Benieuwd naar wat zoon Lampo te vertellen had over het archief van zijn vader – een van onze grootste auteurs en vertegenwoordiger van het magisch-realisme – trok ik zondagmorgen naar het Letterenhuis.
Jan Lampo kuste Clio en werd historicus. Hij is auteur van verschillende boeken, recensent, scenarioschrijver, blogger en jurylid van de Diamanten Kogel. Hij werkte als freelance journalist voor o.a Knack en was tot 1995 redacteur van De Standaard waarvoor hij de cultuurpagina’s verzorgde en De Standaard der Letteren: vandaag een eenvoudig reclameblad voor buitenlands, vertaald proza. Sinds 1998 is hij verbonden als wetenschappelijk medewerker aan het Letterenhuis-AMVC en hij doceert aan de Koninklijke academie voor Schone Kunsten en het Kunsthistorisch Instituut van Antwerpen. Kortom een erudiete medemens en zoals bleek is hij een voortreffelijke causeur.
Een ontbijtlezing is een aangename formule en deze werd bijgewoond door een veertigtal mee-eters. Mijn dank aan directrice Leen Van Dijck hier op de foto voor de lekkere croissants waardoor mijn ochtendhumeur geen 24 uur duurde.
Het belangrijkste deel van het archief ,zoals de manuscripten van zijn boeken, werd door Hubert Lampo tijdens zijn leven aan het Letterenhuis overgemaakt. In zijn vrije tijd inventariseert zoon Jan het resterende deel. Deze omvat de uitgebreide briefwisseling die Hubert Lampo onderhield met tijdgenoten zoals Gerard Walschap, Piet Van Aken, Raymond Brulez, Karel Jonckheere of Marnix Gijsen. Het bevat eveneens de correspondentie met zijn uitgevers. Jan Lampo ging met de nodige ironie dieper in op deze met Elsevier uitgeversmaatschappij. Voor Hubert Lampo betekende Nederland niet alleen meer prestige en een grotere afzetmarkt.
Angèle Manteau tot wiens stal hij behoorde nam het niet zo nauw met het betalen van haar auteurs en het aanbod mét een riant voorschot van Elsevier was dan ook aantrekkelijk. In 1949 werd er overeengekomen dat hij een boek zou schijven over de lotgevallen van een olieveld dat in 1943 in Schoonebeek (NL) was ontdekt en in exploitatie genomen. Ondanks het mooie bedrag dat hij hiervoor ontving is de dromerige, romantische Lampo er echter nooit in geslaagd om iets over olie op papier te krijgen. Na twee jaar was het geduld van Elsevier op. Er werd afgesproken om via een bevriende uitgever van Elsevier en met aftrek van het voorschot zijn werk te publiceren. In deze periode verscheen: Idomeneia en de Centaur en Belofte aan Rachel. Lampo zal sindsdien in Nederland publiceren wat een bittere reactie van Angèle Manteau uitlokt. Bij zijn nieuwe uitgeverij zal hij enkele collega’s verdedigen waaronder Paul De Wispelaere.
Tot slot vertelde Jan Lampo nog een pittige anekdote over Gerard Walschap en diens reactie op Lied van de moordenaar van Hugo Claus. In tegenstelling tot wat wordt gedacht was Lampo Claus niet vijandig gezind. Hij was altijd lovend, ook over de opvoering die hij had gerecenseerd. Naar aanleiding van het toneelstuk schreef Walschap: 'Beste Hubert, helaas heb ik dit ook gezien' en hij noemde het verder 'een infantiel stuk' en 'papschoolkunst'. De ‘grote’ Walschap op zijn smalst….
Er is de bekende foto van Walschap met Claus samen met de jonge Tom Lanoye. Gelet op Walschaps uitlatingen ging het er dan toch niet zo kameraadschappelijk aan toe. Zo zie je maar dat vele beelden te zoet kunnen zijn en dus bedriegen. Over Walschap verscheen Het verborgen leven van Gerard Walschap van Frans Depeuter met vele smakelijke details over de 'smalle' aspecten van deze coryfee.... (1)
Onder de aanwezigen: Sonja Cantré, Patricia Van Goel, Leen Lampo, Niel Mertens, Ilse Neuenkirch, Guy Van Turnhout en Rony Sakelaropolus.
Frank DE VOS
(1) Frans DEPEUTER, Het verborgen leven van Gerard Walschap, Antwerpen,
Berghmans Uitgevers, 2009, 144 p. ISBN 9789070959821.
De blog van Jan Lampo: http://janlampo.wordpress.com/
