Het grootste en beruchtste milieuproces van Italië is gisteren verjaard zonder dat de daders – die deels hadden bekend – zijn veroordeeld, zo staat vandaag te lezen in NRC :

http://www.nrc.nl/nieuws/2011/09/19/hoe-het-beruchtste-milieuproces-tegen-de-camorra-kon-verjaren/

De zaak ‘Cassiopea’ inspireerde de anti-maffia-auteur Roberto Saviano (°1979) tot het schrijven van de bestseller Gomorra over de Napolitaanse Camorra, die in 2006 verscheen en in 2008 als film uitkwam. De Nederlandse vertaling verscheen in 2007 bij Rothschild & Bach.

Roberto Saviano, De schoonheid en de hel, Lebwoski, 2009, 302 p.

Roberto Saviano, Het woord tegen de camorra, Lebowski, 2010, 96 p.

■

Derk-Jan Eppink (ex-journalist, ex-tekstschrijver voor Frits Bolkestein en momenteel europarlementariër voor Lijst Dedecker - fout gegokt, Derk-Jan? - ) liet al eens weten dat hij, waar anderen opteren voor Chinees, met het oog op de nabije toekomst Arabisch aan het studeren is. Hij is een van de weinigen. Merkwaardig blijft dan ook de constatering die je tegenwoordig regelmatig leest dat de meeste moslims geen Duits, Engels of Frans spreken en daarom geen toegang hebben tot westerse media en literatuur. Wel godallemachtig, denk ik dan: Als dát geen staaltje van unverfroren etnocentrisch denken is weet ik het ook niet meer. Hoeveel westerlingen beheersen er dan wel het Arabisch om toegang te hebben tot Arabische media en literatuur?

Bert BEVERS

Louis Pierre Andre Verbeeck werd op 26 november 1932 geboren in Tessenderlo als tweede van zes kinderen. Hij is cabaretier, radio-figuur, gelegenheidsdichter, schrijver van kleinkunstliedjes, columnist, kortom een artistieke duizendpoot, en bovenal een levensgenieter.

Reeds van jongs af was Louis gebeten door de schrijversmicrobe. Tijdens zijn middelbare studies aan het Sint-Jan Berchmanscollege in Diest publiceerde hij al in diverse regionale bladen, zoals de plaatselijke krant Boerenbelang. Na de humaniora studeerde Louis Germaanse filologie aan de KUL. Hij was bestuurslid van de studentenvereniging Germania en praeses van De Bessem, een studentenclub uit het Hageland. Zijn grappige schrijfstijl leende zich uitstekend voor de studententijdschriften Germania en Universitas (later Ons Leven).

Na zijn studies was de creatieve vloed van de jonge Limburger niet meer te stoppen. Vooral door zijn cursiefjes, die hij in een tempo van vier of vijf per week de wereld instuurde, kreeg hij een ruime bekendheid. Ze hadden hun vaste plaats in De Bond, Tévé-blad en 't Pallieterke. Zijn cursiefjes werden ook vaak te boek gesteld. In 1960 debuteerde hij met de kolderbundel Vergulde Ramenassen en in 1962 schreef hij, in samenwerking met Jos Ghysen, De Muzen hebben hun ekskuzen, dat een Vlaamse bestseller werd. In 1963 kwam De tweede Muzen en sindsdien zijn er zowat 60 bundels verschenen. Enkele titels: Een zonnebloem in de veranda, En toen lachte Abraham, Soep met lettertjes, Bubbelgummen, In de achteruitkijkspiegel, Lachen mag van God, Dagboek van een ongedoopte, Gewenste intimiteiten, Beknopte Handleiding van De Echte Bierdrinker, Van internaat tot internet.

Louis schreef ook ontelbare liedjesteksten voor o.a. Rocco Granata, de Strangers, Bobbejaan Schoepen, Louis Neefs en Connie Neefs, Luc Appermont, Lea Cousin. De lijst van chansonniers die zijn liedjes zongen, wordt echter aangevoerd door Miel Cools, van wie iedereen zich nog het onvergetelijke Lodewijk de Beduimelde en Soeur Marie-Claire zal herinneren. Ook de Vaganten en de Elegasten zongen liedjes van Verbeeck, en ja, zelfs Nederlandse artiesten zoals Liesbeth List en Herman van Veen.

Maar Louis schrééf niet alleen liedjesteksten, dikwijls zóng hij zijn liedjes ook zelf, begeleid door zijn trouwe pianist Raf Deckers. In 1960 stapten de twee voor het eerst op het podium om dat gedurende een tweetal decennia intens vol te houden. Met Jef Burm maakte hij ook de musical Allo Sjoe (op het toneel gebracht door Burm en Denise Deweerdt).

