Zoals elk jaar september de maand is waarin de scholen de deuren heropenen, zal ook dit jaar in de herfstmaand het Festival van Vlaanderen doorgaan. De seizoenbrochure is net van de Roulartapersen gerold en het blad bekijkend wacht het publiek weer heel wat fraais.

Het 57^ste seizoen gaat door van 13 t/m 27 september en staat in het teken van La Sauvagerie. Nonkel Van Dale verklaart het woord als mensenschuwheid, asociaal gedrag, met als tweede betekenis wreedheid en verwijst daarvoor naar barbaarsheid. De festivaldirectie onderlijnde tijdens een informele lunch dat het programma deze betekenissen niet bijvalt maar bestrijdt. Elk concert is een protestmanifestatie tegen deze toestanden en elk initiatief een voorbeeld van sociale betrokkenheid in een rauwer wordende samenleving. Toch wil het festival geen Veertiendaagse van de Braafheid zijn, maar draagt elk element iets wilds en duivels in zich.

De laatste jaren is getracht het academisch karakter van het muziekfestival te doorbreken. Het gebeurde stapsgewijs en in stilte. De sprong wil nu groter zijn en luider klinken. De basis-ingrediënten zijn niet wezenlijk veranderd, hebben enkel een populairder karakter gekregen zonder populistisch te worden, door niet eerder getoonde sterren met een tikkeltje rood bloed, aangevuld met de publiekslievelingen met een maatschappelijk kritische stem.

Traditioneel opent het festival met OdeGand, een muziekfeest langs en op de Gentse binnenwateren. Alle muziekgenres komen aan bod, zoals dat gebruikelijk is op de eeuwenoude wekelijkse markt in steden en gemeenten. Langs de oever of in bootjes kan het publiek meer dan 60 concerten consumeren. In het verleden gaf elke standhouder twee shows, dit jaar zal dat driemaal zijn, op vraag van het intussen trouwe en gulzige publiek, dat tussen 13 en 19 uur meer keuze heeft en minder moet hollen om spek naar de bek te krijgen.

Na de markt volgt een voorproefje van het dessert, een slotconcert met een ‘verrassend voorprogramma’. Tijdens de lunch lag de verrassing voor de organisatoren nog niet vast. Er werd nog geproefd als gepast en gewikt, als zijnde geschikt, zoals dat nu eenmaal op markten de gewoonte is. In primeur: de bezoeker zal vergast worden op een Chinees circus dat een spectaculair en tegelijk waanzinnig programma brengt. De ene verbazing zal over de andere verrassing rollen. De acts worde live begeleid door een orkest dat de zotste toeren uithaalt.

Wat ook niet onvermeld mag blijven is de komst van AngelaGheorghui. Zij zingt voor het eerst in Gent. Ook de Fado-avond belooft een juweel van een concert te worden door de vocale passie van Joanda Amendoeira en haar lichamelijke inzet, waarbij geen spier in ruststand staat.

Het openingsconcert gebeurt traditioneel in de kathedraal met, niet-traditioneel, een huwelijk tussen Bl!ndman en La Capilla, het vroegere Capilla Flamenca. Voorafgaand aan de hoofdschotel serveren de twee heren van Les Chanteurs d’Oiseaux dartele vogelgeluiden. Het hoofdgerecht verbergt dieren als geestelijke leiders, als loutere versiering of als duivels. Op dezelfde locatie staat de volgende avond de schijnbaar brave maar altijd bronstige Bach centraal. O.l.v. Masaaki Suzuki, ter plekke gebracht op een gelijknamige moto, worden twee cantates, een concerto en een Mis opgediend door het Bach Collegium Japan. Een unicum, want dit gezelschap is zelden of nooit in ons land te zien. Het slotgedeelte, de Lutherse Mis in G is het heilig verklaren van het Lam, het Agnus Dei.

