Voor de hommage van HAM (Honest Art Movement) aan Marcel van Maele, georganiseerd in de prachtige binnentuin van het Hof van Ryhove, was er enorm veel belangstelling.
De eerste sporen van het gebouw dateren van het midden van de XIIde eeuw. Omstreeks 1518 werd het Steen omgevormd tot een luxueus hof. In de XVIIIde en XIXde eeuw werden diverse interieurs aangepast aan de toen heersende stijl. De stad verwierf het pand in 1976. Thans huisvest het gerestaureerde Hof van Ryhove, ook Simon sRijkensteen genaamd, verschillende stadsdiensten.
Presentator Xavier Roelens leidde de gastsprekers in en las af en toe ook enkele verzen voor. Freek Neirynck bracht een kort overzicht van de werkzaamheden en prestaties van HAM, waarbij de mens steeds op de voorgrond moet staan, wat ooit de aanleiding was geweest om het werk van Marcel van Maele te bekronen.
Buiten de onvermijdelijke anekdotes had dichter Roel Richelieu van Londersele het over de vier Marcels die ons cultureel landschap hebben bepaald en beïnvloed: Duchamp, Broodthaers, Mariën en Van Maele. Hij legde vooral het accent op Van Maele's “waakzaamheid”, of hoe hij met argusogen al wat er in onze samenleving gebeurt op de voet volgde om dat dan op zijn onnavolgbare manier met humor van dadaïstische oorsprong te brandmerken.
Voor een indringend muzikaal intermezzo zorgde Koen De Cauter met een eigen interpretatie van het aan Guido Gezelle opgedragen gedicht “Bevlogen en bevangen”.
Het was toen de beurt aan galerist Adriaan Raemdonck om het plastisch werk van Van Maele te belichten. In zijn uiteenzetting kwamen vooral de uitgaven van verschillende mappen met Fred Bervoets ter sprake, wel of niet in verband met een tentoonstelling in galerie De Zwarte Panter. Hij portretteerde Marcel als een man voor wie de tijd, als regulerende factor, niet scheen te bestaan.
Muzikant Mike Smeulders bracht vervolgens uitsluitend muziek van Erik Satie op zijn accordeon – de enige muziek die genade kon vinden in Marcels oren.
Wie er, na een korte afsluiting door schepen Lieven Decaluwe, nog niet de gedichten had gelezen – een zestiental gedichten op grote borden die als vlekkeloos witte grafzerken in het gras waren neergelegd, kreeg nu de kans om van het ene gedicht naar het andere te wandelen. In een hoek stonden ook nog vijf muziekstandaards met foto's van Marcels plastisch werk, opgesteld in de vorm van een strijkerskwintent. De stem van de dichter galmde dan weer uit tot in de hall waar een portretfoto van Stefan Vanfleteren alle aandacht opeist; Marcel staat er als een vermoeide reus op afgebeeld.
Voor de liefhebbers viel er ook nog een metershoge graffiti te bekijken van Steve Locatelli, gebaseerd op het vers “maar ik, ik waak naakt en toch geborgen”. Nee, ik speel niet mee,de documentaire van Marc J. Ghens en Rudy Willox, werd eveneens vertoond.
Toen ik de receptie verliet, waar een honderdvijftigtal genodigden zich te goed deden aan Gentse kop, bier en jenever, liep ik nog even terug naar een aanpalende woning met in de vitrine een aantal van Marcels meestermoppen zoals het ironische Pennevrucht, of twee strijkijzers waartussen een stel boeken. Zijn stem bleef me koppig eraan herinneren dat men nooit genoeg waakzaam kan zijn.
Lucienne STASSAERT
Hof van Ryhove, Onderstraat 20, Gent. In de etalage van Onderstraat 26 wordt een selectie van plastisch werk getoond.
De tentoonstelling loopt tot en met 25 juli, van 11 tot 18u.
Zie ook de blogs van 30 juni en 12 juli
