In Vlaanderen en Brussel word je liefst geen dichter. Daar kan je niet van leven, een enquête wees uit dat alle literatoren best vanaf hun eerste woord een aanvraag tot steun bij het OCMW indienen.
In Vlaanderen en Brussel word je liefst geen oud dichter, negentig jaar is uiteraard stokoud en nergens wordt er vermeld dat het je verjaardag was .Dat overkwam Albert Bontridder,dichter en negentig jaar dezer dagen? Who the fuck is die Bontridder toch?
Hij werd geboren op 4 april 1921 in Anderlecht, ging daar naar school en ontmoette er de iets oudere Jan Walravens – wie is dat nu ook weer? Ze werden boezemvrienden en Jan las altijd als eerste de verzen van Albert. Ze raakten geestelijk zo vergroeid dat men van een intellectuele tweeling kon gewagen, schreef Willem M. Roggeman in de reeks 'Monografieën van de Vlaamse Letterkunde' (1975,dat is lang geleden) uitgegeven door het Ministerie van Cultuur.
Albert Bontridder studeerde architectuur in Sint-Lucas te Brussel en verdiende zo zijn boterham. Ik denk dat zijn overlevingspensioen van zelfstandige, hem en zij vrouw Olga de gelegenheid geven om van veel grand crus en andere Perzische kaviaar te genieten.
Bontridder maakte deel uit van de redactie en was medewerker van het baanbrekende literaire tijdschrift Tijd en Mens opgericht door Jan Walravens in 1949. Bij de medewerkers waren Louis Paul Boon, Hugo Claus (hopelijk doen die namen een belletje rinkelen), Remi C. van de Kerckhove, Marcel Wauters en Ben Cami (who the fuck!!).
Albert schreef zijn eerste verzen in het Frans, hij zal door de 'nieuwe machtige' Vlamingen zeker niet op een eremetaal moeten rekenen. Gelukkig overtuigde de 'ket' Walravens hem in het Nederlands te schrijven. Wat hij vanaf dan ook deed. In 1951 verscheen Hoog water en daarna volgden nog een zevental bundels van hoogwaardige kwaliteit. Bontridder werd ook verschillende malen bekroond, ontving de Arkprijs van het Vrije Woord (1957) en in 1972 de Jan Campertprijs (1972). Hij publiceerde ook, in eigen beheer, enkele bundels met Marcel Wauters, die nu antiquarisch een klein fortuin waard zijn.
Bontridder schreef ook enkele werken over architectuur en ontwierp de woningen van Louis Paul Boon en van Marcel Wauters. De woning van Hugo Claus bleef echter bij een tekening van het plan.
Sinds jaren wordt zijn naam nog door enkele dichters in de Brusselse kroegen gefluisterd en worden, ja, zijn verzen nog geciteerd. Hij wordt bewonderd, hoog in de dichtershemel geprezen door Leonard Nolens, Dirk van Bastelaere, Erik Spinoy en ik vergeet er moedwillig nog een tiental andere sukkelaars van dichters.
Ik heb ook met genoegen en immens veel plezier in de letterkundige tijdschriften, de literaire bijlagen van kranten en weekbladen, de artikels naar aanleiding van zijn verjaardag gelezen. Als fan van Albert heb ik ze ingekaderd en geloof mij, ik kom lijsten te kort...
Ik ben er van overtuigd dat de Minister van Cultuur, tussen alle beleidsplannen in, aan haar kabinetschef de opdracht gegeven heeft om die oude dichter een kaartje te zenden met de vermelding: 'nog vele jaren'. Oeps, zegt die chef en slaat zijn rechterhand voor de mond: vergeten,volgend jaar beter. Ook het Fonds voor de Letteren zal hem naast een ruiker, een dikke cheque (na maandenlange sessies van allerhande commissies en vergaderingen met de voorzitter) opgestuurd hebben. Ze kwamen er maar niet uit of ze hem een toelage moesten geven voor zijn vroegere of komende gedichten, of een toelage voor zijn architecturaal werk.
Doch ik vrees dat dat niet kan, want Albert is waarschijnlijk ingeschreven in de Franstalige Ordre des Architectes. Foei, Albert, zo van twee walletjes willen eten. Ook van de Brusselse culturele autoriteiten of de Brabantse (woont hij niet in Sint-Genesius-Rode?) zal hij wel geen blijk van sympathie gekregen hebben.
Albert Bontridder is 'alive and kicking' en negentig geworden ondertussen. Hij schrijft nog steeds gedichten die geen enkele uitgever wil.
Gelukkige verjaardag, Albert en ik beloof het, ik kom je bezoeken.
Moeten wij nu aan al die oude zakken denken, dat is toch onmogelijk werk, kunnen wij het verleden niet begraven? 'Place aux jeunes poètes' is toch de strijdkreet van vandaag.
Frank DE CRITS
lid van Het Brussels Dichterscollectief
zie:
