HOOGZOMER

Moederliefde reikt niet verder dan een overjaarse borst. Ware vriendschap houdt op voorbij de warmte van een boezemgulle snol. In deze ongeëvenaarde bewerking van het Oidipoeskompleks koppelt Patrick Conrad het behoud van zijn oorspronkelijkheid aan zijn decadente liefde voor de marginaliteit én het etaleren van hoogst suggestieve literaire en filmische kennis.

Dat is meteen de kracht en de zwakte van deze merkwaardige thriller. Kracht omdat Conrad als het ware spelenderwijs parels voor de zwijnen rondstrooit. Hij tovert een rebus voor gevorderden uit zijn mouw voor mensen die houden van raadsels, citaten, verwijzingen, en obsederende beelden. De zwakheid zit hem in de bijna pompeuze, zelfingenomen indruk die dat nalaat, die de minder beslagen lezer kleineert of irriteert.

Maar het belet niet dat ik zelden zo’n pregnant beeld geschetst zag van de vroegere Antwerpse hoerenbuurt, net voor ze tegen de grond werd gegooid en vervangen door een aseptisch ontvangstcentrum voor frisgewassen lichtekooilopers. Conrad kent zijn buurt. De Veemarkt, waar het de hoertjes waren die Rubens redden van de brand in de Sint-Pauluskerk (”Ons kaark stoud in braand !”). De buurt van Zaziko, het volkse basketplein dat opschoot tussen de rode lichtjes en de verweerde krotten van de Zakstraat, de Zirkstraat en de Burchtgracht. Payokeland. Want midden in dat ruïnesk gebied van verloren zielen en hitsige neonlampen resideerde hij in het ouderlijk huis, omringd door kunst, foute esthetische vrienden, en onvolmaakte dromen die hij omzette in pink poetry, donkere films, en nu al dertien thrillers.

Conrad heeft zijn ogen altijd goed gebruikt. Hij kent de smoezelige lakens, de plastieken bloemen, het besmuikte wasbakje, de opgesteven vitrines, de armzalige kacheltjes, en de hopeloze zucht naar liefde en ontlading. Hij heeft ze zien sluipen langs de gevels, de boertige patsers, de verminkte grijsaards, de opgefokte melkbaarden, de verlopen matrozen, de opgedirkte nichten.

In dat allemansland van droevig vertier heeft hij nu Walker opgevoerd – voor de simpelen van geest, en voor de lezers van Dag Allemaal draagt hij de voornaam Johnnie. Walker is een psychopaat, die zichzelf geneest met de lectuur en de antiquarische handel in boeken en bundels die ertoe doen. Daarnaast is hij een nietsontziende moordenaar, de bloeddorstigste paracommando die ooit op de Midden-Afrikaanse wildernis werd losgelaten. Juist omdat hij een stille, teruggetrokken jongen was, wordt dat contrast nog verhevigd. Tussen die twee werelden, die van de dandy (hier gestalte gegeven door inspecteur Moermans met zijn cabriolet en fraaie dassen en linnen pakjes) en die van het uitschot van aan lager wal geraakte pseudokunstenaars (die zich verzamelen in hun hoofdkwartier, het Grieks cafee Sikonos), ontspint zich een verhaal van hoge dramatiek. Niet toevallig ook tijdens een hete nazomer eind jaren tachtig, die als lood weegt op de karakters en het denkvermogen (en de drankzucht) van een ensoriaans universum.

Conrad heeft zich losjes laten leiden door enkele filmische voorbeelden. In hoofdzaak door White Heat uit 1949, een gangsterfilm van Raoul Walsh. Daarin wordt James Cagney zoals Walker bedrogen door zijn geliefde, is zijn moeder onbereikbaar (dood bij Walsh, vervreemd bij Conrad), wordt hij verraden door zijn vermeende beste vriend, en stort hij neer in een vuurbal (een gastank bij Walsh, het fakkelend pand van de Sikonos bij Conrad). White Heat en Walker gaan allebei terug op het mythische verhaal van Ma Barker en haar zoons, de tragische ondergang van psychopatische schurken die de vermaarde B-regisseur Roger Corman met een uitgelezen cast verfilmde in 1970. In Bloody Mama treden onder meer Shelley Winters, Robert de Niro en Bruce Dern op. Het einde vertoont dan weer veel gelijkenissen met de finale van Theatre of Blood (1973), een Shakespeareparodie met een doorgeslagen seriemoordenaar, de miskende akteur Vincent Price. Regisseur Douglas Hickox toont zijn medeleven met en zijn wantrouwen in de dompelaars aan de zelfkant, die zwalken tussen onderlinge solidariteit en hebzucht, samenwerking en wraak.

