Frank Pollet (foto: Bert Bevers)
De keuze voor slechts twee platen was ondoenlijk. Daar kon ik als melomaan niet mee leven. Aangezien ik geen films meeneem naar zo’n eiland mogen er toch nog twee klassieke platen bij, denk ik.
Uit de ‘moderne muziek’ kies ik Løsrivelse van Kari Bremnes, een plaat die me in de muziek van deze Noorse diva had ingewijd, een plaat vol al dan niet ingehouden emotie, vol referenties aan schilderijen van Edvard Munch; een plaat met louter ijzersterke composities in zeer uiteenlopende genres; een plaat die me ook de weg wees naar de intrigerende wereld van Ketil Bjornstad; een plaat die met een bijkans griezelige audiofiele perfectie was opgenomen. Hors catégorie op alle vlakken.
Daarnaast Gaucho van Steely Dan. Ik ben na zoveel jaren nog steeds diep onder de indruk van de avontuurlijke, jazzrockcomposities met soms heel onvoorspelbare akkoordenwisselingen die de heren Walter Becker en Donald Fagen uit hun mouw schudden. Orenschijnlijk klinkt Steely Dan afgelikt, maar wie beter luistert ontdekt een rijkdom aan dwarse structuren, straffe harmonieën, en weerhaakjes allerhande, waardoor deze muziek nooit gaat vervelen. Nummers als Babylon Sisters, Hey Ninetine en Gaucho bezorgen mij, zelfs 34 jaar na de release van deze plaat, bij elke herbeluistering kippenvel. Een van de grote plussen om Steely Dan-platen mee te nemen naar een eiland, zijn de cryptische teksten. Eén zo’n tekst levert stof op voor tientallen interpretaties. Sommigen fans beweren zelfs dat de lyrics geheime boodschappen bevatten. Dat wordt natuurlijk in de hand gewerkt doordat Becker en Fagen er het stilzwijgen toe doen als het op hun teksten aankomt. Op www.steelydandictionary.comvind je zelfs een heus woordenboek met ‘wetenschappelijke’ verklaringen voor de Steely Dan-cryptiek.
In de categorie ‘Klassieke muziek’ bestaat er geen enkele twijfel over: Symfonie Nr. 3, ‘symfonią pieśni żałobnych’ (‘Symfonie van treurliederen’) van de Poolse componist Henryk Mikołaj Górecki (1933-2010). Deze muziek is uitzonderlijk traag, repetitief en donker. In de instrumentale duisternis wellen liederen op die door merg en been snijden. Oké, de tekst lijkt op het eerste gezicht melodramatisch zonder meer: Niet huilen, moeder. Koningin van de Hemel, reinste Maagd, bescherm mij altijd. Maar wanneer je weet dat de 18-jarige Helena Wanda Blazusiakówna tijdens WOII die woorden in de muur van haar cel in een hoofdkwartier van de Gestapo, het Palace Hotel in Zakopane, kraste, krijgen ze, in combinatie met de dreigende muziek, een intensiteit die zijn weerga niet kent.
Ook gaan mee Bachs Suites for Cello Solo, op onnavolgbare wijs gespeeld door Janos Starker.
Wat beeldende kunst betreft ben ik zeer gehecht aan twee schilderijen die ik thuis heb. Een klein van Marino Pollet,
en een groot (om de verhouding een idee te geven ben ik er naast gaan zitten) van Piet Brak.
Die mogen ook mee naar ‘mijn’ onbewoond eiland.
Frank Pollet, Puyvelde
