Toen hij zijn galerie lanceerde, verklaarde Albert Dumont openhartig:
Sinds jaren steun ik in alle discretie talrijke schilders. Ik ben ze gaan beschouwen als “subtantiële bondgenoten”(René Char). Nu open ik, samen met mijn partners Sophie Laurenty en Marc Vanhellemont, een galerie die mijn naam draagt met de bedoeling om dit engagement verder te zetten in eenzelfde geest van authenticiteit.
De vitaliteit van de gekozen buurt is ook wat we verwachten van de schilderkunst. Energie, beweging, ritme, overgang, verband, verschillen worden er gecreërd in tegenstelling tot immobilisme en sectarisme. Historisch en in volle heropleving herinnert deze buurt er ons aan dat niets zeker of definitief is.
Hetzij omdat haar vormen een vast gegeven een ander aanzien verlenen of helemaal verzinnen. zulke schilder-kunst interesseert ons omdat ze een dynamiek van het kijken in gang zet. Die komt voort uit een fysisch en mentaal verband waarbij het hele wezen betrokken wordt.
Zie daar de benadering van onze programmering. Haar verscheidenheid zal een ontmoeting bewerkstelligen met wat voor ons de essentie van het picturale is, met name de krachten die haar activiteit op gang brengen : ontluiking, spanning, uitvergroting van de ruimte onthuld door het licht.
*
Mathieu “Maio” Wassenberg studeerde af in 1962 aan het Provinciaal Hoger Instituut voor Architectuur en Plastische Kunsten te Hasselt, waarna hij zich te Brussel vestigde. Hij was bezeten door toneel, film, opera en dans, en zijn niet aflatende nieuwsgierigheid bracht hem tot de aandachtige lectuur van Nietzsche, Kant en Wittgenstein. Naar het einde van de jaren zestig brak hij zowel met de abstractie als met het academische realisme. Professor aan het RHOK, de door Marcel Boon (°1938) bezielde Academie Beeldende Kunst van de Vlaamse Gemeenschap, past de decoupagetechniek van de pop'art toe en komt in de ban van zowel het surrealisme als van de conceptuele kunst. Maio verwezenlijkt installaties met dadaïstische inslag en legt zich toe op performances, acts en happenings (zo opereerde hij twee van zijn werken in een Brusselse ziekenhuis). In de jaren 1984-1987 maakte hij ook theaterdecors voor o.a. de KVS, de Beursschouwburg en BKT te Brussel.
Maio Wassenberg is laureaat Berthe-Art-Prijs, van de Driejaarlijkse Prijs van Rome voor schilderkunst 1970 en van de Prijs van de Kritiek 1980. Hij exposeerde o.m. te Warschau en Krakau, Pretoria en Bloemfontein, Melbourne en Sidney en Keulen, zonder de Stichting Joan Miró te Barcelona te vergeten.
Sinds zowat vijftien jaar legt hij zich opnieuw toe, zonder zijn verleden te verloochenen, op de schilderkunst stricto sensu.
Over zijn jongste werk, dat thans te zien is bij Albert Dumont te Brussel, schrijft Maio openhartig:
Al schilderend...gaan vormen en kleuren over in de vreugde geschilderd te zijn en vertellen ze over dit proces in hun metamorfose, heel dicht bij het zelf of wordt hen al schilderend het zwijgen opgelegd om te kunnen zien en luisteren naar wat er verteld wordt over het vervolg van hen zelf. Soms wordt een element in de hoek gezet tot de rijpheid er is om deel te nemen aan de dialoog waarin het vertrouwen tussen schilderen en schilder totaal is.
Op de helling boven het dorp St. Martin de-Brômes bevindt zich een kleine groene weide, aan de linkerzijde staat een oude Tempelierstoren, op de rechter zijde een klein romaans kerkje. Dat zicht is van een evenwicht en spanning die onnoemelijk mooi zijn. Het groen, het oker, het blauw. Deze abstractie vervolgt me al sedert 1985 en is de basis van de spanningen die men in vele van de composities kan terugvinden. Het moment van in beweging komen of stilstaan. Gaat het niet over vormen en kleuren die door hun moment tussen bewegen en stilstaan inhoudelijk worden?
De tentoonstelling loopt tot 21 maart.
Galerie Albert Dumont
Léon Lepagestraat 43, 1000 Brussel.
Donderdag van 13.30 u tot 21.00 u
Vrijdag, zaterdag en zondag van 13.30 u tot 19.00u