Conrad is een voorbeeldige leerling. Ook hij kent zijn klassiekers, en hij is niet te beroerd om ze niet altijd even ernstig te nemen. Maar de setting is eigenlijk belangrijker dan de mens. De stad is een riool. Een cloaca, zou zijn personage Prinkler Wins zeggen, één van de twaalf “apostelen”, of beter het Griekse koor van kobolden die aan de toog van de Sikonos hangen. Wins lijdt aan een omgekeerd Alzheimersyndroom, en dat is knap vervelend voor wie naar zijn encyclopedische monologen moet luisteren. Het risico met dergelijke personages (er is een geschrapte advokaat bij, een geflipte dichteres, de oudere hoer Mustang Sally, een ontslagen handelsreiziger in stofzuigers, een ex-baron, een minimalist die de leegte tot het bot analyseert met werken en tentoonstellingen waar niks te zien is, en zo meer, een heuse judas inbegrepen) is dat je licht vervalt in pure slapstick. De meesterzet van Conrad is dat hij dergelijke creaturen in de hand houdt door ze te laten vibreren op de zinderende lucht van de stadshitte. Dat Walker daarin dader en slachtoffer tegelijk is, net als Oidipoes die uiteindelijk onwetend met zijn moeder slaapt, zij het hier met zijn surrogaatmoeder, is de onontkoombare lotsbestemming van de mens. Psychiatrie helpt niet, drank helpt niet, vrienden helpen niet als je je uit je obsessies wil wurmen. Die zijn te diep in Walker ingekankerd: als jongen verkracht door een priester (die hij zijn verloren jeugd met striemende foltering zal terugbetalen), verlaten door zijn drankzuchtige, dictatoriale vader, in de steek gelaten door een onwaardige, ontaarde moeder, en emotioneel vernietigd door moordpartijen in Rwanda.

Als hij dan nog de speelbal wordt van de Griekse maffia, van een gevoelloze Hollander, van een bedrieglijk lief, en van onbetrouwbare vrienden, is het hek pas echt van de dam: Walker gaat onafwendbaar zijn ondergang tegemoet. Dat doet Conrad in de vorm van een cynische parodie op de maatschappelijk gesjeesden die laveren van barkruk naar recepties. Uit die grauwe kritiek spreekt ook eindeloze liefde voor de mislukkeling. De decadente onderstroom, die Conrad al sinds zijn eerste dichtbundels ostentatief kultiveert, uit zich in Poe’s “imp of the perverse”, de aantrekkingskracht van het lelijke, van het afstotelijke, van de zwarte afgrond: “Hij bleef door haar gecharmeerd, zoals men zich, bewust op de rand van de afgrond dansend, onweerstaanbaar door de onpeilbare diepte, de gevaarlijke leegte, het onzichtbare kwaad aangetrokken voelt”. Het is het rijk van de zwarte zon. In bijbelse termen: de erotiek van Jobs mesthoop. Die uitgesproken voorkeur voor het verwerpelijke is ook het ultieme verzet tegen vlakschaving, tegen het kleinburgerlijke. Conrads personages (zelfs de politie-agenten) trachten zich te onderscheiden door zichzelf te blijven, ook in hun enggeestige, vernauwde kijk op hun samenleving. De stad is een riool. Maar het vuilnis dat bovendrijft, dagelijks te zien is, blijft herkenbaar, en dus beheersbaar. De Sikonos. Het echte vuil woekert onder het oppervlak, en daarvan is zakenman Valkenburg de incarnatie. Hij is het virus dat een epidemie van zelfzucht verspreidt.

De kwetsbare mens blijft daarentegen een rioolrat. Het riool is de natuurlijke habitat van de kwetsbare mens, maar onder en boven hem wordt de stad versjteerd, haar aderen worden vergiftigd. De modder die aan de schoenen blijft kleven is het spoor dat aantoont dat mensen overleven in het licht van de ondergang. Daarom wil Walker “in het landschap verdwijnen, oplossen in het stadsdecor, onzichtbaar worden”. De ultieme gevolgtrekking is natuurlijk de zelfopheffing. Wie zich durft te begeven uit zijn vertrouwde, besmeurde omgeving ziet alles verdampen voor zijn ogen: hij verscheen “in de zoemende, overbelichte wereld”. De donkere kamer waar de foto van de omgeving ontwikkeld wordt verdraagt geen felle lichten – zeg: karakters.

