De treinramp in Wetteren heeft gezorgd voor een hoogtepunt in een fenomeen dat al langer bestaat maar in onze contreien nog geen naam heeft. Het werkte me zodanig op de zenuwen dat ik een oplossing bedacht heb om weer rustig te worden: laten we een naam bedenken. Iedereen mag mee doen en de winnaar krijgt een plaatje met zijn gegevens onder het ingelijste woord op de tentoonstelling ‘Woorden van het Jaar’ en komt uiteraard centraal te hangen, waar het lint doorgeknipt wordt door prins Laurent, of een andere artiest van het Circus van Laken.
Alle begin is moeilijk en laten we daarom beginnen met Rekkerkwekken. Ik heb het nagegaan, het woord staat niet in het Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal, in de volksmond de Van Dale. Voor de duidelijkheid het fenomeen omschrijven. Kort: het oeverloos rekken van een nieuwsfeit. Lang: Elk nieuwsbulletin begint en eindigt met het nieuwsfeit. Geen krant die er niet dagelijks een pagina voor over heeft. Eigenlijk heb je aan één dag voldoende, en wat later, als de ramp over en uit is twee minuten. Maar de redacties van de radio, de televisie en de kranten hebben er een gewoonte van gemaakt om iedereen en alles naar hun mening te vragen. Het is een nieuwe variante maar hoort wel thuis in de categorie gossip.
Zelfs een koe en een stier, staande voor hun stal worden geïnterviewd. Journalist: “U bent niet geëvacueerd?” – Koe: “Nee, wij weten wij van niets.” – Stier: “Wij zijn wij maar gewone beesten, hé! Ons zien ze niet staan.” Journalist: “En dat duurt nu al een week?” Stier: “Een week! Hoelang duurt dat spelletje al? Het enige dat we weten, weten we van de televisie.” – Koe: “ Die van hiernaast heeft gezegd dat we niet meer naar de wei mogen. Maar volgens die van hierover is er geen gevaar. Wie moet ge nu nog geloven? En de wijkagent, die anders om de vijf voet hier staat, hebben we ook al in geen maand gezien.” – “Zoals u hoort, Martine, schort er nog heel wat aan de communicatie. Maar Jan Briers, de gouverneur, beweert dat alle omwonenden geïnformeerd zijn, zelfs de illegale bewoners van een stacaravan in een bosje hier wat verder op.”
Om het rekkerkwekken te kunnen rekken moet de zaak opgeblazen worden, wat dan ook gebeurt, en als alle munitie verschoten is, moet de onrust aangewakkerd worden. “Het aansteken van de steekvlam, Martine, is niet zonder gevaar. Daarom is er een speciale eenheid uit Bangladesh gevraagd. Die hebben een ramp aangepakt van een ingestort gebouw waar meer dan duizend doden vielen. Er is wel een klein probleem met de speciale eenheid. Door de staking in de luchthaven geraken ze niet aan hun bagage, waarin noodzakelijke… zaken, zal ik maar zeggen, zitten, om de steekvlam op een veilige wijze te kunnen aansteken. De spanning groeit dus, en naar ik hoorde zou er een speciale ministerraad in de loop van de ochtend zijn om desnoods onder politiebegeleiding de bagage te gaan ophalen. Als dat gebeurt zullen wij er natuurlijk bij zijn om daar verslag van uit te brengen, want de socialistische vakbond is getipt over de staatsoverval, beter kan ik het niet omschrijven, en zou naar verluidt al zijn stormtroepen uit Kontich, Zelzate en Charleroi hebben opgeroepen, of ten minste klaar te staan en autobussen te reserveren.”
Bejaarden mogen natuurlijk niet ontbreken. Onderweg van een tehuis naar een ziekenhuis worden ook zij geïnterviewd, desnoods tot de dood erop volgt, want dat is nieuws in de marge van het nieuws en dat mag zeker niet gemist worden. Ze krijgen een microfoon onder de neus geduwd en zijn maar half verstaanbaar omdat ze een zuurstofmasker op hebben en ze wat vergeten zijn. “Deze vrouw, Martine, heeft al heel wat meegemaakt, volgens haar dochter. Teveel om op te noemen en dat bespaar ik u en de kijker dan ook. Wat haar nu echter overkomen is, en dat is de reden dat we haar niet kunnen interviewen, is dat ze zich niet duidelijk kan uiten. Niet door de angst, die is er wel maar volgens de dokter die ik er over aansprak, niet zo dat haar toestand verergerd, maar omdat ze door de drukte haar gebit niet vond.”
Uiteraard vallen er gaten. Wanneer de hulpverleners een boterham eten en het rampenteam een dutje doet. Ze worden opgevuld met het verleden in te duiken en alle rampen uit de Belgische geschiedenis te laten passeren. De Innovation van de Brusselse Nieuwstraat, de mijn van Marcinelle, de gekapseisde ferryboot in het zeegat van Oostende et cetera. En wanneer alle rampen de revue zijn gepasseerd, wordt er aangebeld bij Etienne Vermeersch, wonend in een randgemeente van Wetteren, maar helaas niet thuis is omdat hij in een studio van een concurrerende zender de grondbeginselen van een ramp op de moraal van de bevolking verklaart, gekoppeld aan de nieuwe trend van de media om dat uit te buiten, wegens de crisis in de reclamesector, aan de hand van wat er gebeurt is of zou kunnen zijn gebeurd bij de uitbarsting van de Vesuvius.
In afwachting dat Etienne weer netjes thuis gebracht is, wordt zijn vrouw geïnterviewd. “Ik zit hier met 25 zwerfkatten. Geen hond die er zich iets van aantrekt. Mag ik ze voeren of mag ik ze niet voeren? Ik voer ze, natuurlijk, anders gaan ze zeker dood. En wat ik ze geef komt niet uit de Aldi van Wetteren. Daar zou je beter eens gaan kijken. Het zit er vol ratten en niemand die ze voert. Ze krijgen niet eens de vervallen spullen. Die gaan terug naar Duitsland, waar ze klaargemaakt worden en als laatste avondmaal geserveerd worden aan zieken in de palliatieve zorg. Allez, zeg zelf, er zijn toch nettere manieren van euthanasie.”
Zowat iedereen uit de omgeving van Aalst is al driemaal geïnterviewd. De journalisten rukken momenteel op naar Gent, Dendermonde, Mechelen en Sint-Niklaas. Want tot de treinquiz van Iedereen beroemd niet langs Wetteren kan passeren is de rek er niet uit.
Rekkerkwekken. Iemand een beter idee om het fenomeen te benoemen? Kom niet af met Elastiekjournalistiek. Dat is in Nederland al in gebruik. Sinds Koningin Beatrix kond maakte dat ze van plan was de fakkel door te geven. Dit belangrijk wereldnieuws is ten noorden van Wetteren langzaam afgefakkeld.
Guido LAUWAERT
Herman J. Claeys 
