Overblog
Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
5 avril 2013 5 05 /04 /avril /2013 21:25

 

HFJ-LB-JB.jpg

Liane Bruylants (1921-2009), HFJ en John Bel (1925-2008)

Op stevig aandringen van CDR-lid Jan Scheirs (en met zijn medewerking) heb ik gisteren eindelijk nog eens gewerkt aan de klassering van mijn onoverzichtelijk foto-archief.

In de loop der jaren heb ik duizenden foto's bijeengebracht, niet zozeer als beeld- of illustratiemateriaal, dan wel als stomme maar waakzame bewakers van de herinnering. Wellicht sterker nog dan dagboekaantekeningen (wat ze in feite ook zijn) stimuleren ze het geheugen en voeden ze het heden. Ik heb dan ook vaak uit mijn collectie geput om de hier al meer dan 1.800 gepubliceerde posts kracht bij te zetten.

Ziehier alvast enkele momentopnames (foto's, net als brieven, vertellen de kijker immers niets meer dan dat...)

HFJ-KG.jpg1967: Aan tafel met mr. Karel Geirlandt (1919-1989), wegbereider van het Gentse Museum voor Hedendaagse Kunst, thans SMAK. Aan mijn linkerzijde, haast buiten de foto, oud-premier Théo Lefèvre, Galerie Margaretha de Boevé, Assenede.

WS-IM-HFJ.jpg1976: Met Ivo Michiels (1923-2012) en Walter Soethoudt, V.E.C.U, Antwerpen.

HFJ-RvdV.jpg1977: Met componist Renier van der Velden (1910-1993), Kasteel van Ham te Steenokkerzeel

HFJ PDV IM

1976 of 1977: Met Ivo Michiels en Paul de Vree (1909-1982)

*

En voor het overige ben ik het volkomen eens met Jean d'Ormesson:

« La littérature, c'est une affaire entendue, est du chagrin dominé par la grammaire. »

Henri-Floris JESPERS

Partager cet article
Repost0
4 avril 2013 4 04 /04 /avril /2013 16:02

 

Jess-De-Gruyter--foto-Bert-Bevers-.JPG

Jess De Gruyter (foto: Bert Bevers)

Graag mag ik naar films van Don Siegel (1912-1991) kijken. Hij bouwt de spanning altijd goed op, en houdt zijn actiescènes meesterlijk in de hand. Weinig mensen weten dat hij in 1945 debuteerde met twee kortfilms, Hitler Lives en Star In The Night, die onmiddellijk goed waren voor twee Oscars. Zijn Invasion Of The Body Snatchers (1956) staat nog steeds als een huis, en zijn beste film is wellicht dé Dirty Harry (1972). Vandaag nam ik Telefon (1977) op. Die me afleidt van Siegel, en leidt naar een cinematografisch talent van eigen bodem: Jess De Gruyter. Deze Antwerpse dichter (van bundels als I Thought We Just Left That Party en It Was A Boring Conversation Anyway) is tevens videast. Hij maakte filmpjes met onder meer Andy Fierens en Peter Holvoet-Hanssen. Maar goed, ik dacht aan Jess naar aanleiding van Telefon. Hij maakte namelijk óók een Telefon: een montage van talrijke scènes uit beroemde en minder beroemde rolprenten (je kunt er een quiz mee spelen: wie kent de meeste titels?), die fascinerend is om te zien en ook qua geluid verslavend werkt. Kijk maar eens:

http://www.youtube.com/watch?v=thvVoYp8dME

 

Bert BEVERS

Partager cet article
Repost0
3 avril 2013 3 03 /04 /avril /2013 18:27

 

Suspicious-Minds-c-Beiron-Brouwers.jpg

Een windstil bos op een zomeravond, een bos dat niet bestaat. Daarin een woning met veel glas, waarin de prachtige tonen van het laatste licht van een zonsondergang weerkaatsen. Jij staat in dat bos, en plots ben je getuige van iets onverwachts. Sla je een gezin gade? Een affaire? Gaat er iets onheilspellend gebeuren? Je bent plots een voyeur of je het wilt of niet. Suspicious Minds, de nieuwe expositie van Beiron Brouwers, laat je niet onbewogen.

 

Door fascinerend om te gaan met vervagingen en dan weer details, door prachtige pastelkleuren, door het onheilspellend sombere van zijn vroegere werken te vervangen door een bevreemdend frisse sfeer, zorgt Beiron Brouwers voor een dubbele gelaagdheid.