Toch is dat woordje “decor” gepast gekozen. De mens kleedt gewoon een omgeving aan, die hij dan verwisselt met de werkelijkheid (Conrad deed hetzelfde met de boudoirs in zijn film Mascara, 1987; nomen est omen). Daarin wordt een marionettenspel opgevoerd dat beantwoordt aan de ijzeren wetten van de tragedie. Walker onttrekt zich daar evenmin aan als Sofokles in zijn Οἰδίπους τύραννος. De mens is zijn eigen finaliteit, en dus zijn eigen vernietiging. De wereld die hij om zich heen schept is niet meer dan vertragingsmaneuver om die vernietiging uit te stellen. De liefde voor de letteren is niet meer dan een substituut voor het holle doodsbeeld van de wereld dat zij verhult. Maar komen doet hij, die ondergang. Alleen wie eenvoudig van geest is of te zelfingenomen (wat hetzelfde is voor Conrad) overleeft in dit tranendal.

Misschien is het niet de meest spannende, zelfs niet de meest hilarische thriller die Conrad geschreven heeft. Maar Walker is wel de meest doorwrochte, de meest zelfkritische, en allicht de donkerste roman die hij de voorbije jaren heeft afgeleverd. Gelukkig is het een zwart dat veel schakeringen toelaat, en net als de apocalyptische visioenen ruimte laat voor zelfspot, groothartigheid, en een je m’en-foutisme tegenover de onvermijdelijke desintegratie van elke mens. Niet de sociale grootheid, maar de heldhaftige weigering van aanvaarding maakt de mens betekenisvol. Maakt hem waard dat hij leeft en passeert. Eigenlijk heeft Conrad een stichtende handleiding geschreven van diepe beleving. En dat is voor een thriller geen kleine verdienste.

PS: ik tik toch graag de redacteurs op de vingers, omdat zij juist door niet beredeneerde slordigheid storende taalfouten lieten staan. De “van zodra”-pleonasmen zijn niet uit de lucht, het Engels is af en toe verbasterd (“bye” ipv “by”, “trough” ipv “through”), het is natuurlijk “Lubumbashi” en niet “Lumumbashi”, “sommige” en “sommigen” worden door elkaar gehaald. Wellicht is dat te wijten aan te grote opwinding bij enkele beschrijvingen die appelleren aan Mirbeaus Le Jardin des Supplices (1899). Ach, ook dat zijn weetjes, die Conrad rijkelijk rondsproeit. Zo heb ik ten minste geleerd wie Max Her was. Hij deed het onderhoud van alle klokken en uurwerken in het Vatikaan, 52 jaar lang. Her kwam uit Furtwangen, de navel van de koekoeksklokkennijverheid. Hij stond in dienst van de firma Haussman die bij de paus onder contract ligt. Kijk, dat soort kleine dingen ga je opzoeken. Conrad heeft in dat opzicht een bijzonder stimulerend boek geschreven. Het nut ervan in Walker ? Het geeft precieze dateringen weer. Max Her stierf op zijn 83e. In 1989. Meteen is het kader geschetst waarin Conrads tragische satire zich afspeelt. En ik zal eerlijk toegeven: ik krijg nog altijd geen hoogte van “Ediapaso Gianovoltare”.

Lukas DE VOS

Patrick Conrad, Walker. De Onvoltooide Romance van Ediapaso Gianovoltare. Antwerpen, Vrijdag 2014, 286 blz.

De hoofdredactie van deze Mededelingen leidt mij vaak, al te vaak af van mijn werk. Net zoals Paul Joostens, over wie ik nog eergisteren een boeiend gesprek had met Thierry Neuhuys, voel ik mij best teruggetrokken in mijn “abdij” (aandacht, niet: ivoren toren – “that's something quite different ” zou mijn vriend Renaud machinaal zeggen).