Louis Verbeeck was ook een radioman. Bij Omroep Limburg heeft hij vele programma’s in de kleinkunstsfeer gepresenteerd. Zo was hij medewerker aan de programma’s In het Spionnetjeen Spiegel van Belgie. Ook op de televisie was hij een vertrouwde verschijning dankzij de populaire quiz 't Is maar een woord met o.a. Louis De Lentdecker, Gaston Durnez en Louis Paul Boon.

In de jaren zeventig werd Verbeeck hoofdredacteur van het huis-aan-huisblad Koerier en zelfs enkele maanden van het dagblad De Krant. Zijn vaste broodwinning verdiende Louis bij het onderwijs. Van 1956 tot 1959 was hij leraar aan het Sint-Jozefscollege van Beringen en van 1959 tot 1972 aan het Koninklijk Atheneum te Hasselt. In 1977 werd hij docent aan de Rijks Normaalschool van Hasselt. Hoewel hij dertig jaar leraar was, voelde (en voelt) hij zich in hart en nieren schrijver. Het schrijven van cursiefjes was, en is, voor hem “een vorm van ademen", zei hij ooit. Ook nu hij gepensioneerd is, schrijft hij nog wekelijks stukjes voor weekbladen.

De verdiensten van Louis Verbeeck gingen niet onopgemerkt voorbij. In 1992 werd hij door het gemeentebestuur van Tessenderlo tot ereburger van de gemeente benoemd. In 2009 ontving hij van de Cultuurraad van datzelfde Tessenderlo de cultuurprijs voor een levenslange carrière in de kunsten. In december 2010 werd hem in cc Het Loo te Tessenderlo hulde gebracht met een woord- en liedjesprogramma, met optredens van o.m. De Vaganten en Miel Cools

En nu krijgt hij dus de Nestorprijs.

Frans DEPEUTER

Volgens wetsdokters Beauthier en Vandevoorde blijven elk jaar zowat 75 moorden in België onopgemerkt. Dat schrijft de krant La Libre Belgique  zaterdag.
In hun studie kwamen beide wetsdokters tot de constatatie dat 5 tot 10 % van de overlijdens een andere oorzaak zou hebben dan die vermeld in de overlijdensakte.
Ook minister van Justitie Stefaan De Clerck geeft aan dat slechts bij 1 à 2 % van de overlijdens een autopsie uitgevoerd wordt, terwijl dat eigenlijk voor 10 % het geval zou moeten zijn.
Volgens de minister worden veel meer autopsieën uitgevoerd in Duitsland (8 %), de Verenigde Staten (12 %), Zwitserland (19 %), Engeland (24 %) en de Scandinavische landen (meer dan 30 %)...

[Bron: Belga & Knack].

Wat er ook van zij, twee bevriende begrafenisondernemers hebben mij daar al jaren geleden op gewezen. Inspiratiebron voor Vlaamse misdaadauteurs?

Ik ben trouwens ook benieuwd naar gegevens over “vermiste” personen die nooit meer komen opdagen...

HFJ

Een scheet in een fles van zogenaamde cultuurdragers of BV's (ruzies, zwangerschap, relationele 'of andere 'problemen', en dergelijke flauwe kul) wordt door het journaille breed uitgesmeerd.

Over het overlijden vat Paule Pia (Antwerpen, 6 oktober 1920 – Mechelen, 24 juni 2011), een monument in de geschiedenis van de Belgische fotografie, geen woord. Niet eens een vermelding waard op de VRT, waar anders onbenulligheden dagelijks aan bod komen. Fotografie wordt blijkbaar nog altijd (in het beste geval) als een mineure vorm van toegepaste kunst (of veredelde bezigheid) beschouwd. In de papieren pers, geen woord.

Maar ook zogoed als 'radiostilte' op het net, dat anders wel terecht aanvullend en corrigerend werkt.

°

Als autodidacte ontdekte Paule Pia (artiestennaam van Paule Colfs) de fotografie in 1955. Zij evolueerde gaandeweg van een van de eerste vrouwelijke modefotografen in Vlaanderen tot een portrefotografe met naam en faam. Zij voelde zich vooral aangetrokken door kunstenaars en geestesverwanten. Het werd snel 'bon ton' door haar geportretteerd te worden, maar zij was tot geen compromis bereid en bepaalde soeverein wie al dan niet de eer kreeg door haar vereeuwigd te worden.

Het AMVC-Letterenhuis te Antwerpen bewaart een grote collectie van haar treffende schrijvers- en kunstenaarsportretten.

*

Auteur en fotohistoricus Marc van Gysegem onderstreepte dat Pia niet de fotografe is

van het direct juist getroffen moment, maar de ambachtelijke alchemiste die doorheen talrijke fases van experiment en afwerking portretten maakt met een dubbele bodem. Zij gebruikt schrijvers, schilders, dichters en musici als spiegels om zichzelf te herkennen.

*

Eind 1973 opende Paule Pia een van de eerste fotogalerieën in Europa waar ze zich tot 1986 mateloos voor inzette.

