Een zware griep en een computerziekte: vier dagen lang kon ik geen mails lezen of verzenden en was niet langer deelachtig aan het wereldwijde net.
Véél erger, ik kon “mijn documenten” niet raadplegen. Uitgerekend op het moment dat ik aan het werken was aan een doorwrochte, dringend aan te leveren tekst.
Kortom, de wet der reeksen én de wet van Murphy in volle werking.
*
Je voelt je plots niet alleen van de wereld afgesneden maar, erger nog, je staat geheel machteloos om het probleem aan te pakken, laat staan op te lossen. En je lijdt aan een bijzondere vorm van tijdelijke amnesie: een (groot) deel van je geheugen is immers opgeslagen in dossiers die je niet kan inkijken.
*
Neen, geen vakantiegevoel, geen oase van rust. Integendeel, gelet op een deadline ofte date guillotine, de kwellingen van het (zo goed als afgeschafte) vagevuur (zeggen theologen, toch).
Anderzijds dacht ik aan Paul Joostens die zich bewust isoleerde in zijn “abdij”...
*
Excuses dus voor het niet beantwoorden van mails of berichten op FB.
*
Sinds een half uurtje ben ik nu terug in de gemeenschap der levenden... En nu, even wennen aan het mirakel en dan aan de slag: inhalen!
Tekening: Jan Scheirs
HFJ
