Appie Baantjer en Simon de Waal signeren in een boekhandel te Utrecht
“Een lijk in de kast” (13 juni 2010).
De laatste maanden hadden we vaak gesprekken over de dood. Hij wist, als geen ander, dat niemand het eeuwige leven heeft. “Maar weet je wat de ellende is?” zei hij dan, “Je gaat nooit in een keer dood.”Ik begreep wat hij bedoelde. Hij had de geest van een charmante jonge man, en zo gedroeg hij zich ook, maar had met zijn 86 jaar onvermijdelijk het lichaam van een oudere man. En toen dat lichaam hem langzaam maar zeker in de steek liet, wilde hij het liefst stilletjes gaan slapen, om niet meer wakker te worden.
De afgelopen twee weken bleek hij zo ernstig ziek te zijn, dat zijn lichaam eerder dood wilde dan zijn geest. “Ik heb nog helemaal geen tijd om dood te gaan, er zijn nog zoveel leuke dingen....maar ja...” zuchtte hij dan.
Vandaag is Appie gaan slapen, om niet meer wakker te worden. “Misschien zie je je vrouw straks wel weer,” zei ik tegen hem, vlak voor hij insliep. Hij haalde zijn schouders op en glimlachte geheimzinnig. “Ik merk het wel...”
Appie Baantjer, een groot mens, een groot schrijver, is er niet meer.
Ik zal hem ontzettend missen en met veel warmte aan hem denken zoals hij was.
Vol liefde, vol humor, en nu weer gelukkig bij de vrouw die hij zo miste.
Simon DE WAAL
29 augustus 2010