In Galerie Pia in de Kammenstraat te Antwerpen verrichtte ze inderdaad pionierswerk dat jammer genoeg destijds slechts op al te geringe waardering (laat staan succes) kon bogen. Het geïnteresseerde publiek kon er nochtans tal van fotografen met internationale uitstraling ontdekken. Aldus droeg Paule Pia bij tot een niet geringe mentaliteiswijziging: de situering en erkenning van de fotografie als een eigen vorm van kunst. Daarbij knoopte zij impliciet aan bij de rijke traditie van het historische modernisme. 'De idee dat een artistieke foto alleszins meer waarde heeft dan een slecht schilderij heeft zij mee ontwikkeld', aldus Sis Sysmans. Zij deed dat in een periode waarin fotografie als kunstuiting nog op de kaart gezet moest worden. De kunstwereld bleef het immers lang moeilijk hebben met het aanvaarden van de fotografie als autonoom uitdrukkingsmiddel en volwaardige discipline.

*

In de tweede helft van de jaren tachtig ontwikkelde Paule Pia een heel eigen stijl met surrealistische inslag waarbij ze haar zwart-wit foto's overschilderde en hardnekkig de grens tussen fotografie en figuratieve kunst verkende. Hierover schreef Sis Sysmans (vrij naar Marc van Gysegem):

Zij begint aan een volledig nieuwe carrière. Haar intrigerende voorliefde voor maskers en reflecties, voor dubbeldrukken en voor het gebruik van sjablonen bij het afdrukken van haar negatieven werd het embryo voor haar Painted Images. Nadat ze in de maskerserie reeds haar toevlucht had genomen tot zwarte overschilderingen, ging ze kort nadien ook experimenteren met het aanbrengen van acrylkleurvlakken op haar zwartwitafdrukken.

De ingekleurde vlakken zijn eerst strak en monochroom maar evoluerden naar genuanceerde tonaliteiten waarachter verrassend genoeg nog vaak de onderliggende originele fotoafdruk valt te herkennen. Vooral de laatste werken van Matisse, waarin ook hij sjabloonwerk en uitsparingen van witte vlakken heeft toegepast, intrigeerden haar en vormden hét voorbeeld voor veel van haar 'painted images'.

Zo kwam Paule Pia tot een soort cameraloze fotografie. Het resultaat zijn geen ingekleurde foto's, geen collages maar een autonoom product.

*

In 1986 kreeg Paule Pia de prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor haar artistieke loopbaan en voor haar inzet in dienst van de fotografie.

In het najaar van 2002 (volgens andere bronnen in 2004) schonk Paule Pia een collectie van meer dan tweeduizend zwartwitfoto's aan het FotoMuseum van de Provincie Antwerpen.

Vorig jaar werd er dank zij haar echtgenoot, ere-ambassadeur Jan Hendrickx, een stichting opgericht die een tweejaarlijkse prijs zal organiseren voor talentvolle jonge Belgische fotografen.

Het voorzitterschap van de Stichting wordt waargenomen door ere-gouverneur Camille Paulus.

*

Op 2 juli werd afscheid genomen van Paule Pia tijdens een plechtige uitvaartliturgie in de Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal te Antwerpen.

*

Paule Pia overleed in een home. Net als Ivonne Lex (1927-1996) en Dora van der Groen (°1927) bestempel ik haar als 'wijf, een woord dat in het Antwerps niet alleen de algemeen bekende pejoratieve betekenis heeft, maar vooral ook een melioratieve betekenis die mij dierbaar is: een wijf is een vrouw met karakter – een nuance die tot mijn spijt niet vermeld staat in het Vlaams Dialecten Woordenboek van mijn geleerde (CDR-)vriend Herman J. Claeys.

Karin Lebacq, algemeen secretaris van de Mededelingen van het CDR, herinnert zich de etentjes in het ouderlijke appartement aan de Lange Gasthuisstraat. 'Paule Pia had steeds een 'raar hondje bij die er niet helemaal bij was'. Maurice Gilliams betrok het appartement een etage hoger en kwam wel eens mee aperitieven. Hij kon het niet zo goed vinden met Paule Pia en haar latere echtgenoot. Dat belette blijkbaar niet dat de fotografe ten slotte een aantal lichtdrukmalen van Gilliams mocht kieken.

Als 17- of 18-jarige heb ik Paule Pia voor de eerste keer ontmoet in 1962, toen zij foto's kwam nemen van Floris Jespers (1891-1985) in diens reusachtig atelier aan de Sint-Jansvliet (thans residentie Floris Jespers).

*

Het wordt hoogtijd dat het unieke Antwerpse Fotomuseum, met zijn uitzonderlijke verzamelingen, eindelijk de financiële middelen krijgt om zich te kunnen profileren, zoals het hoort. ■

Belangrijkste bron:

Marc Van Gysemen, Paule Pia. Fotografe en galeriste, Fotografiemuseum Antwerpen, 2004, 165p., 30 €.I SBN 9066250550 / ISBN 9789066250550,