deventer.
Blauw Goud  is deel twee van deze nieuwe serie historische thrillers. Blauw Goud  is een echte paginadraaier met levendige en geloofwaardige personages en waarin een middeleeuws boek, corruptie en macht een rol spelen. Otten ontvouwt het mysterie voor zijn lezers in een langzaam maar goed gedoseerd tempo. En elke stap die daarbij wordt gezet, elk brokje informatie dat prijs wordt gegeven roept weer andere vragen op. Op die manier creëert hij steeds weer nieuwe spanning.
De plot van Blauw Goud is complex maar zit doordacht in elkaar. De sfeer van de jaren zeventig en tachtig en de maatschappelijke en historische achtergronden ervan worden erg sterk en sfeervol uitgetekend. Het onverwachte einde is niet voor de hand liggend, maar wel aannemelijk. De auteur vermijdt terecht een gemakkelijk en goedkoop ‘happy end’.

Almar Otten werkt wederom aan een mooie serie. Blauw Goud  is daar het tweede en beste bewijs van.

Jury

De jury van De Diamanten Kogel kon ook dit jaar opnieuw kiezen uit een recordaantal ingezonden misdaadromans: 118 om precies te zijn. Het gemiddelde niveau is behoorlijk; dat maakt het eerste deel van het jureren, het lezen, een stuk aangenamer.

Het tweede deel, het beoordelen, blijkt dan een stuk lastiger. Uiteindelijk kwamen er een kleine twintig thrillers van uiteenlopend karakter kwalitatief bovendrijven. Literaire thrillers – wat dat ook mogen zijn – en policiers  met in meerdere of mindere mate getormenteerde speurders blijven de hoofdmoot. Maar er waren ook lovenswaardige vormexperimenten zoals De verzekering  van Joost Heyinck en Eet  van Suzanne Hazenberg gaande tot literaire thrillers die deze betiteling wel verdienen, zoals Diggers  van Gaea Schoeters.

De auteurs gaan graag op reis en de lezer zal dat geweten hebben, want de vakantiebestemmingen zelf komen vaak voor in de boeken. Daarnaast waren er dit jaar nogal wat ontvoerde, min of meer naakte en al dan niet in donkere, koude kelders opgesloten vrouwen.

Ook dit jaar weer een opmerking aan het adres van de uitgevers. De redactie van Nederlandstalige misdaadromans gebeurt slordig en beperkt zich veelal tot het gebruik van spellingcorrectie-software van de tekstverwerker. In vrijwel elk boek zitten er contextuele fouten en/of personages die tijdelijk van naam veranderen, omdat de software dit soort missers niet kan opsporen. Dat is wel eens anders geweest.

Antwerpen, november 2012, de jury van De Diamanten Kogel 2012:
Henri-Floris Jespers (voorzitter), Frank van den Auwelant, Ineke van den Bergen, Jos van Cann, Eric Diepvens, Jürgen Joosten, Kris Kenis, Alain Sohier, Geert Swaenepoel, Magali Uytterhaegen.

■

zie:

www.diamantenkogel.be

In Club Lange Wapper te Antwerpen werd vanochtend Een doofpot is een Belgisch streekgerecht  van Marc Pairon (°1959) voorgesteld. Deze keer geen liefdesverzen maar wel duizend pakkende oneliners, flitsverhalen en vlijmscherpe 'twitteratuur' met een knipoog. Morgen is het boek niet alleen bij zowel alle boekverkopers verkrijgbaar, maar ook bij Colruyt, Carrefour, Makro en Club. In voorbestelling werden er meer dan zevenduizend exemplaren besteld.

Literair agent Walter Soethoudt omschrijft Pairons nieuwe werk als volgt:

Als woordkunstenaar slaagt Marc Pairon er andermaal in ontroering te veroorzaken. In deze bundel heeft hij het op de lachspieren gemunt: van een glimlach, het teken van herkenning, tot en met het onbedaarlijk lachen. Hij gaat geen enkel onderwerp uit de weg. Soms hekelt hij het koningshuis. Soms laat hij zich kritisch uit over de Kerk en het politieke establishment. Vele oneliners houden verband met actuele onderwerpen. De financiële crisis, het boerenprotest, pedofilie en de koninklijke erfopvolging passeren de revue. Hij laat ook niet na om nu en dan elk van ons een spiegel voor te houden, want ook geloof, relaties op de werkvloer en zelfs erotiek en liefde komen aan bod.

'Na de Aforismen zijn er nu eindelijk de Paironismen', dixit Geert Hoste.

*

Een doofpot is een Belgisch streekgerecht  telt 256 bladzijden, heeft een harde kaft en zelfs een leeslint. Het voorwoord is van de hand van Gerd de Ley. Het boekje met de opvallende tricolore cover wordt aangeboden, aan slechts vijf euro.

■

Foto: Bert Bevers

Zie: www.detafelvan1.blogspot.com

Foto: Bert Bevers

Zie: www.detafelvan1.blogspot.com