Nu werd mijn geheugen geprikkeld door de lezing van de sterke bijdrage van Frans Depeuter

(http://mededelingen.over-blog.com/article-de-liefde-s-van-paul-snoek-123530371.html)

over Paul Snoek, met wie ik altijd een ambigue relatie heb gehad. Ik nam dus opnieuw zijn (autobiografische) roman Een hondsdolle tijd (Manteau, 1978, 164 p.) ter hand. Autobiografische roman of auto-fictie? Voer voor post-modernisten en ambitieuze promovendi. Het doet er echt niet toe. Alleszins een boeiend document.

*

Bij het inkijken van mijn slordig bijgehouden bibliografie (je bent toch je eigen boekhouder niet?) stel ik tot mijn verbazing vast dat ik in de loop der jaren wel wat publiceerde over Paul Snoek, o.m.:

• 'Gaston Burssens, Paul Snoek, Maurice Gilliams: marginalia bij een briefwisseling', in: Deus ex Machina, 1992, nr. 3, pp. 3-14.

• 'Pernath en Snoek, Siamese tweelingen?', in: Deus ex Machina, 1995, nr. 72, pp. 3-15.

• 'Hengelen naar Snoek', in: Gierik&Nieuw Vlaams Tijdschrift, 2001, nr. 72, pp. 5-13.

• 'Onuitgegeven: Snoek over Pernath', in: Mededelingen van het CDR, nr. 67, 21 maart 2006, pp. 2-6.

• 'Pernath & Snoek als romanpersonages', in: mededelingen.over-blog.com, 28 januari 2008, http://mededelingen.over-blog.com/article-16064403.html

• 'Dictionnaire des poètes flamands à l'usage des francophones: Paul Snoek', 5 mai 2008 in: http://caira.over-blog.com/article-19272060.html

*

Dit gezegd zijnde: terug aan de slag...

Henri-Floris JESPERS

Guido Lauwaert

De Verenigde Staten en Duitsland dreigen met nieuwe sancties als de Russen nog langer stiekem wapens aan de Oekraïense Russen bezorgen. Na het afpakken van de Krim, het Cuba van Rusland, is de ondersteuning een stille strijd om gebiedsuitbreiding, daar komt het op neer. De rijke heeft altijd net zulke grote honger als de arme.

Opvallend in dit conflict is de stilte van Groot-Brittannië. Het afzijdig houden is zo opmerkelijk dat men zich vragen begint te stellen. Waar er ook maar ruzie is, steeds staan de Britten klaar om met opgeheven vinger harde taal te spreken. Groot-Brittannië schurkt zich politiek te pas en te onpas tegen de V.S. aan en is er als eerste bij om met oorlogstuig en mensen uitgedost in kledij die bij het oorlogsgebied passen, deel te nemen aan de spelen. En nu houdt Downing Street met de handen in de zakken de lippen stijf op elkaar. Eigenlijk is er maar één vraag: Waarom? En één antwoord: Daarom! De ingrediënten van de vraag zijn al gegeven, rest enkel toelichting bij het antwoord te geven.

De stilte van Downing Street is ingegeven om geen slapende honden wakker te maken. Als er één land rijk is aan buitenposten is het wel het zich nog steeds wanende British Empire. Door een bemoeienis zou het wel eens op de eigen buitengewesten gewezen kunnen worden en waar het Britse rijk koppig aan vasthoudt. De Britse buitengewesten zijn om te beginnen een twintigtal eilandjes, midden in de Indische Oceaan, die bekend staan als de British Indian Ocean Territory. Eens in het jaar komt de gouverneur in een motorsloep aangevaren en zwaaien kindertjes met vlaggetjes en zingen hem toe met het enige Engelse liedje dat ze kennen.

In totaal telt de British Empire tien buitengewesten, waarvan the Rock, beter bekend als de rots van Gilbraltar, en de Falklandeilanden de bekendste zijn. Maar het stuk graniet Ascension in de Zuid-Atlantische Oceaan behoort er ook bij. Net als Tristan, Sint-Helena, Bermuda, Noord-Ierland en Brits West-Indië. Tot één seconde na middernacht op 1 juli 1997 was ook Hongkong Brits eigendom. Het is de enige kolonie die, na bevrijd te zijn van de Britten, is opgenomen door het buurland China. Maar nog altijd hebben de Britten er een vinger in de pap, zij het moreel. De Britten blijven er van uitgaan dat Hongkong zo succesvol zal zijn dan tijdens hun patronage. In de Foreign Correspondents Club  wordt nog steeds op de vraag hoe het met de toestand van de stad momenteel gesteld is, geantwoord ‘verleden kon beter, heden gespannen, toekomst nog te bezien.’ Ja, de kwaliteit van de Britse koppigheid houdt stand tot de laatste vezel.