De kunstenaar slaat hier een nieuwe weg in op zijn parcours. De scenografie van het werk heeft iets Hopperiaans, maar dat komt gewoon door de afmetingen van zijn figuren en het feit dat je architectuur met personages ziet. Maar dat is het dan ook, want deze werken zijn overduidelijk tot stand gekomen door eigen onderzoek. De prachtige tinten van zijn luchten en de donkere zuivere overgangen in de bomen geven me zowel een Amerikaans als een Duits ‘gevoel’. Brouwers gebruikt bewust elementen die zeer eind jaren 60, begin jaren 70 aandoen. Die zijn zeer subtiel aangebracht, en geven een extra dimensie. Waarmee zien we ons hier geconfronteerd? De sfeer van delicate cocktailfeestjes terwijl er geen mensen zijn. Een mysterieuze bijeenkomst in een bos. De seriemoordenaar die van op een afstand kijkt. De werken van Beiron Brouwers dragen beslist een filmisch karakter.

 

Vanavond 3 april vindt om 20.00 uur de opening van de tentoonstelling plaats in de prachtige feestzaal van het Felix Pakhuis te Antwerpen. Vanaf overmorgen is het werk te zien in het restaurant daarvan, De Living.

Jan SCHEIRS

 

Suspicious Minds, Beiron Brouwers, in restaurant De Living van het Felix Pakhuis, Godefriduskaai 30, 2000 Antwerpen, dagelijks van 11.30 tot 23.00 uur

www.beironbrouwers.com

Partager cet article
Repost0
3 avril 2013 3 03 /04 /avril /2013 10:00

 

VlaanderenMaart.jpg

Gisterenmiddag (waar is de tijd dat je je post om 8 uur ontving?) vond ik (buiten te betalen rekeningen – ik ben principieel tegenstander van bankdomiciliëringen...) de jongste aflevering van Kunsttijdschrift Vlaanderen en van Wetenschappelijke Tijdingen in de bus. Het wordt hoogtijd dat ik nog eens een overzicht geef van de tijdschriften die telkens opnieuw mijn aandacht wekken. Dat heeft de lezer dus nog te goed.

*

Gisterenavond rond 19u30 werd voor de eerste keer formeel gebrainstormd in de schoot van de pas geïnstalleerde redactie van de Mededelingen van het CDR (waarover later meer). Voltallig waren we niet, maar het was sowieso productiever dan het virtuele contact dat wij al geruime tijd informeel onderhielden.

2013-8455.jpgVan l. naar r.: Frank De Vos, Luc Pay en Kris Kenis

2013-8456.jpgVan l. naar r.: Kris Kenis, Karin Lebacq en Lucienne Stassaert

2013-8457.jpgVan l. naar r.: Karin Lebacq, Lucienne Stassaert, Jan Scheirs, Bert Bevers en Henri-Floris Jespers


Henri-Floris JESPERS

Foto's: Kris Kenis en Jan Scheirs

Partager cet article
Repost0
3 avril 2013 3 03 /04 /avril /2013 09:00

 

Roger-Thoelen--foto-Bert-Bevers-.JPG

Foto: Bert Bevers

 

Zie: www.detafelvan1.blogspot.com

Partager cet article
Repost0
1 avril 2013 1 01 /04 /avril /2013 23:31

 

laerhoven-bob-van.jpg

Hoe meer ik lees, hoe meer ik tot wanhoop word gedreven. Een moratorium van minstens twee jaar op nieuwe publicaties zou meer dan welkom zijn want hopeloos loop ik achter. Niettemin blijf ik volhouden en hardleers blijf ik lectuur achter mijn kiezen steken.

