Journalisten leiden een schimmig bestaan. Vergetelheid is hun lot. Tot mijn schande heb ik pas drie maand na zijn overlijden ontdekt dat leukemie oud-collega Walter Gansemans (14 januari 1943 – 23 oktober 2014) in Halle heeft geveld. Walter was nochtans één van de eerste VRT-journalisten die meer oog had voor de gewone man dan voor de doorslagjes van politiek en onderneming. Opvoeding was zijn graal, in de tijd dat volksverheffing nog geen besmuikt woord in de ogen van managers was geworden. Hij begon als vanzelfsprekend bij de schooltelevisie, om later als “volwaardig” journalist bij de nieuwsdienst aan de slag te gaan. Tussendoor maakte hij een reeks natuurprogramma’s, niet voor niets zat hij in de Natuurpuntafdeling van Sint-Pieters-Leeuw. Wij hadden geanimeerde gesprekken, steevast over zijn andere hobby, jeugdliteratuur, en over wat er zoal misliep op de VRT. Veel dus. Vertellen kon hij als niet een, altijd verwonderd opgewonden, altijd gedreven, altijd met milde spot. Ik heb nooit geweten dat hij een eerste zwarte dan karate had behaald in Straatsburg (1994) – maar best ook, mochten we ooit in onmin zijn geraakt. Maar Walter wist zich perfect te beheersen in zijn engagementen, met altijd één doel voor ogen: de mens, de kinderen, de collega’s beter maken. Hij stichtte mee het Budo Research Centrum in 1987, maar werd ook voorzitter van de persklub in Halle, en in zijn nadagen leverde hij toeristische reportages voor Kleo. Engagement bleek ook in de keuze van zijn thema’s voor jeugdromans. De beklijvendste zijn ongetwijfeld: Wij zijn nooit Kind geweest (2006), een bundeling zeer menselijke getuigenissen (van o.m. Mark Eyskens, Jos Ghysen, Fred Erdman en Jos Verstylen) over hoe het was om op te groeien in de oorlog, hun kleine oorlog; Bang in Beiroet (1989); Over de Kilimanjaro en De Parkwachter vertelt over een Wildpark in Afrika, beide uit 1991; en De Berberfluit (1993). Walter was zijn eigen zeloot, en zijn eigen leerdichter. Niets was hem te min, ook geen kroniekjes in amateurblaadjes. Op 29 oktober jl. is hij uitgeleide gedaan in Buizingen. In een kerk, maar zonder kerkelijke plechtigheid. Het tekent een man die zichzelf gaf aan een unieke opdracht: met anderen dialogeren. Ook toen hij zijn vrouw verloor. Ik besef dat hij nooit is weggeweest. Ook al is hij niet meer.
Lukas DE VOS