En zo heeft elk concert of initiatief een extra laagje ter versterking van het genot. Niet voor de hand liggende locaties werden gevonden, tot en met het Museum Dr. Guislain, met als extraatje – exclusief! – voor het reguliere publiek onbekende ruimten van het Guislaingesticht. Ontegensprekelijk wordt elk jaar gezocht naar zowel verjonging als vernieuwing. Het maakt van de 57ste editie een festival van superhoog niveau. Stijl en klasse, gesausd met onbekende kruiden. Wie niet een paar concerten vindt, verwant aan zijn eigen ingesteldheid, komt in de nabijheid van de nieuwe barbaren. Zij dragen in hun vaandel het opschrift La Sauvagerie. Een levensvorm waar Gent Festival 2014 de oerdomme kracht en doodstomme macht nu eens licht dan weer zwaarder van wil aantonen.

Guido LAUWAERT

programma en speeldata: www.gentfestival.be

Welkom in Opus 4 op zaterdag 24 mei om 20u , Love2Arts Gallery, Desguinlei 90, 2018 Antwerpen. Tickets: 10 € / –12j gratis.

Frank DE VOS

Nuttige links: http://sorodha.be/

http://www.facebook.com/Sorodha1814

De poëzieploeg van GeelZucht gaat er dit jaar opnieuw tegenaan: ook de Tour de France 2014 wordt verslagen in gedichten. Vanaf zaterdag 5 juli staat er dagelijks vanaf ten laatste 19.00 uur een kersvers gedicht over de etappe van de dag online. Het is reeds de vijfde editie van GeelZucht. De ploeg bestaat deze keer uit (van links naar rechts) Bert Bevers, Patrick Cornillie, Paul Rigolle, Fleur De Meyer en wegkapitein Frank Pollet.

http://geelzucht.wordpress.com/

■

Nu de verkiezingsdag, 25 mei, nadert, ga je de politici nader bekijken door de vele debatten op de televisie waarin ze optreden. Over hen nadenken na het lezen van de interviews met de herders, en de verslagen in kranten en weekbladen van verkiezingsbijeenkomsten.

Wat kan je anders doen? En wat zie, hoor, voel je? Ze herhalen wat ze al vele malen zeiden; nooit is er wat verrassend bij, iets dat voor verbazing zorgt. Het enige wat afwijkt van hun gedrag is hun gezichtsuitdrukking. Die past zich aan, aan de wijze waarop de vraag is gesteld. Zelf moeten ze er niets aan doen, het lijkt wel of er diep in hen een automaat zit die de juiste uitdrukking tevoorschijn tovert. Maar juist door de geprogrammeerde blik stroomt uit hun mond een klank van woorden, die samengevoegd geen harmonie hebben. Wat is de oorzaak daarvan?

Het oprecht engagement is verdwenen. De maatschappelijk betrokkenheid is verworden tot iets dat politici met zich meesleuren, zoals hun huissleutel, hun schoenen. Slechts hun eigen belang telt. De politici zijn mensen geworden met een hart dat niet uit gevoel klopt, maar uit gewoonte. De kiezer en zijn stem interesseert ze geen bal, tot de tijd dat de koorts van de verkiezingen hen overvalt. Wat de uitslag ook zal zijn, ze zullen blij zijn dat ze van de kiezer verlost zijn en zich weer kunnen afsluiten van de bevolking.

Teruggetrokken in hun bunkers hervinden ze hun eigen karakter, waarmee ze maatschappelijke problemen aanpakken, als jongleurs. Buitenkomend, voor het oog van de camera, zetten ze een grote bek op en stellen ze zich aan alsof zij de enige leden zijn van de mensheid. Wat ze zeggen lijkt op junkfood. Het blijft niet in hen zitten. De vragen van de journalisten gaat er langs hun oren in en langs hun mond weer uit. Met voedsel is het net zo. Het gaat er langs de mond in en weer uit langs de kont.

In de blik van politici schuilt de koude van de woestijn bij nacht. Hun blik verbergt de gedachte dat het volk al een tijdje in de hemel is geweest en dat ze bij monde van het journaille niet moeten klagen dat hen de hel wacht. Voor hoelang, meneer / mevrouw de minister? Hoe zouden ik dat weten! We doen er alles aan om de hel naar de hel te zenden. Je ziet echter aan hun lichaamstaal dat ze het niet menen.

