Gisteren, 17 april bezocht ik de vooropening van Art Brussels. Er zijn heel wat werken te zien die me bevallen.
Marc Mulders, Le Jardin d'eau, 2012
Vier mooie heldere werken van de Nederlander Marc Mulders (°1958) bijvoorbeeld: vrij en spontaan abstract werk in zuivere pastelkleuren, dik aangebracht. Je voelt de diepgang en lichtheid die de werken van COBRA ook hebben. Zeer fris en boeiend geschilderd. Ik zou bijna zeggen op z’n Hollands. Ondanks de gelijkenis met het COBRA-werk toch zeer van vandaag. Voor mij een nieuwe ontdekking.
Untitled 2013
Ook Untitled 2013 van Secundino Hernández (geen geboortedatum, geen afmetingen, geen land op het kaartje. Zeer slordig!) vind ik sterk. Dit werk in gemengde techniek (acryl, gouache, alkydverf en olie op doek) is een explosie van prachtige kleuren die zwaar en massief, laag per laag en heuvel per heuvel op de drager werden aangebracht. Het werk brengt herinneringen aan Steven Spielbergs film Close Encounters of the Third Kind uit 1977 naar boven, waarin Richard Dreyfuss in aardappelpuree zijn visie ziet: een berg. Hier is gegooid, gedrupt en gekneed. Het resultaat mag er wezen. Een groot op zichzelf staand werk, dat een plezier van werken met het materiaal uitstraalt. Het heeft de heerlijkheid van een intens gebruikt schilderspalet. Die plankjes zijn soms zo prachtig in se, waardoor je ze nooit nog zou willen gebruiken als schilder omdat ze zo ‘af’ zijn. Dit werk doet me daaraan denken. Grappig!
Fascinerend vind ik voorts Holding Can of Milk (2013) een video op flatscreen van Marina Abramović (°1946, Belgrado). Die toont een vrouw die oogt als een 17de eeuwse Hollandse, in streng protestants zwart gekleed. Op haar valt het licht zoals dat van Vermeer in een oude fabriek, het licht dat zo koud en omfloerst kan zijn. De dame houdt een kom met melk vast maar het lijkt of ze bijna in slaap valt. Ze blijft vasthouden. Het zal nog uren duren. Het schilderachtige van de video vind ik frapperend en ook al zie je niks gruwelijks in het werk van Abramović, er blijft wel dreiging van uit gaan.
Performing Time
Grappig daarentegen is de video Performing Time (2012) van Ivan Moudov (°1975). Je ziet een man die, doodmoe, de tijd in de gaten houdt. Elke keer als hij een minuut voorbij ziet gaan zet hij de wijzers van de plaat 1 minuut verder. Het doet me denken aan een video-installatie die ik in Chili Santiago gezien heb waarin mensen elke minuut met houten attributen de cijfers van de digitale klok veranderden. Die duurde echter slechts een uur. Deze video duurt 23.45 minuten. Heel erg grappig is het wanneer je hem zo verveeld de actie ziet uitvoeren. Het is het meest zinloze dat ik ooit gezien heb. Ik vind dat het werk werkelijk onze tijd omvat. We houden ons bezig in een race tegen de tijd met zinloze, onnozele en belachelijke dingen. Ik kreeg terstond de slappe lach.
Jan SCHEIRS
(wordt morgen vervolgd)