Onlangs wees dichter Staf Claes mij op De wraak van Baudelaire van Bob Van Laerhoven, een auteur die ik enkel van naam ken en van wie ik helaas nog nooit iets had gelezen. (1)

Het verhaal speelt zich af op het einde van Le second Empire van Napoleon III, de laatste keizer van Frankrijk. Het kader van dit boek is Parijs, dat door Pruisische troepen wordt belegerd. Er is armoede en honger, sociale onrust broeit. De adel en begoede burgerij ploeteren in decadentie. In september 1870 worden er een serie moorden gepleegd. Enkele verzen van Charles Baudelaire uit zijn (wegens schending van de goede zeden veroordeelde) Les Fleurs du Mal zijn de visitekaartjes die de dader telkens op elk van zijn slachtoffers achterlaat. Commissaris Paul Lefèvre leidt het moordonderzoek dat hem tot in de hoogste cenakels van de macht zal leiden. Hij is “een eenzaat die hield van poëzie (en lichtekooien) en de kabbala en die liever een geheime wereld achter de droom zag dan het kabaal van de vooruitgang”

1.jpgWat een voltreffer – ook stilistisch - is dit prijsbeest van de Hercule Poirot prijs 2007! In een vorige bijdrage op Mededelingen, schreef ik reeds dat ik gek ben op historische romans (2). Ik voeg dit boek hier graag aan toe. Van Laerhoven getuigt van een degelijke historisch kennis. Scherp weet hij het Parijs van die tijd te schetsen. De plot is meesterlijk in elkaar gezet, de personages worden uitgediept. De auteur heeft bovendien een pen waaruit prachtige zinnen vloeien.

In “Dekachel van Maigret of Zielsverhuizing van de lezer”,een essay dat verscheen in Thriller versus roman zet een onbarmhartige Jan Lampo Van Laerhoven ten onrechte op één lijn met het uitgemergelde bandwerk van Aspe, Deflo en Lauryssens. (3)

Met uitzondering van enkelen (Erwin Mortier, Johan de Boose, Patrick Conrad) én met uitzondering van die romans met een sterke autobiografische inslag, is er geen enkele fictie van onze hoog geëerde, blauw van begeerte gesubsidieerden, die erin slaagt om mij te boeien. Mijn tranen die ik telkens pleeg te plengen blijven zwart…

Ik dien nog even te melden dat Bob Van Laerhoven op het lumineuze idee kwam om de vertaling van dit boek via crowdfunding te financieren. Voorwaar een schitterende sluipweg om de almacht van de kafkaiaanse regels van het Fonds ivm vertaalbeurzen te omzeilen. Met succes verscheen La vengeance de Baudelaire inmiddels in Canada en in juni van dit jaar zal het in Frankrijk verschijnen.

Frank DE VOS

 

(1) Bob VAN LAERHOVEN, De wraak van Baudelaire, Antwerpen, Houtekiet, 2007, 266 p. ISBN 9789052409719

(2) http://mededelingen.over-blog.com/article-historische-romans-111284682.html

(3) Jos VAN CANN & Henri-Floris JESPERS (red),Thriller versus roman, Antwerpen-Apeldoorn, Garant, 2008, 140 p., ISBN 9789044123531

Partager cet article
Repost0
1 avril 2013 1 01 /04 /avril /2013 00:00

 

JorisVSnieuwsbriefMaart13.jpg

Van Hugo Claus naar Joris van Severen, de stap is voor mij gauw gezet. In De Verwondering (1962), het absolute proza-meesterwerk van Claus, spookt de schaduw van de leider van het Verdinaso, de “Imperiale Staatsman”, die ook expliciet ter sprake komt in Het verdriet van België (1983). Hij staat ook centraal in de roman De vijanden (1962) van Piet van Aken (nog zo'n slachtoffer van de collectieve literaire amnesie...)

De voornamelijk Latijns georiënteerde Van Severen was achtereenvolgens flamingant, bewonderaar van de Russische revolutie, Vlaams-nationalist en belgicist, niet in de huidige betekenis van aanhanger van de unitaire staat, maar als “groot-belgicist”, ideoloog van het staatkundige herstel der Nederlanden als erfopvolger van het Middenrijk of de Bourgondische Kreits.

In de loop der jaren heb ik uit historische belangstelling en dorst naar primaire bronnen een stevige verzameling Van Severiana opgebouwd, van het tijdschrift Ter Waarheid tot militante brochures van het Verdinaso en zijn na-oorlogse nasleep.

Van Severen was een fascinerende persoonlijkheid, dat blijkt voldoende uit de talrijke geschriften die aan hem en zijn elitaire beweging gewijd werden (o.m. door Rachel Baes, Arthur de Bruyne, Luc Delafortrie, Hendrik Elias, Romain van Landschoot, Piet Tommissen, A. W. Willemsen, Lode Wils – uit het geheugen, dat is nu eenmaal de huisregel bij deze “notities”).

