Paul Hindemith (1895-1963) is één van die componisten die voor de oorlog in Duitsland het leven werd zuur gemaakt. In 1938 week hij uit naar Zwitserland en vanaf 1940 was Amerika zijn thuishaven en werd er staatsburger.
Zijn sterk moderne toonspraak heeft hij duidelijk uiteen gezet in zijn Unterweisung im Tonsatz uit 1937, dat ook kan gelezen worden als een inleiding tot zijn componeertechniek, die zich ver hield van de dodecafonie van Schönberg.
Hindemith was ook een begenadigd altviolist, een instrument dat men regelmatig op de voorgrond zit verschijnen in zijn werk, zoals in Der Schwanendreher uit 1935, een rapsodisch werk gebaseerd op vier middeleeuwse volksliederen.
Maar niet minder is Hindemith’s belangstelling voor de cello. In de CD die Judith Ermert bij Fuga Libera pas heeft uitgebracht, brengt zij naar aanleiding van de vijftigsteverjaardag van zijn overlijden een gepast hulde aan deze moderne grootmeester , door verschillende van zijn kamermuziekwerken op overtuigende manier uit te voeren. Zij geeft ons een blik in de enorme muzikale vreugde die Hindemith in zijn muziek heeft gestopt. en zij is een gedroomde uitvoerster.
Judith Ermerth studeerde in Essen en was leerling van Ralph Kirschbaum in Manchester. Zij woont en werkt in ons land. Op haar 26 werd zij solocello van het toenmalige VRO . Ondertussen heeft zij een bloeiende klas aan het Conservatorium in Gent , en is zij medeoprichtster van ESTA Vlaanderen (European String Teachers Association). Regelmatig geeft zij recitals in ons land met o.m. Severin von Eckardstein. Maar het buitenland is voor haar uiteraard geen onbekend terrein.
Judith Ermert 1
Voor deze CD ging ze een samenwerking aan met Daan Vandewalle, gerenommeerd pianist voor de literatuur van de twintigste eeuw. Een gelukkige samenwerking, die je voelt en hoort in elke maat. Die speelvreugde is aanstekelijk in de Drie stukken voor cello en piano op.8, wat men een jeugdwerk van Hindemith zou kunnen noemen, maar waar duidelijk al de kiem van zijn heel specifieke taal in te bespeuren valt, al kijkt soms Richard Strauss en Max Reger mee om het hoekje.
Pas in de Verenigde Staten schreef Hindemith een celloconcerto, kort daarop gevolgd door een reeks variaties op een Engels kinderliedje A frog he went A-courting, - (over het huwelijk tussen een kikker en een muis). Met de nodige humor en parodie en uitbeelding volgen de 12 variaties elkaar op, steeds inspelend op het verhaal om uiteindelijk de slang de kikker te laten verslinden. De herneming van het thema klinkt dan als een eresaluut.
De twee sonates die deze CD compleet maken bewijzen overtuigend het grote talent van Judith Ermert.
In de Sonate voor cello en piano, geschreven in 1917 horen we een Hindemith die de twee kenmerken van zijn muziek briljant weet te combineren: nl. een formele ernst en een grote dosis speelvreugde. De musici weten dat treffend en op een krachtige en virtuoze manier naar voor te brengen.
Niet minder virtuoos pakt Judith Ermert de vijfdelige Solo sonate uit 1922 aan, die op deze CD een prominente en centrale plaats krijgt. Het is een heel erg afwisselend werk, die de celliste de kans geeft haar rijk muziekaal talent ten toon te spreiden. Zij zingt ten volle zijn soms langoureuze melodieën, overwint met alle gemak de technische moeilijkheden en geeft telkenmale het juiste karakter aan elk frase van deze boeiende muziek.
Hindemith heeft met Judith Ermert en Daan Vandewalle gedurfde en gedroomde uitvoerders gevonden, die de ziel van deze muziek weten bloot te leggen voor elke luisteraar met open oren.
De CD kan je in elke goede platenzaak zeker vinden en op Fuga Libera – FUG713.
Wilfried WESTERLINCK
