Mooi postkaartje ontvangen uit het dorpje Sisteron bij het historische Forcalquier van mijn geheimzinnige maar niet minder vertrouwde FB-vriendin Miezan Millecam, met wie ik onder meer herinneringen ophaalde aan Dan van Severen. In de tweede helft van de jaren zestig beschikte ik over een huisje in Niozelles en was met Pruts en Henri Ronse af en toe in Sisteron, waar we uitbundig uit gingen eten in een haast familiaal restaurantje waarvan de naam mij nu ontglipt.
In de voorbije dagen had ik gesprekken – eerder in alle opzichten “colloques singuliers”... – met Karin Lebacq, Hendrik Carette en Dirk Maeyens.
Karin en Bob Lebacq
In mijn gesprek met Karin ging het onbehagen in de cultuur over de tong. De westerse cultuur, het ondergronds groeiende antisemitisme, de absurditeit van de “sociale” wetgeving (waar ook Jan Scheirs het slachtoffer dreigt van te worden). Dit terloops. De gevoelige Karin liet mij van alles zien wat ze gevonden heeft in de nalatenschap van haar vader, ambassadeur Bob Lebacq. Ook voor mij was de nostalgie troef.
Hendrik Carette en ik kennen elkaar al lang, van het einde van de jaren zestig. Hendrik maakte de gloriejaren mee van de VECU, was achteraf een tijdje mijn assistent op het kabinet van minister Schiltz, werkte mee aan Diogenes en publiceert thans in de Mededelingen van het CDR.
Ik volg Hendriks eigenzinnig poëtisch werk op de voet, ben het niet altijd eens met zijn soms (al te vaak...?) dweperige invalshoeken en uitspraken in essayistische bijdragen, maar so what?. Passeerden de revue: Hedwig Speliers als gastspreker over Stijn Streuvels' “Lijsternest “ (een onbegrijpelijke blunder van de Provincie West-Vlaanderen...), Jan van der Hoeven en Paul de Wispelaere, oud-premier van Zaïre Nguza Karl-i-Bond, de Imperiale Staatsman Joris van Severen en – hoe kan het anders – het overlijden van de situationistische generaal Piet De Groof, alias Walter Korun. Varietas delectat.
Omdat verplaatsingen (tenzij met auto en chauffeur, van deur tot deur) een al te grote inspannig van mij vergen, bleef ik in Brussel afwezig op het druk bijgewoonde afscheid van Piet De Groof, over wie in de loop der jaren heel wat gepubliceerd werd, zowel in de Mededelingen als in het Bulletin de la Fondation Ça ira. Het CDR was present in de persoon van Carette, die mij een geheel in de geest van Piet geconcipieerde doodssantje bezorgde (met een treffend gedicht van Lucebert).
Twee CDR-leden van het eerste uur. Een bewogen Jean Emile Driessens eist de aandacht op van Dirk Maeyens [op de achtergrond, muzikant Jean De Mey, Antwerpen, Stadhuis, bj de plechtige ontvangst van Lucienne Stassaert
Hoe en wanneer ik Dirk Maeyens ontmoette, weet ik niet meer. Hij was van in den beginne lid van het CDR. Zijn grootvader, Emiel Maeyens, een traditionele, academische schilder, een van de sponsors van Het Overzicht, uitbater van de legendarische “Distel” en discrete mecenas, speelde kort na de Grote Oorlog een belangrijke maar steevast onderbelichte rol in de Antwerpse “Kring Moderne Kunst”, veelal door kunsthistorici uitsluitend gerelateerd met Jozef Peeters (geheel ten onrechte). We hadden het over de boeiende brieven die Mil Maeyens ontving van bevriende, bij de val van Antwerpen naar Nederland uitgeweken Vlaamse kunstenaars.
*
Voortgewerkt aan het klasseren van mijn archief en de herschikking van mijn tijdschriften (tot nu toe 274 titels – gaande van volledige collecties tot efemera). Het “alfabetische archief” telt nu al 312 trefwoorden (van “Adams” tot “Windenboek”, meerdere dozen per item tot mapjes met enkele, maar niet minder belangrijke brieven). Ook daar slaat de nostalgie soms ongenadig toe...
Spin-off: het memorialistische fotodagboek dat hier af en toe fragmentarisch en ongeordend, geheel willekeurig gepubliceerd wordt. Dat stimuleert niet alleen mijn geheugen, maar talrijke lezers vragen om meer – ik zal ze dus niet ontgoochelen.
Heel wat gesprekken gevoerd met Pruts over Julien Schoenaerts. In het najaar verwacht ik namelijk heel wat publicaties die nu al mijn aandacht vragen, waaronder Stan Lauryssens boek over de onvergetelijke acteur, nu eens voorgesteld als “docu-drama”, dan weer als “non-fictieboek in thrillerstijl over de meest dramatische jaren in het leven van Julien Schoenaerts”, jaren die ik van dichtbij meegemaakt heb...
*
En, ja, mijn onophoudelijke lectuur... Voer voor een volgende aflevering.
Henri-Floris JESPERS