Congo-specialist Jef van Bilsen, adviseur van Patrice Lumumba en later commissaris van de Koning voor Ontwikkelingsamenwerking, was een van de Dinaso's die na de moord op Van Severen voor het verzet kozen, net als de industrieel Franz van Dorpe, terwijl Jef François of Pol Le Roy zich resoluut en met volle overtuiging in de collaboratie engageerden. Over Van Severen heb ik gesprekken gehad met baron Pierre Nothomb (vader van...), die destijds (begin de jaren zestig) nog senator was en geregeld een hartsvriendin in Antwerpen bezocht; met de surrealistische dichter en collagist E. L. T. Mesens (“le flamingant de Londres”); uiteraard met de dichter en criticus Pol Le Roy, die leidinggevende functies bekleedde in het Verdinaso en na de dood van de Leider de Groot-Germaanse toer opging; en met mijn dierbare vriend taaltuinier Maarten van Nierop, directeur van de Standaard-Uitgeverij, die veel voor mij betekend heeft.

Niet te verwonderen dus dat ik altijd met belangstelling kennis neem van de Nieuwsbrief Joris van Severen. In de jongste aflevering (tweede trimester 2003) wordt Mededelingen nr. 203 (januari 2013) geciteerd.

Naast de driemaandelijkse nieuwsbrief publiceert het Studiecentrum Joris van Severen vzw een jaarboek, waar CDR-medewerker Hendrik Carette, (een even onvoorwaardelijke als onkritische) bewonderaar van Joris van Severen, geregeld aan meewerkt.

*

Het moet niet altijd zwart zijn. In een volgende aflevering zal ik het hebben over mijn vrienden uit het verzet.

*

Ondertussen lees ik in Gemengde berichten, de altijd even lezenswaardige als verrassende blog van mijn vriend en gewaardeerde CDR-medewerker Bert Bevers die ik dagelijks oproep: ”Mmmm, zalig geluncht. Met boterhammen met boter, een beetje mayonaise en grijze garnalen. Dit is echt een van mijn lievelingsgerechten!”. We delen dus niet alleen de belangstelling voor B-films...

Henri-Floris JESPERS


Nieuwsbrief Joris van Severen, driemaandelijks tijdschrift, is een ledenblad van het Studiecentrum JvS, p/a Maurits Cailliau, Paddevijverstraat 2, B 8900 Ieper. XVIIde jg., tweede trimester 2013. De ledenbijdrage bedraagt 29 € (inclusief het 17de jaarboek JvS, te verschijnen in mei), te storten op postrekening

IBAN BE71 0001 7058 1469 / BIC BPOTBEB1, t. n. v. Studiecentrum Joris van Severen, 8900 Ieper.

JorisBVSjaarboek15.jpgJaarboek 15, 2011, 208 p., kaftillustratie:Jan Wouters

JorisVSjaarboek16.jpg

Jaarboek 16, 2012, 208 p., kaftillustratie: Albert Poels

Partager cet article
Repost0
31 mars 2013 7 31 /03 /mars /2013 14:50

 

ClausPolitiek-copie-1.jpg

De plicht van de dichter. Hugo Claus en de politiek cadeau gekregen van Pruts. Ze wist wel goed te kiezen. Midden januari wees Frank Hellemans op de te verwachten “Claus-tsunami”. Aan herdrukken en verzamelingen liefdesgedichten heb ik niks, maar ik was wel meteen benieuwd naar het boek van Marc Didden en, vooral, naar die bundel opstellen over Claus en de politiek...

Ondertussen heb ik het boek al besnuffeld en diagonaal gelezen. De bijdragen vereisen echter een aandachtige, grondige lectuur. Bovendien gaat het ook om een boeiend kijkboek. Ik ontdek o.m. een kleurenfoto van Ed van der Elsken uit de jaren zestig: Claus geflankeerd door Herman J. Claeys, Ludo Martens, Hugues C. Pernath, Hugo Raes, Walter Tillemans en Freddy de Vree.

