De bekroning van Marcel van Maele met de Arkprijs van het Vrije Woord werd in het Huis Osterrieth te Antwerpen gevierd op 10 mei 1972, tijdens een plechtigheid ter herdenking van August Vermeylen, stichter van het Nieuw Vlaams Tijdschrift. Dit citaat uit het dankwoord van de bekroonde klinkt na zevenendertig jaar nog altijd even lucide als toen.
*
Laat ons jubelen: wij ter dood veroordeelden leven nog!
en wij herdenken plechtig
en kennen prijzen toe.
Voor deze gelegenheid smuk ik dan ook mijn woorden op, stof mijn pakje af en droog mijn tranen en herbegin met een twijfel groter dan ooit.
Wat is een woord?
Wat is een Ark?
Wat is de Vrijheid?
Wat voor cimbalen rinkelen in de symbolen?
Wat is hoop?
Hoe bestrijden wij deze welvaartskramp?
Welke wapens kunnen wij hanteren?
Het woord?
Meer dan ooit worden de woorden misbruikt en uitgehold, ze worden met zwier in keurige keurslijven gesnoerd, ze worden verkracht of gekastreerd, gewurgd, geprepareerd en verpakt.
De woorden wijzen de weg niet meer maar worden de weg gewezen.
En wij?
Wij worden bedacht en belegd en belegerd en bereden met die klinkklare onzin van gedrilde woorden.
Wij snorren met oogkleppen aan, naar de eindmeet stikkend in eigen vuil.
Maar we hebben natuurlijk nog andere problemen: terwijl ons de meest onheilspellende berichten over de toekomst van het mensdom bereiken dokteren we aan een nieuwe spelling. Er zal vlug moeten gehandeld worden willen we er een nieuwe spelling doorkrijgen vóór het einde der mensheid.
■
