“Ik ken geen treuriger gevoel dan de weg weten in een huis dat niet meer bestaat.” Ik moest aan dit citaat van Rudy Kousbroek denken bij het bekijken van Of Time And The City van Terence Davies. De cineast schetst een beklijvend beeld van een tijd die niet meer bestaat. En toch ook weer wel, maar bevolkt door andere mensen....
Ik ben een groot bewonderaar van het werk van Terence Davies (° 1945). Herinner me goed hoe ik zijn kortfilms Children(1976), Madonna And Child (1980) en Death And Transfiguration (1983) met open mond bekeek. Zijn thematiek: de worsteling met het rooms-katholieke geloof, met zijn seksualiteit, zijn hang naar het verleden, de gigantische fascinatie voor de wereld van de film! Hij kwam tot volle wasdom met de meesterwerken Distant Voces, Still Lives (1988) en The Long Day Closes (1992), waarin hij zijn jeugdjaren ontroerend mooi reconstrueert.
Of Time And The City kende ik echter nog niet. Is het een documentaire? Is het een visueel gedicht? Het zachte timbre van de stem van de verteller sleept je mee het portret van Liverpool in, Davies’ Liverpool. Hij geeft de stad genadeloos, maar met warme liefde weer. De film staat bol van de fraaie literaire citaten en passende muziek. Of Time And The City vervolledigt het beeld van Terence Davies, en van de Terence Davies die Terence Davies vroeger was. Beeldschoon! En dankzij YouTube gewoon te bekijken:
http://www.youtube.com/watch?v=oFszucIZeko
Bert BEVERS