Normaal gezien heb ik weinig aan de vaak onbetrouwbare blurbs of aanbiedingsteksten van uitgevers, maar nu aarzel ik niet uitzonderlijk de beschrijving van het boek integraal en zonder enig mentaal voorbehoud over te nemen:

Voor een partijkaart haalde hij zijn neus op, boodschappen vond hij iets voor postbodes en aan het begrip engagement had hij een bloedhekel. Toch was Hugo Claus (1929-2008) naast een flamboyante artiest en een literaire alchemist óók een publieke intellectueel die de confrontatie aanging met de politieke werkelijkheid. Voor eenduidige standpunten bleek zijn natuur echter niet bepaald geschikt. De kracht van de literatuur lag voor Claus juist in het feit dat ze de 'vervaarlijke complexiteit' tot haar recht liet komen. de plicht van de dichter brengt hulde aan het complexe schrijverschap van een van Vlaanderens grootste kunstenaars.
Het boek documenteert in woord en beeld hoe Claus zich zowel in het publieke domein als in zijn gedichten, romans en toneelstukken maatschappelijk betrokken opstelde en daarbij voortdurend van masker wisselde. Kosmopoliet en flamingant, democraat en anarchist, volksverheffer en kleine zelfstandige, Claus kon de meest verscheiden rollen combineren. Maar dat de dichter ook plichten had, daar leek hij in ieder geval heilig van overtuigd. Enfin, meestal toch.”

Ik verheug mij nu al op enkele intellectueel stimulerende uurtjes grondige lectuur...

Het boek van Marc Didden komt nog later wel aan bod.

*

Op langere termijn wacht ik op de biografie van Claus door Piet Piryns. Die is hem toevertrouwd. Van de tot nu toe gepubliceerde boeken over Claus (van onder anderen Guido Lauwaert, Patrick Conrad en Marc Didden) is Piryns “niet echt onder de indruk”:

Ofwel zijn het verzinsels of lasterpraatjes, ofwel hagiografieën. Laat eerst het wierookgordijn maar eens optrekken.”

Voor een biografie heb je afstand nodig, veel afstand. Elke biograaf, die naam waardig, zweert bij dit adagium”, aldus Piryns.

*

Bij de presentatie op 15 maart van De plicht van de dichter op de Universiteit Antwerpen citeerde Jef Lambrecht een uitspraak van zijn vriend Claus uit 1968:

Men kan slechts universeel zijn als men concreet is. En als men concreet wil zijn kan men niet buiten de politiek, omdat er niets onpolitieks bestaat. Men kan niet zeggen dat men buiten de politiek staat. Wie dat zegt neemt integendeel een duidelijk politiek standpunt in: hij staat rechts, hij staat aan de kant van de macht.

Hieruit spreekt eens te meer de invloed van Sartre op Claus.

Henri-Floris JESPERS

(wordt straks vervolgd)


Kevin ABSILLIS, Sarah BEEKS, Kris LEMBRECHTS & Georges WILDEMEERSCH, De plicht van de dichter. Hugo Claus en de politiek, De Bezige Bij Antwerpen, 2013, 349 p., geb., ill., 34,95 €.

Partager cet article
Repost0
30 mars 2013 6 30 /03 /mars /2013 18:37

 

MIREvampires.jpg

Het informatieve maandblad Lire werd in 1975 opgericht door Jean-Louis Servan-Schreiber en Bernard Pivot (die met zijn ongeëvenaarde literaire televisie-uitzending “Apostrophes” wereldfaam verwierf), richt zich tot een breed publiek. Het blad is 100 % eigendom van Groupe Express-Roularta en wordt gedrukt te Roeselare. De jongste jaren vertoonde de oplage een dalende trend, maar in 2010 haalde het blad toch maandelijks iets meer dan 60.000 exemplaren.

Elke aflevering omvat een centraal thema. In maart was dat “Irrésistibles vampires”. Van monsters tot dandy's, de evolutie van de beeldvorming rond de vampier (meer dan ooit aanwezig in literatuur en cinema, comics en strips) wordt in een stevig dossier erudiet en encyclopedisch in kaart gebracht. Aansluitend, o.m. een exclusief interview met Anne Rice (100 miljoen exemplaren wereldwijd). Verder, een voorbeeldige introductie tot leven en werk van Edgar Allan Poe, “l'un des pères de la littérature fantastique et du genre policier” en een verhelderend overzicht van de contemporaine Roemeense literatuur.

 

Ik wil al jàren geen aflevering van Lire missen, zoveel is duidelijk. Waarom ik Le Magazine littéraire nog hoger schat, zal ik hier misschien ooit uit de doeken doen.

