Zoals hier aangekondigd werd gisteren afscheid genomen van Bob Lebacq. De plechtige uitvaartliturgie rond de urne vond plaats in de kerk Heilige Geest te Antwerpen. Mevrouw Rita Willems ging de viering voor. Henri-Floris Jespers sprak het afscheidswoord.
Achtbare beproefde familie, vrienden en bekenden van Bob Lebacq, in al uw functies, titels en hoedanigheden, u allen die van hem hielden. Nog geen zes maanden na het overlijden van zijn toegewijde en discrete echtgenote zijn wij hier alweer in de kerk van de Heilige Geest ingetogen verenigd. Veel gaat verloren maar de herinnering blijft en uiteindelijk, jawel, zal niets en niemand vergeten worden. Dat is geen ijdele Hoffnung, maar wel vaste Zuversicht.
Eigenlijk had hier Miel Claus moeten staan, de inmiddels enkele jaren geleden overleden medewerker en dichtste vriend van Bob Lebacq, maar
“De wind blaast, waarheen hij wil, en gij hoort zijn geluid; maar gij weet niet, van waar hij komt en waar hij heengaat: alzoo is een iegelijk, die uit den Geest geboren is.” (Johannes 3, 8).
Waarom verdiende Bob Lebacq onze liefde, genegenheid, vriendschap en respect? Hij was een Man for all Seasons, een man ook van vele werelden. Dat bewees hij in de politiek, de woonzorg en tenslotte in de diplomatie. Een man van vele facetten? Ja en neen. Waar hij ook stond, hij was in leven en werken geen zwerver. Immers, zijn beste bagage was hijzelf. En nooit werd hij moe ze telkens opnieuw geduldig maar vastberaden in en uit te pakken. Functies, steden en landschappen moest hij echter kunnen verinnerlijken, vergeestelijken om aldus liefst tot zichzelf te keren. Dat kon soms de indruk wekken dat hij onbewogen of onverschillig was. Maar niets is minder waar. Eigenzinnig, ja, en innerlijk assertief. Hoe hoffelijk en 'diplomatisch' hij zich ook wist te profileren, hij nam hoogstzelden een blad voor de mond. Gezonde humor en sarcasme waren immers niet vreemd aan zijn houding tegenover het leven en de politiek. Zijn ironie kon gemoedelijk overkomen, en dat was ze meestal ook, maar niet zelden klonk er in zijn woorden ook iets van elegante en afstandelijke bitterheid na. “Bob was een man die het rationele en het sentimentele als een tweeluik in zich droeg”, aldus zijn sparringpartner Ludo Bekkers.
Bob Lebacq was in leven en werken allerminst afkerig van enig gevoel voor grandeur en zin voor stijl en decorum. Hij kon dus moeilijk meegaan met de waanideeën van de dag. Conservatieve trekjes? Ja, ongetwijfeld, maar hij was zich wel degelijk bewust dat “een nieuwe waarheid niet schadelijker is dan een oude dwaling” – om het hier met de woorden van zijn geliefde Goethe te zeggen. In zijn hartstochtelijke studie van de geschiedenis ging zijn meedogende aandacht naar de verdrukten, de verworpenen, verongelijkten...
Ere-ambassadeur Bob Lebacq zal herinnerd worden als een gentleman, in alle betekenissen van het woord. Maar nu wij hier verenigd zijn, gaan onze gedachten in eerste instantie naar de 'Mensch'.
Foto:Kris Kenis
Op de doodsprent staat het sonnet van Plantin afgedrukt. Enkele verzen staan Bob Lebacq op het lijf geschreven:
'Se contenter de peu, n'espérer rien des Grands'
'Conserver l'esprit libre et le jugement fort'
*
Ere-ambassadeur Bob Lebacq, voorzitter van de vzw De Diamanten Kogel, wordt uitvoerig herdacht in Mededelingen 208, gedateerd 30 april.
■
