In 1966, tijdens het dichtersfestival “Poëzie in het Paleis”, wekte het optreden van Van Maele heel wat opschudding. In een dionysische bui wandelde hij met vaste tred op de overvloedig met bloemen versierde feesttafel, tussen een batterij lege flessen en onder de afkeurende blik van een aantal collega’s. Van Maele’s Brusselse jaren stonden duidelijk in het teken van de verbeelding aan de macht.
Hij treedt vaak op en stoort nog vaker het optreden van anderen, zo maar, uit pure provocatie. Marcel wordt een wandelende happening, maar dan een onvervalste: spontaan en onvoorstelbaar. Ideologisch ingevulde acties en groepsvorming liggen hem niet. Hij staat een individualistisch anarchisme voor en kondigt in 1966 onder het veelbetekenende motto “Ik ben geen provo, ik ben Marcel” een voettocht van Brussel naar Amsterdam aan, maar hij strandt in herbergen net buiten Brussel.
“Provocatie van de tweede graad”, commentarieerde Karel Jonckheere droogjes – zoals het bereiden van mayonaise achter de voorleestafel op de Antwerpse boekenbeurs, twee jaar later.
Henri-Floris JESPERS
(wordt vervolgd)
