In Altijd weer vogels die nesten beginnen (Amsterdam, Bert Bakker, 2006, 792 p.), een geschiedenis van de Nederlandse literatuur 1945-2005 geschreven in opdracht van de Taalunie door prof. Hugo Brems, wordt Willem M. Roggeman doodgezwegen. Brems brengt een horde dichters in kaart maar slaagt erin Roggeman niets eens te vernoemen. Il faut le faire. De invloed van de nouveau roman komt heel even ter sprake (Mijn levende schaduw van Paul de Wispelaere, 1965; Is de boelijn over de nok? van Hector-Jan Loreis, 1965; Het lichamelijke onderscheid van Laurent Veydt, 1965; De weerspannige naaktschrijver van Rudolf Geel, 1965), maar de vermelding van De verbeelding (1966) kon er blijkbaar niet van af.
Het literaire interview is sowieso al een onderschat genre (net als de misdaadroman) en komt dus niet aan bod. Brems zelf had er nochtans eerder op gewezen dat Roggeman 'interessant en blijvend materiaal' aanreikt. Ook Albert Westerlinck wees op het belang van Roggemans interviews als 'literairhistorische informatie'. Leo Geerts, nu niet bepaald de meest meegaande criticus, constateerde dat de kwaliteit van Roggeman is, 'dat hij een grote veelzijdigheid van appreciatie koppelt aan een uitgesproken literaire, om niet te zeggen: literair-technische benadering'.
Cover: Fred Bervoets
Roggeman uitgesloten en miskend in het 'bekrompen' Vlaanderen? Toch niet.
Alle essays van Roggeman over plastische kunstenaars (Jan Burssens, Jan Cox, Paul van Hoeydonck, Pol Mara, Bram Bogart, Camiel Van Breedam, Godfried Vervisch, Fred Bevoets, Jan Vanriet en Rik Vermeersch) verschenen bij Vlaamse uitgevers.
De jongste jaren publiceerde uitgeverij P (Leuven) vijf bundels van Roggeman : Geschiedenis (1998), Het failliet van het realisme (1999), De tijd hapert in de spiegel (2000), Geschiedenis II (2002), Het nut van poëzie (2003); Demian (Antwerpen) publiceerde Blue notebook (2006).
Dat alles belet niet dat Willem M. Roggeman enkele jaren geleden 'besloot' niet langer in Vlaanderen uit te geven...
(wordt vervolgd)
Henri-Floris JESPERS
