'In het najaar verschijnt bij Manteau/WPG Uitgevers, Schoenaerts, een boek over de woeligste periode uit het leven van de acteur Julien Schoenaerts. Auteur Stan Lauryssens heeft een hoop speurwerk verricht en het resultaat in een verhaal gegoten, dat alle trekjes van een thriller heeft, het genre dat hem prijzen en internationale aandacht heeft bezorgd. Het heeft zijn voordeel en zijn nadeel. Spannend en een pageturner, maar met een lichte twijfel over de historische waarde', aldus Guido Lauwaert in aflevering 235 van de Mededelingen van het CDR.
Wat er ook van zij, 'non-fictieboek in thrillerstijl of 'docu-drama', het boek van Stan gaat over de meest dramatische jaren in het leven van Julien Schoenaerts (1970-1974), zoals gemeld in het paginagrote artikel in Gazet van Antwerpen van 7 juni : “Stan Lauryssens rakelt turbulente periode in het leven van acteur Julien Schoenaerts op”.
Schoenaerts is geen gewone biografie, aldus Stan. Zijn boek begint met de incidenten rond de opvoering van Koning Jan in de KNS en eindigt met de brand in het Ringtheater.
In 1970 zette Julien zich resoluut in voor de in Limburg stakende mijnwerkers. Wij hadden toen al een gemeenschappelijk verleden, dat er hier, nu, niet toe doet. Ik heb een aantal van zijn even imponerende als aangrijpende optredens in de steenkoolbekken meegemaakt.
Samen met Mark Vermeulen, voorzitter van de studiekring Vrij Onderzoek (VUB), organiseerde ik in februari 1970 een druk bijgewoonde solidariteitsmanifestatiein het Shaffy-theater te Berchem (gerund door Guido Lauwaert). Stan Lauryssens bracht uitvoerig verslag uit in De Nieuwe Gazet van 16 februari – destijds een voortreffelijke krant. De aanmatigende en vandaag niets meer betekenende term 'kwaliteitskrant' – vijgenblad of schaamlapje... – had toen nog geen ingang gevonden.
Ziehier, in een notendop, wat Stan noteerde...
Op het podium: Julien Schoenaerts, Marc Vermeulen en Henri-Floris Jespers, inleider en moderator. Paul de Vree bijt als ouderdomsdeken de spits af. Mijningenieur Gerard Slegers, de populaire stakingsleider treedt onder het daverende applaus het sjofele theaterzaaltje binnen en betreedt het podium. Jef Geeraerts ziet in een algemene staking die moet leiden tot federalisme, de enige oplossing. Teksten van Walter Roland, Roger M.J. de Neef, Willem M. Roggeman, Ludwig Alene, KP-Provincieraadslid Jan De Brouwere... Acteur Jo Coppens rakelt nog eens de incidenten (met Julien Schoenaerts) in de Antwerpse KNS op. Henri-Floris Jespers intervenieert krachtig: “'We zijn niet bijeengekomen om onderlinge vetes uit te vechten”. Gerard Slegers: 'Van ruzies tussen de mijnwerkers en het patronaat ben ik in onderlinge ruzies tussen kunstenaars verzeild!' Marcel van Maele, Herman J. Claeys, Rudy Witse treden op...
Jan de Roek leest monotoon en monochroom het lange gedicht 'In hoc signo' voor. Hij wordt door de zaal onderbroken, wordt bijna op awoertgeroep onthaald. Hij is lijkbleek, leest onverstoorbaar verder. Zijn handen trillen. Jespers kapittelt de zaal, hierbij bijgestaan door Slegers.
Julien Schoenaerts brengt enkele losse gedachten. Ondertussen blijkt dat geldinzameling 7.300 F opbracht. Slegers dankt namens de 23.000 stakende mijnwerkers.
“Onder het zachte, monotone en bezwerende fluitspel van Cochius loopt het Shaffy-theater leeg”, aldus Stan Lauryssens.
Heeft Stan het onderschrift bij de foto bedacht: “Initiatiefnemer Henri-Floris Jespers en stakingsleider Gérard Slegers, of: het woord en de daad broederlijk naast mekaar”? Of was daar een bureauredacteur voor verantwoordelijk?
*
Het boek van Stan zal ongetwijfeld een groot publiekssucces kennen. Het wordt voorgesteld op 25 september om 15 uur, en wel op het adres Vleminckveld 18, op de trap en overloop onder het glas van het 'stadspaleisje' (dixit Stan) waar Julien in die tijd onder het dak woonde.
*
Op 28 juli publiceerde Raymond Rombouts een uitstekend interview met Stan Lauryssens.
http://www.hebban.nl/crimezone/artikelen/vlaanderen-thrilt-7-stan-lauryssens
Hier dan enkele quotes:
“Ik heb nog nooit een misdaadroman geschreven, Raymond. Ik kan dat niet, ik weet niet hoe dat moet. Ik zweer het, ik las nooit een Vlaamse of Nederlandse thriller. Bob Mendes, Aspe, Deflo: nooit gelezen. Ik heb wel wat beters te doen.”
“Ik lees nooit Vlaamse of Nederlandse thrillers. Geef er mijn geld niet aan uit. De meeste Vlaamse en Nederlandse thrillerschrijvers zijn trouwens hobbyschrijvers, voormalige jeugdschrijvers of redactrices van Libelle of Magriet. Wat zou ik me daar druk om maken?”
“Wie leest overigens thrillers? Niet die ene professor van Gent of Nijmegen, wel bakkers en slagers van om de hoek.”
Een openhartig vraaggesprek. Lezen!
Henri-Floris JESPERS
