Er was eens een eindstation van een band in een koekjesfabriek. Een laatste controle wordt uitgevoerd. Zit het pakje goed? Is het prakje zoet? Koekje gaat op stap! Naar verre landen, andere continenten. De middagploeg wordt afgelost. De nachtploeg houdt zich echter, o wat vreselijk, niet aan het boekje. En dat is heerlijk, beste beeldbuiskinderen allemaal, want daardoor is het een dolkomische voorstelling geworden. Voor de kinderen, maar ook voor de papa’s en mama’s, opa’s en oma’s en de eenzame ouderling in de zaal die nog in Sint-Niklaas en de Kredietbank gelooft.
Dubbele agenda
Het overbekende sprookje van de gebroeders Grimm, en nu moeten jullie eens goed luisteren, vormt de basis van het spektakel. Ergens in een verloren hoek hebben de bandwerkers een kist met oude kleren gevonden. Snel hebben ze zich verkleed. Christoph Homberger als Grietje en Wim Opbrouck als Hans. Andreas Grötzinger, de lader die rondtoert door het magazijn met een lorrie, heeft zich opgetuigd als heks. Eenmaal in een andere outfit - ja, dat lijkt me logisch, niet? - gaan de poppen aan het dansen. Letterlijk en figuurlijk. Maar de heks zou de heks niet zijn als ze geen dubbele agenda had. Ze slaagt erin Hans in een container te lokken, een container die, o nee! eigenlijk een kooi blijkt te zijn. Zij voedert Hans met koekjes en koekjes tot hij bollerond is. Heerlijk zal dat zijn. Een keer wat anders dan de traditionele kerstkalkoen. Maar… mirakel! Zusje slaagt erin om broertje uit de kooi te verlossen en samen duwen ze de heks in de muil van de machine. Eind goed al goed, en de kinderen in de zaal, die allemaal gezorgd hebben voor luide kreten bij heikele momenten, worden door een kanon bekogeld met honderden, nee duizenden speculaasjes – in cellofaan verpakt want hygiëne is heilig. Jongens en meisjes! Een kraaien en graaien, veel groter dan die van op die boot die tegen een ijsberg knotste en blubblub zonk. Hoe heette hij ook weer? Help me even. Ja, allemaal. Allemaal moeten jullie me helpen. Hoe heette de Ti… die boot!? – TITANIC!!! – Juist, Titanic.
Uitvergrote poppenkast
De schone prins achter de knopjes van de computer, en dat mag ik eigenlijk niet zeggen, maar ik ben een stoute kobolt en doe het dus toch, is de toetsenman met de mooie naam Alexander Paeffgen. Hij zorgt voor de muziek bij de liedjes die Christoph bij elkaar gesprokkeld en Wim bewerkt heeft. Meezingers zijn het geworden. Geen mens, groot en klein, ja zelfs de speurhond die zich als criticus had vermomd, die niet luidkeels meehuilde met de brave wolven in het bos.
Groots is het allemaal niet, en terecht, nietwaar beste lezertjes? De lekkerste pret zit in het simpelste vet. De regisseur heeft gekozen voor een uitvergrote poppenkast met levende marionetten. Echt waar! Wat natuurlijk zorgt voor zulke oorverdovende vrolijke kreten, dat het pand gesneuveld zou zijn, als het van bordkarton, hout en blik was geweest. Voor spanning is ook gezorgd, wees maar niet bang puppy’s en poezen. Het eerste bangelijk moment is wanneer een bandwerker met zijn hand gekneld raakt en in het onderaardse van de machine dreigt te belanden. De grap, de idee van de band op zich al, doet denken aan Modern Times van Charlie Chaplin. Een steengoede grap blijft echter van steen en is dus voor herhaling vatbaar.
Bakker met gulle hand
Met groot enthousiasme werd deze voorstelling gemaakt. Het spelplezier fladdert als een fee over de zee. Waarom niet een familiekaart voor deze voorstelling in een pakje uit de zak van Sint-Niklaas, appelbaas, uit het land van Waas? Een verrassing wordt het, waar alle kinderen, groot en klein, nog lang zullen over spreken. Helaas, aan alle sprookjes komt een eind, beste boefjes. Gauw nog zeggen dat er een bakker is met een gulle hand, die Lotus heet, en alle bezoekers naar huis laat gaan met het themalied in het hoofd, en het buikje vol en het hartje warm.
Guido LAUWAERT
HANS EN GRIETJE– productie NTGent en Schauspielhaus Köln– vanaf 14 december in de Gentse schouwburg – volgend seizoen op reis in Duitsland, Nederland en België – www.ntgent.be