De mensen mogen al blij zijn dat ze een lichaam bezitten, dat denken zij; laat de geest maar aan ons over. Die van jullie bezorgt ons enkel last en zorgt voor hindernissen in ons eigen zorgeloos bestaan. Want dat hebben ze wel, aan hun stik- en vlinderdassen te zien. En aan de wijze waarop ze in hun wagen met chauffeur plaatsnemen en wegrijden. Nauwelijks aangezet zijn ze al aan het bellen om te weten aan welke welgevulde tafel ze het volgende probleem kunnen bespreken. Problemen dienen niet om opgelost te worden, maar om ze ingewikkelder te maken.

De huidige generatie politici zijn trekkers met een onbekende bestemming. Bewegen zich door een landschap zonder heuvels en dalen. Ze verwekken enkel een stofwolk door de uitgedroogde vlakte die door hun voorgangers van alle leven is beroofd, lopen te slapen, gewend als ze zijn in lege dromen te leven. Wat ze uitbraken als ze half ontwaken is kleutergehuil.

Slechts een enkeling heeft een helder besef van de toestand van het land en het volk, maar rookt die uit door hun visie te verbranden met gewauwel vol van goede bedoelingen, maar die kant noch wal raken. Hij bemint de politiek uit vroegere tijden, maar het lukt hem niet die weer tot leven te wekken, bij gebrek aan ademhaling van zijn collega’s. Hij vindt het saai in zichzelf te lijden en op herinneringen te zuigen en legt zich dan maar bij de toestand neer. Waar is de tijd, denkt hij, van de grote partijleiders en hun onmisbare assistenten met bloed in de mond en de pen, met hun grote beloftes die ze ook realiseerden, zodat zelfs het volk zonder verstand zorgeloos konden paren, nakomelingen verwekken die in een verbeterde wereld zouden leven.

Maar de enkeling is een eenzaat en in een kudde slaapwandelaars niet in staat de uitgedroogde politiek weer wakker te schudden. Door die toestand verdort zijn wens om het volk opnieuw politieke interesse bij te brengen. De debatten waar hij in het panel zit, zijn behangen met schone schijn, daar kan zelfs het aansluitend vragenuurtje niets meer aan veranderen.

De vragen zijn zelf stofwolken, ze hebben niet eens waanwijze gedachten. Logisch, de politici hebben de politiek tot op het bot kaalgevreten en zelfs het merg uit het gebeente gezogen, zonder er iets voor in ruil te geven. Nieuwe ideologieën, filosofisch flink gevoed en daardoor helder als bronwater.

Ze weten ook, de huidige politici, dat voelt de mens die achter de façade kan kijken, dat ze zelf naar hun ondergang hollen en dat is de tweede reden waarom ze bellen. Naar zij die hen verlossen van hun gepieker en hun nog gauw wat lichamelijk genot bezorgen. Want over enkele weken zijn ze misschien hun artificiële uitstraling kwijt en moeten het weer stellen met hun mannen of vrouwen. Met hun gezin dat hen al jaren verveeld, onuitsprekelijk.

Je kan het hun niet kwalijk nemen. Ook zij zijn maar doodgewone mensen, al denken zij er anders over. Maar wat ze wel kwalijk genomen kan worden, is dat ze geen vat meer hebben op het land dat zij met een zekere bravoure presenteren te besturen. Dat ze ideeën en oplossingen afleveren waar geen visie, geen lef, geen durf in zit.

In werkelijkheid wordt het land van een bouwval een ruïne. Ze roepen ‘Lang leve België!’, ‘Brussel is ook onze hoofdstad!’, ‘Eigenheid in verscheidenheid!’, extra luid, zodat tijd, plaats en lucht hun blinde bestaan niet ontmaskeren.

Dat is wat de mens denkt over de politici, die, nader bekeken, naakter worden naarmate de dag des oordeels komt.

Guido LAUWAERT

Foto: Bert Bevers

Het hoeft niet altijd in Antwerpen te gebeuren. Het mag ook in Berlijn, Groningen of Utrecht! De sympathieke podiumdichter Andy Fierens (van wie zojuist bij uitgeverij De Bezige Bij de bundel Wonderbra’s & Pepperspray van de pers rolde) liet zich bij zijn recente omzwervingen volgen door de even zo sympathieke Jess De Gruyter, maar vooral door diens camera. Trekker Bruller Ziener toont Andy (en hier en daar zijn Androids) on the road:

https://www.youtube.com/watch?v=qkdCBG2-ll8

Bert BEVERS