Oei! Misschien heb ik met dit exposé sommige mensen op vieze gedachten gebracht. Mensen die Vlaanderen binnen België willen laten bestaan, maar in ruil voor die toegeving denken aan het opnieuw inlijven van verloren gebied. Als het een eigen gewestelijk ministerie van Landsverdediging krijgt, wat niet onmogelijk is in een land dat er internationaal om bekend staat ministeries aan de lopende band te leveren, zou het wel eens kunnen denken aan het heroveren van Frans-Vlaanderen. Nadat Frankrijk, groot maar slap ter bene staande, verslagen is, zou dat nieuwe ministerie zijn blik kunnen laten vallen op het Verloren Land van Brabant en Limburg. De grens van Vlaanderen zou dan tot aan de Moerdijk reiken en een belangrijk deel van de Maas weer in eigen handen hebben. Dan kan het denken aan het heffen van tol. Tot het bedrag is terugbetaald dat Vlaanderen verloren heeft door de sluiting van de Schelde. Met rente, uiteraard.

Vlaanderen wordt dan weliswaar door de omliggende landen geen eiland, maar figuurlijk wel, en zal het even welvarend zijn dan Singapore, van 1819 tot 1959 in handen van het Britse Koninkrijk. Het verlies van deze kroonkolonie werd door alle Britten luidkeels betreurd, met voorop Winston Churchill. Zijn de nevengewesten van Vlaanderen weer veroverd, dan zal er niet getreurd maar gejuicht worden, met voorop Bart De Wever, de man met als geestelijke voorvader Staf De Clercq, en beschreven als ‘ STAF DE STERKE - LEIDER / LEERDE / LAMMEREN / IN LAARZEN / LOPEN’, in het door Hugoké getekende en door Hugo Claus geschreven stripverhaal Belgman.

Guido LAUWAERT

Pessoa en Ofélia

Wie kan er tegen de waarheid? Op deze vraag kan gewiekst een wedervraag volgen: watis de waarheid?

In poëzie en verhalen laat de waarheid zich soms even aanraken. Voor dit domein gelden trouwens flexibele wetten. Wat zich overtuigend gedraagt als waarheid ishet. Een gedicht of verhaal duurt tenslotte maar even. Zoals bijvoorbeeld de liefde niet zelden ook slechts kort aan ‘waar’heid onderhevig is.

De Portugese dichter Fernando Pessoa (1888 - 1935) ging op een bijzondere manier om met de waarheid. Hij had verschillende gescheiden waarheden in werk en in leven nodig.

Om tegen de werkelijkheid van zijn bestaan te kunnen, gebruikte de dichter ‘heteroniemen’. Hij splitste zich op in een aantal schrijvers. Elk van zijn afsplitsingen vertegenwoordigt een waarheid.

De liefde is in het tamelijk ongewone leven van Pessoa niet zo maar inpasbaar gebleken. De dichter leerde de negentienjarige Ofélia Queiroz (1900 - 1986) kennen. Hij onderhield met haar een relatie die waarschijnlijk louter platonisch was en die wij uit een merkwaardige briefwisseling kennen. Er zijn bijvoorbeeld brieven aan Ofélia waarin Pessoa zich op een onverwacht infantiele wijze uit.

In het recent verschenen De Zuilen (verschillende auteurs lieten zich in verhalen leiden door het gedachtegoed van een filosoof) neemt Guy Commerman de poëtische filosofie van Pessoa als uitgangspunt voor zijn bijdrage ‘Fado van waarheid’.

Commerman sluit behendig aan bij Pessoa’s verfijnd literair vernuft door van een curieuze vondst gewag te maken. Onder de beroemde hutkoffer met de volledige literaire nalatenschap van de Portugese dichter zou een niet eerder opgemerkte (met punaises vastgemaakte) bruine envelop zijn ontdekt. Zij bleek een voor Pessoa atypische tekst te bevatten: de beschrijving van een liefdesnacht met Ofélia.

De ongrijpbare, niet te kennen Fernando Pessoa, de Pessoa-bewonderaar Commerman én de dichter Guy Commerman zijn in ‘Fado van waarheid’ all rolled into one. Een fado geschreven vanuit een soepel en overtuigend gebaar.

