Eind juni geeft Johan Simons de fakkel als artistiek leider van het NTGent door aan Wim Opbrouck. De voorbije maanden heeft Wim, samen met zijn team, een nieuwe koers uitgestippeld. Er komt een nieuwe baseline, Een Huis van Spelers. Maar wat echter bijzonder opvalt is het verschil in visie. Johan Simons concentreerde zich op maatschappelijke thema’s met een internationale link. Voor Wim Opbrouck zal het spelplezier centraal staan, geboren uit historische gebeurtenissen. Dat Opbrouck vooral een speler is en de geschiedenis belangrijk vindt, zal hier niet vreemd aan zijn. Voor de eerste productie is die combinatie van spelplezier en geschiedenis al zo laat.
In samenwerking met het Festival van Vlaanderen zal een opera vertoneeld worden, Aida, van Guiseppe Verdi. Er zal niet alleen gesproken maar ook gezongen worden. En een Gentse harmonie zal een prominente rol spelen.
Egypte, november 1869. In Port Said wordt op feestelijke wijze het Suezkanaal geopend: de verbinding tussen de Middellandse Zee en de Rode Zee. De realisatie van dit huzarenstuk is in handen van een Franse ondernemer: Ferdinand de Lesseps. Hij slaagde erin om een enorme liquiditeitsstroom op gang te trekken. Meer dan 25.000 particulieren beleggen hun geld in het prestigieuze project: vanuit een heilig geloof in de vooruitgang die zich aankondigt als een wereldwijde vrije markt. Hij is Lernout en Hauspie tegelijk, want een aantal jaren later wil hij de zaak overdoen in Panama maar mislukt jammerlijk. Hij gaat failliet en alle investeerders zijn hun geld kwijt.
Verdi wordt gevraagd om voor de inhuldiging van het Suezkanaal een opera te schrijven. Hij weigert aanvankelijk, maar twee jaar later heeft hij dan toch een nieuwe compositie klaar: Aida, over de tragische liefde tussen een Ethiopische prinses en een Egyptische veldheer. Het is het verhaal van een onmogelijke romance die eindigt in het graf, de enige plek waar de twee geliefden echt samen kunnen zijn. Maar veel meer dan van het libretto is Aida vandaag bekend als een opera waarin de trompetten triomfantelijk schallen. De melodie van deze blijde intocht staat in het collectieve geheugen gegrift als het leidmotief bij uitstek van de overwinningsroes.
In de Aida van NTGent zien we de welsprekende ondernemer op scène, als dirigent van een gelegenheidskoor dat bestaat uit zingende acteurs en figuranten. Ook het publiek in de zaal wordt aangemoedigd om deel te nemen: de vooruitgang is een droom die gerealiseerd kan worden, mits iedereen voldoende investeert. Participeren is de boodschap. En optimisme een must.
Mits enige verbeelding kan deze productie symbool staan voor de nieuwe koers die het NTGent voor ogen staat. Ook voor de laatste productie van het nieuwe seizoen zal de combinatie van spelplezier en geschiedenis opvallen: Wim Opbrouck als Nero, neerkijkend op een immens grote maquette van Rome. Aan het eind zal Nero een lucifer afstrijken. Artistieke leiding en veiligheid zitten voorlopig nog dagelijks aan tafel om te zien hoe ze niet alleen de schouwburg kunnen behoeden voor Wims vuurzee, maar ook Gent.
Guido LAUWAERT
