De aanwezigheid van Henri Chopin en Frans van der Linde in die onzichtbare academie prefigureerde de nieuwe koers van De Tafelronde, die spoedig een belangrijke schakel werd in de concrete, fonetische en audiovisuele “Internationale”.
Paul had in versneld tempo resoluut de weg ingeslagen van de objectieve en sonore poëzie. In een kort inleidend essay over “Moderne technische communicatiemiddelen” verwees hij naar het “poème-objet”, naar de “Verbildlichung” van de poëzie, de “poésie visuelle” van Pierre Garnier en het “poème-partition” van Bernard Heidsieck. Die objectivering heeft zich niet alleen op het visueel maar ook op het auditief vlak doorgezet, waarbij de magnetofoon en de elektronica aan de partituur van klanktekens een “universaliteit” en een “spatialiteit” kan verlenen, “die deze van de muziek op authentieke wijze evenaart”.
De link met de historische avant-garde werd in die eerste aflevering van de negende jaargang nog eens extra benadrukt door de opname van een dertiental teksten van Pierre Albert-Birot, geschreven tussen 1916 en 1962, waaronder het “poème à crier et à danser” verschenen in maart 1918 in Sic.
Les Soirées d’Anvers, cahier 7, 1963
Tekening: ‘Le mythe de Thésée” van Jan Vaerten
Marcel van Maele figureert in de door De Vree besproken aflevering van Les Soirées d’Anvers. In een korte toelichting stelt Paul Neuhuys:
Heureux les nègres, car le royaume du soleil leur appartient! Zij plukken zonlicht en zwemmen in de zon. (Ils cueillent la clarté et nagent au soleil. Si Marcel Van Maele aspire à cette sauvagerie primitive, c’est qu’il se sent frustré par une civilisation tendue vers l’automatisme, et qui a fait de lui un esclave hypercivilisé, een hooghypergeschoold hyperslaaf, pour qui la liberté n’est plus qu’un mythe (vrijheid is steen onder steen links steen boven steen rechts) ce qui revient à dire que béton vaut mieux que bonté. Ce recueil, véritable manifeste du nihilisme, par un militant du manioc et du maïs, est écrit dans une langue ultra-synthétique comme il se doit chez un hyperplastiekfabriekarbeider qui se veut cannibale. [...] Aussi se représente-t-il volontiers nouveau magicien [...] prônant, ce qui tranche tout, le retour linguistique au dialecte kwawandi.
Na amper één jaar, in september 1964, verdween de naam van Kazan uit de colofon van De Tafelronde: hij voelde zich daar niet thuis .Van Maele hield het twee jaar uit, tot en met het jubileum-nummer van oktober 1965, waarin hij tien gedichten uit de cyclus “Figuratief” publiceerde, waarna hij in alle vriendschap afhaakte.
Henri-Floris JESPERS
(wordt vervolgd)