Het maakt je nieuwsgierig naar de vertaalde liefdesbrieven van Ofélia en Fernando (Arbeiderspers 2005) en ook naar de andere filosofisch geïnspireerde verhalen in De Zuilen.

Guy Commerman e.a. – De Zuilen (dankzij de filosofie), informatie en bestelling: de.dochters@gmail.com

http://de-dochters-tekstredactie.com/

Erick KILA

Boris Vian met een werk van El Lissitzky op de achtergrond...

Letterlijk betekent het pantheon 'het eregebouw voor de overleden beroemdheden van het vaderland', maar ook, in het oude Rome, 'een tempel aan alle goden gewijd' of nog 'de gezamenlijke goden van een religie in een literaire context'.

Een persoonlijk pantheon bestaat dus uit een chaotische keuze van bewonderde, al dan niet beroemde persoonlijkheden door wie iemand in zijn leven getroffen, beïnvloed of geïnspireerd werd. Een filmisch, literair of grafisch hiernamaals waarin voorbeeldige schimmen, iconen en halfgoden ongewild samenhokken.

Het idee voor de reeks A Pantheon dook toevallig op nadat ik een portret van de oudere Antonin Artaud van een achtergrond voorzag die mij achteraf aan een Delaunay deed denken. Ik haakte in met het portret van Saint-John Perse die ik ditmaal bewust voor een Mondriaan plaatste. En omdat de wiskundige eenvoud van de achtergrond bij de sobere strakheid van het personage paste, besloot ik om met de reeks door te gaan. Toen ik er achtendertig had gemaakt werd het plots droog in mijn hoofd. Niet dat ik buiten de geportretteerde persoonlijkheden of de geparodieerde schilders niemand anders bewonder. Maar het 'elan' was weg. En zoals het ook meestal met mijn romans, films of dichtbundels gebeurt, vond ik de vanzelfsprekende titel achteraf: A Pantheon.

De geportretteerde figuren zijn vooral schrijvers. Maar zij worden begeleid door een paar schilders, acteurs en actrices en twee regisseurs: Pasolini en Fritz Lang. Het feit dat ik, daar waar de keuze oneindig leek, precies voor deze overleden en soms vergeten helden gekozen heb, heeft vooral met hun al dan niet herkenbare maar plastisch interessante 'kop' te maken. Het ging er voor mij niet om een zo gelijkend mogelijk portret te tekenen. Wat mij in de eerste plaats boeide was hun uitdrukking, en al doende ontdekte ik dat de ziel, het karakter of de persoonlijkheid meestal via de blik en de mond getypeerd wordt. De koortsige blik van Boris Vian, de hautaine blik van Bacon en Stravinsky, de verdwaasde blik van Burroughs, de melancholische blik van Virginia Woolf, wanhopige blik van Beuys, de priemende blik van Beckett, de dromerige, doorzichtige blik van Rimbaud, omringd door de doorzichtige tulpen van Cy Twombly. De ironische mond van Henry Miller, de verborgen mond van Flaubert, de wulpse mond van Oscar Wilde, de benepen mond van Carlos Dummont de Andrade, de zuinige mond van Pessoa, de droevige mond van Buster Keaton.

Wat de achtergronden betreft heb ik (op vier bekende collages na) uitsluitend voor abstracte schilders gekozen. Figuratieve achtergronden zouden teveel de aandacht getrokken hebben. Abstracte achtergronden daarentegen werken per definitie decoratiever en waren dus meer aangewezen om als 'decor' te dienen. Het zijn geen kopieën maar gefantaseerde werken die qua techniek, compositie en kleurschakeringen de bekende originelen oproepen.

Wie bij wat past is een andere vraag. Hier was de keuze zuiver intuïtief of gedicteerd door een vorm van plastische dwang. Daarom heb ik ook de anachronismen niet geschuwd, zolang het eindresultaat een soort grafisch aanvaardbaar geheel vormde.

Patrick CONRAD

A Pantheon

Galerie Jan Dhaese, Ajuinlei 15 B, 9000 Gent

11 mei – 15 juni 2014

Donderdag – zaterdag, van 14 tot 18 u.

Zondag, van 11 tot 14 u.

Vernissage zondag 11 mei van 16 tot 19 u.