Op zaterdag 15 januari stelt Maud Vanhauwaert in theater De Tijd (Sint-Paulusstraat 23, 2000 Antwerpen, 20u30) haar eerste dichtbundel voor: Ik ben mogelijk.
De poëzie van Maud Vanhauwaert is een ruiker. Elk gedicht is een bloem waarvan de blaadjes zo teer zijn als de vleugels van een vlinder. Als je haar ziet denk je aan porselein, als je haar hoort smaak je marsepein.
De vederlichtheid van haar poëzie zit in haar talent, maar dat talent is gerijpt in een zorgeloze jeugd. De Alice van Lewis Carroll is niet ver uit de buurt, al zal, vermoedelijk, met het rijpen der jaren Virginia Woolf om de hoek komen gluren. Een lichtheid voorspelt een zwaarte moeilijk om te dragen. Anders gezegd, de realiteit moet het momenteel nog afleggen tegen de verbeelding. Maud Vanhauwaert is licht gezouten water en haar gedichten deinen in een witte nacht.
Eenmaal deze voorstelling van zijn warmte en aquareltinten ontdaan blijft er een parcours over die loopt langs de liefde voor het woord, een studie Germaanse talen, een opleiding Woordkunst in het Conservatorium en een specialisatie Meertalige Professionele Communicatie. Momenteel werkt ze als freelance theatermaker en schrijfdocent bij diverse organisaties. Tussendoor presenteert ze zowel concerten als literaire spektakels klein en groot.
Duidelijk is dus dat heel haar bestaan draait om de lyriek. Het is daarom logisch dat poëzie de schouw is waaruit haar gevoelens wolken. Aan de vinder van de wolken om de rangorde te ontdekken. Net als in de nagelaten gedichten van Paul van Ostaijen gaat het bij Maud Vanhauwaert niet om een verhaal, maar zij doet. Gevoelsmatig, organisch. Zij doet vanuit een drang het ware en het schone te verzoenen.
De poëzie is haar grote broer. Een theatrale kerel die in een platgetrapte kauwgum een ander planetenstelsel ziet. Hij reist voor haar en zij leeft voor hem. Hij strijkt olie op haar vleugels en zij spant zijn boog en wijst hem het rek met de pijlen aan. Het kiezen is aan hem. Wat de ene beveelt doet de andere met een tegenbevel.
Allemaal mooi en wel, maar het wereldse is haar niet vreemd. Het centrum ervan heet Ambitie. Want Maud Vanhauwaert wil gehoord worden. Er zit een gezonde portie absurditeit in haar ambitie, maar dat die er is kan niet ontkend worden en is ook geen zonde. Naar eigen zeggen wil zij de komende tachtig jaar wankelen op de grens tussen poëzie en het podium. Die grenslijn is haar podium, zorgt voor een tweede thuisgevoel.
Guido LAUWAERT
Maud VANHAUWAERT, Ik ben mogelijk, Querido, 2011, 56 p., 18,95 €. ISBN:9789021439310
