Funeraire poëzie? Een mengeling van amor fati en ars moriendi? Een 'stenen treurzang'? Bert Bevers schreef bij tien ascetische foto's van Joep Eijkens een zonder meer aangrijpende cyclus van tien gedichten, Kreunende tijd, gepubliceerd op
www.kreunendetijd.blogspot.com
Ik kan de verleiding niet weerstaan ook hier twee gedichten en foto's te publiceren. De keuze is willekeurig. In die zin dat ik liever de volledige cyclus had overgenomen, wat Bert Bevers mij wellicht niet ten kwade zou duiden, maar wat ik weinig 'blog-collegiaal' vind. Bovendien volstaat op de link te klikken. Doen!
HFJ
I
Als mensen iets vertellen weten ze, meestal,
waar ze zijn. Toch blijft het soms bij stamelen.
Dan vervagen grenzen. Dan ruisen geruchten,
veel meer niet echt. Maar ze zeggen wel iets.
Over klaarte, vreemde klaarte. Over fonteinen
die pas bestaan als water. Over ferme zerken
die later langzaam bezwijken gelijk lui verdriet.
VIII
Verloochen verleden nooit. Het is er voor altijd. Het gaat
gewoon niet weg. Het zingt lang na. Zinder maar. Doe maar.
Keer maar rustig eeuwig weer, aarzelende treurengel en
maak alles maar mooier dan het is. Ik zie mensen rondlopen
met een donker gemoed, met de koele zekerheid van een profeet.
Of ze aan galgen zijn gehangen slaan achter hen schaduwen
neder. In de verte blaft een hond een brandweerwagen na.