JanLampo.jpg

Naar aanleiding van mijn vorige notitie (XI) onderstreept mijn vriend Jan Lampo dat hij het vreemd vindt “dat de Fransen zo weinig goeie detectives produceren. Of laten ze zich in een hoekje zetten door Angelsaksisch uitgeversgeweld?”

Tja, het overwegen waard, te meer daar uitgerekend gerenommeerde Franse auteurs als Robert Brasillach, Louis-Ferdinand Céline, Philippe Claudel, André Gide, François Mauriac en Jean-Paul Sartre (uit het geheugen, maar wel alfabetisch; er zullen er nog wel meer zijn...) impliciet of expliciet de misdaadliteratuur tot de literatuur “tout court” rekende. Via de roemruchte collectie “Série noire” oefende de Amerikaanse hard-boiled detectives grote invloed op de Franse literatuur. Misdaadromans stond gelijk met Amerikaans – terwijl Frankrijk zelf op een rijke traditie kon bogen. Dat ging zover dat Franse misdaadauteurs om louter commerciële redenen een Engelse pseudoniem kozen – denk maar aan Boris Vian (a.k.a. Vernon Sullivan). Ook een van huize uit Franstalige, gerespecteerde Antwerpse rechter schreef romans voor de “Série noire” onder een Amerikaans pseudoniem...

Henri-Floris JESPERS

(wordt straks vervolgd)

Partager cet article
Repost0
30 mars 2013 6 30 /03 /mars /2013 02:35

 

LIREpolar.jpg

Spécial Polar. Gisteren in mijn vaste krantenwinkel, hoek Lamorinièrestraat en Isabellalei, lag het aprilnummer van het maandblad Lire. De redactie koos de tien beste misdaadromans uit, gepubliceerd in het Frans in de periode zomer 2012-lente 2013. Ik ken maar al te goed de relativiteit van dergelijke lijsten, maar het kan nooit geen kwaad kennis te nemen van het oordeel van een college aficionados en professionele lezers.

Het valt mij meteen op dat er slechts één in het Frans geschreven roman de lijst haalt: Le Dernier Lapon, het debuut van Olivier Truc, sinds 1994 correspondent van Le Monde in Stockholm.

Tweede debuut: Crimes in Southern Indiana (Chiennes de vies. Chroniques du sud de l'Indiana) van de Amerikaan Frank Bill.

Nog een debuut, The Necessary Death of Lewis Winter (Il faut tuer Lewis Winter) van de Schot Malcolm Mackay, eerste luik van een trilogie gesitueerd in Glasgow.

De Zuid-Afrikaanse schrijver Roger Smith heeft (net als zijn landgenoot Deon Meyer) naam en faam in Frankrijk verworven, waar in de voorbije maanden zijn derde roman verscheen, Dust Devils (Le sable était brûlant).

In Duitsland is Tina Uebel een succesauteur. Met de vertaling van haar vijfde roman, Die Wahrheit über Frankie (La Vérité sur Frankie) is zij nu ook aanwezig op de Franse markt. De Nederlandse vertaling verscheen bij De Geus (De Manipulator).

El gardián invisible (Le Gardien invisible) van de Baskische Dolores Redondo, ook al het eerste deel van een trilogie, is ook in het Nederlands verschenen als De Beschermengel (Bezige Bij).

Craig Johnson was al langer bekend in Frankrijk. Met de vertaling van The Dark Horse staat hij nu in de toptien van Lire.

De Schotse Denise Mina, ook al vertaald in het Nederlands, breekt nu met The End of the Wasp Season (La fin de la saison des guêpes) in de klassieke collectie 'Le Masque' door.

Uiteraard, zou ik zeggen, staan (ook in in het Nederlands vertaalde) oudgedienden als Don Winslow (The Kings of Cool, laconiek vertaald als Cool) en Elmore Leonard (Djibouti) op het lijstje.

Verder: een portret van de Siciliaanse maestro Andrea Camilleri, schepper van commissaris Montalbano, en een interview met Elizabeth George.

Lire is een uitgave van Groupe Express-Roularta.

Henri-Floris JESPERS

(wordt straks vervolgd)

Lire, avril 2013, ill., 106 p., ill., 5,90 €. In de betere krantenwinkels.

Partager cet article
Repost0

Présentation

  • : Le blog de CDR-Mededelingen
  • : Nederlandse en Franse literatuurgeschiedenis, onuitgegeven teksten, politieke en culturele actualiteit
  • Contact

Recherche