Werner Spillemaeckers (foto: Bert Bevers)
“Er zijn van die mensen die opvallen zonder op te vallen.
Zo iemand was jij.
Je vergat jezelf tot je vergeten was door de grote buitenwereld”
Guido Lauwaert
(Foto: Frank Ivo van Damme)
Vanochtend werd in de Sint-Rochuskerk te Deurne afscheid genomen van Werner Spillemaeckers. De dienst werd bijgewoond door o.m. Evelyn Baetes, Maris Bayar, Bert Bevers, mr. Pieter Bocken, Joke van den Brandt, Frank Ivo van Damme, dr. Paul Hoffbauer, Pruts Lantsoght, Walter Soethoudt, Marc Somers, Gerd Segers, Lucienne Stassaert en Gert Vingeroets.
(Foto: Frank Ivo van Damme)
Henri-Floris Jespers bracht hulde aan Werner Spillemaeckers, een man van tegenstellingen en, ja, soms van tegenstrijdigheden.
"Hij kon zwijgen als geen ander, hij kon zijn gedichten lezen als geen ander. Maar zijn observerende zwijgzaamheid was sprekend en zijn woordspel, hoe weergaloos virtuoos ten gehore gebracht, verwees naar de ware kern van het gedicht, die stilte is.
Tegenstellingen en tegenstrijdigheden ? Ja, in de ogen van wie denkt dat zwart en wit de enige kleuren zijn.
Een man van gewoontes met een onrustige, avontuurlijke geest. Een man van recht en orde die in de omgang voor een vandaag als ouderwets versleten hoffelijkheid koos omdat die nu eenmaal de menselijke omgang bevordert.
Een man die vanuit een diep gewortelde zin voor rechtvaardigheid niet aarzelde rebelse standpunten te vertolken.
Een minzaam man die onverzettelijk uit de hoek kon komen.
Een ernstig man, met veel zin voor vaak onderkoelde humor en ironie.
Een vrolijke melancholicus.
Een trouwe spitsbroeder.
*
De dichter Spillemaeckers stelde zichzelf hoge eisen. Hij publiceerde zuinig maar trefzeker.
Met Majakowski wist hij het maar al te goed:
Dichten
is hetzelfde als radium winnen.
Arbeid: een jaar
Opbrengst: één gram.
Om één enkel woord te verzinnen,
verbruikt men tonnen puin of slijk.
Een noeste werker, inderdaad, die een belangrijk, geheel oorspronkelijk en eigenzinnig, al te onvolprezen oeuvre opbouwde. Werner hield zich afzijdig van het gratuite rumoer van het zogenaamde literair leven. Hij was niet uit op herkenning, maar op erkenning. En bij kenners viel hij op door niet op te vallen, inderdaad.
Hij kon bogen op een gedegen muzikale cultuur (wat voldoende blijkt uit zijn poëtisch oeuvre). Zijn omgang met plastische kunstenaars vertaalde zich in secure essays.
Hij was al diep in de vijftig toen hij zich toelegde op de Latijnse literatuur, vandaar dit citaat: “Altissima quaeque flumina minimo sono labi.”
Inderdaad, de diepste rivieren stromen met het minste geluid.
*
Geachte familie, vrienden, collega's, medeplichtigen, wij behoren niet tot de grote buitenwereld, wij vergeten Werner Spillemaeckers niet. Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering.
Laat bij dit afscheid honderd herinneringen bloeien."
*
Aansluitend geschiedde de asverspreiding op de strooiweide van de begraafplaats Silsburg te Deurne.
■
gedenk mij niet
mijn spoor is bijster
mijn vlees wordt reeds verschiet
de dagen die ik droeg
de nachten dat ik schreide
beschrijven nu met spoed
de tegenspoed
bederf ik al gissend
de manke waan geschilderd
op mijn been
mijn oog berust als beige
en entert de frambozen dood
vrienden noch vergeefse vrouwen
trage transen noch flambouwen
Werner SPILLEMAECKERS
